'Αλλη μια αριστερά

Εμμέσως πλην σαφώς με το τελευταίο του άρθρο, «Μεγάλο στοίχημα, τελευταία εύκαιρια», ο Μιμής Ανδρουλάκης εκφράζει την υποστήριξη του στο σημερινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιο Παπανδρέου. Χρειάστηκε να γράψει πολλά ο Μίμης για να δικαιολογήσει την θέση του. Για μας που είμαστε έξω από τον εμφύλιο, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ζορίστηκε. Αυτό το «ζόρι» το έχω διακρίνει και σε άλλους σκεπτόμενους υποστηρικτές του Γ. Παπανδρέου, πράγμα που σημαίνει «το μη χείρον βέλτιστον»
Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο «στροφή προς τα αριστερά» ο κ. Ανδρουλάκης» επιχειρεί να διασκεδάσει την εικόνα που έχουν δημιουργήσει οι αντιμαχόμενες πτέρυγες και να επενδύσει με όρους πολιτικής, την προοπτική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Η νέα αριστερά με το άρωμα του 21ου αιώνα προς την οποία πρέπει να μετακινηθούμε δεν υπάρχει έτοιμη. Καλούμαστε να την αναδημιουργήσουμε. Ο Νέος Καπιταλισμός επιβάλλει ένα νέο ιστορικό σχέδιο για την Αριστερά στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο. Η άγνοια είναι ο χειρότερος σύμβουλος για το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη αριστερά η οποία άλλωστε δεν κρύβει την αμηχανία της»
Βεβαίως ο κ. Ανδρουλάκης δεν περιορίζεται σε ατάκες, επιχειρηματολογεί για τη νέα αριστερά που έχει στο μυαλό του, μια αριστερά που για κάποιους είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή δεξιά
Θυμήθηκα διαβάζοντας το άρθρο, το Γάλλο κοινωνιολόγο Αλέν Τουρέν, που επιχειρώντας να ερμηνεύσει την αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει υπεράσπιση της δημοκρατίας, χωρίς οργάνωση και πόλωση του πολιτικού διαλόγου. Με αλλά λόγια δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς προσδιορισμό της Δεξιάς και της Αριστεράς. Σήμερα ο ορισμός είναι σαφής. Η δεξιά είναι αυτή που υποστηρίζει ότι η λογική του συστήματος, της αγοράς, της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, της πληροφόρησης, πρέπει να υπερισχύσουν. Αντίθετα αυτό που προσδιορίζει την αριστερά είναι να τοποθετείτε στην πλευρά των υποκειμένων. Η κατάσταση έχει κατά κάποιο αντιστραφεί σε σχέση με τον περασμένο αιώνα, όταν υποστηρίζονταν ότι η Δεξιά είναι ατομιστική και η Αριστερά κολεκτιβιστική.
Είχα γράψει τότε ένα άρθρο στην εφημερίδα «Ενημέρωση» με τίτλο «Αριστερά η τρίτη πόρτα Δεξιά» Σας θυμίζω τον επίλογο
«Ανέβηκα στο παρατηρητήριο. Η ξαστεριά μου επιτρέπει να βλέπω μακριά. Μια κοινωνία Πλαστελίνη, αλλάζει χρώματα και σχήματα, βολεύετε παντού παίρνει επίκαιρες θέσεις. Μια κοινωνία με την αριστερά της και τη δεξιά της, απαραίτητο συστατικό για την επιβίωση της. Μόνο που η αριστερά λιγοστεύει επικίνδυνα και τότε τι θα κάνει η Δεξιά; Και μην σας πάει στο μυαλό τίποτα κακό ( κόμματα), μιλάμε για την αριστερά που αναπτύσσεται σε κάθε οργανισμό. Για την αριστερά της δεξιάς, για την αριστερά της αριστεράς, για την αριστερά της εκκλησίας, της παιδείας, της τηλεόρασης, του αθλητισμού του πολιτισμού. Την αριστερά του έρωτα της ζωής μας όλης. Γιατί τι νομίζεται πως είναι η ζωή μας; Μια αριστερά και μια δεξιά»

.

Οι επιζήσαντες του «εκσυγχρονισμού»

Και σ’ αυτήν την εσωτερική εκλογική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ, η λέξη που δεσπόζει είναι ο «Εκσυγχρονισμός». Είναι από τις περιπτώσεις που ο Μπαμπινιώτης αναγκάζεται να προσθέσει στο λεξικό την καινούργια έννοια που προέκυψε από τα έργα και τις ημέρες των συντρόφων που κυβέρνησαν την προηγούμενη οκταετία.
Έχει άξια να γυρίσουμε δέκα χρόνια πίσω τέτοια εποχή περίπου, όταν από την θέση του παρατηρητή έγραφα γι’ αυτό το καινούργιο φρούτο.
«Φορτωμένος με την νοσταλγία των ημερών έκανα μια βόλτα στην πόλη. Κυριακή απόγευμα. Τα πάντα έφεγγαν και γυάλιζαν ευτυχισμένα. Οι βιτρίνες στο πνεύμα του εκσυγχρονισμού, τόσο ελκυστικές που σε απωθούσαν, ένοιωσα την ανάγκη να γυρίσω σπίτι. Να οχυρωθώ. Γύρισα στα σχολικά βιβλία, στις παραστάσεις, που μου άφησε ο Παπαδιαμάντης, στις πλούσιες παραδώσεις του Λαού μας, στην αυθεντικότητα, που δεν χρειάζεται λαμπιόνια για να λάμψει.
Καθισμένος εδώ και αρκετά χρόνια στη θέση του επισκέπτη, απαλλαγμένος, από εσωτερικές διαμάχες, και πάθη που δημιουργεί η ίδια η συμμετοχή, θα μπορούσα από εδώ ψηλά να δω τα πράγματα χωρίς ψευδαισθήσεις. Στο λόγο μου δεν έχω τίποτα με τον εκσυγχρονισμό, απεναντίας όταν συμμετείχα στις κομματικές διαδικασίες και ερχόμουνα κατάφατσα με τις κομματικές λογικές και αγκυλώσεις, δανειζόμουνα αυτήν την όμορφη λέξη και έψαχνα επιχειρήματα για να δικαιολογήσω τα ακριβά ρούχα και τσιγάρα με φίλτρο. Ποτέ δεν έδειξα προτίμηση στ’ αμπέχονα και στις κακοντυμένες συντρόφισσες. Αντίθετα, υπήρξα θύμα του πουριτανισμού και για χάρη μιας όμορφης συντρόφισσας δικάστηκα δις εις θάνατον.
Εκσυγχρονισμό δεν ήθελα, να που η μοίρα μου επεφύλαξε και αυτό το πικρό ποτήρι. Κυριακή απόγευμα. Η εξέλιξη με απογοητεύει. Η ανατριχιαστική ομοιομορφία του πολιτικού λόγου και των πολιτικών μου επιδεινώνει την κατάσταση. Τις ιδέες αντικατέστησαν αριθμοί και η πολιτική καταγράφεται σε λογιστικά βιβλία, τις περισσότερες φορές σ’ αυτά που είναι κρυμμένα στα ψυγεία και χρησιμεύουν δια ιδίαν χρήση.
Τέτοιο κατάντημα ποιος το περίμενε. Οι απόγονοι του Λεωνίδα, του Μεγα Αλέξανδρου, του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη, της Εθνικής Αντίστασης και όλων εκείνων που έδιναν την άνιση μάχη για ελευθερία και δημοκρατία, για εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα, σήμερα να δίνουν τη μάχη της δραχμής. Δεν θα το αντέξω θα λιποταχτήσω από τη στρατιά των εκσυγχρονιστών που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε Ανώνυμη Εταιρεία και μάλιστα θυγατρική της θυγατρικής.
Θα γυρίσω στις αναχρονιστικές αντιλήψεις μου, στην σιγουριά της ανόθευτης νοσταλγίας. Ασφυκτιώ. Βαρέθηκα, να αναπνέω υποκατάστατα. Θα αναζητήσω χώρους φυσικού οξυγόνου.
Δευτέρα πρωί. Τα λαμπιόνια έχουν σβήσει. Μια γλυκιά υγρασία έχει τυλίξει την πόλη. Τα κόκαλα ακόμη αντιδρούν στο καιρικό φαινόμενο. Θα τον περάσουμε κι αυτόν τον «εκσυγχρονισμό».

Προς αποφυγήν

Τι αμαρτίες πληρώνουμε σ’ αυτό τον ιστορικό τόπο που ζούμε. Έχω την εντύπωση ότι η πιο αγαπημένη λέξη των ελλήνων είναι η Ιστορία, πιθανόν και η περισσότερο χρησιμοποιημένη. Ακουμπάμε στην ιστορία μας και δεν διστάζουμε να την κολλάμε μπροστά από κάθε γεγονός, για να του προσθέτουμε βαρύτητα.
«Ιστορικό χωριό», «ιστορική συμφωνία», «ιστορικό σωματείο», «ιστορικό καφενείο», «ιστορική στιγμή», «ιστορική νίκη, «Ιστορική ήττα», «ιστορία μου αμαρτία μου».
Βαρυφορτωμένο ιστορία είναι και το τελευταίο λιθαράκι στο τόπο μας.
Περνούν τα χρόνια και αφήνουν τα σημάδι τους, το ένα σημάδι σβήνει το άλλο και η μνήμη είναι ώρες που εξαντλεί τα όρια της. Παρόλα αυτά επιμένουμε να φορτώνουμε το παρόν με ένα βάρος, που πολύ αμφιβάλω αν μας ανήκει.
Διαφημίζουμε την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου μας, όχι για να δείξουμε την καταγωγή μας, αλλά γι να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε άξιοι να προβάλουμε τον δικό μας πολιτισμό.
Η Ελλάδα είναι ιστορική χώρα, άρα και η περιφρόνηση των νόμων και ο λαϊκισμός και το ρουσφέτι, και η αρπαχτή και αυτά «ιστορικά» είναι.

………………………………………………………………………………………….
Αυτά δυστυχώς θα αφήσουμε, κληρονομιά στις γενιές που έρχονται. Τα ιστορικά ρουσφέτια, τις ιστορικές αρπαχτές , την ιστορική διαπλοκή, τη ιστορική κομπίνα, τον ιστορικό λαϊκισμό τον ιστορικό εκσυγχρονισμό. Και τόσα άλλα τρανά ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγήν
.







.

Μην περιμένετε διάγνωση

Στη συνέχεια του ψυχογραφήματος ο ψυχίατρος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά
Το αμερικάνικο μοντέλο, κατ’ εξοχήν εύπεπτο κυριαρχεί. Η εικόνα που παρουσιάζεται είναι τραγική. Η γελοιότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο.
Ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτων που έχουν μπει στη ζωή μας, πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι της πολιτικής σκηνής; Χωρίς αιδώ προβάλουν την φιλοδοξία, προσθέτοντας πάντα ότι είναι θεμιτή. Βεβαίως υπάρχουν και κίνητρα μικροσυμφερόντων, ανασφάλειας, αδυναμίας επιβεβαίωσης, τακτοποίησης εκκρεμών οικογενειακών υποθέσεων, επίδειξης στο άλλο φύλλο.
Στην περίπτωση που διαπραγματευόμαστε, το κυρίαρχο στοιχείο είναι η τρέλα. Η τρελά, που αναδεικνύεται από την υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι τρελοί φορούν καπέλο Ναπολέοντα.
Ασκεί τελικά τόση γοητεία η εξουσία που τρελαίνει τους ανθρώπους; Για χάρη της πουλάνε την ψυχή τους διάολο. Αλλάζουν θέσεις από την μια μέρα στην άλλη. Γίνονται υποστηρικτές σήμερα του Παπανδρέου αύριο του Βενιζέλου. Τι είναι τελικά αυτή η εξουσία, γκόμενα δύμετρη που κλέβει τις ψυχές και τις καρδιές κάποιων που έχουν βάλει αυτοσκοπό της ζωής τους να την κατακτήσουν;
Δυστυχώς αυτή η εμμονή οδηγεί και σε μεθόδους, που δεν έχουν σχέση με την αισθητική μας, με τον πολιτισμό μας με την νοοτροπία μας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ας είναι και αμερικάνικα
…………………………………………………………………………………………. «Πλαστικοί Αι Βασίληδες γέμισαν τα κεραμίδια των σπιτιών μας, πολύχρωμα φώτα αντικατέστησαν το κερκυραϊκό φως, φιέστες και βεγγαλικά επιβραβεύουν και θριαμβολογούν για το «τίποτα» και το κιτς επιβάλλεται όχι μόνο στην εξωτερική όψη της πόλης αλλά και στο μυαλό μας».
…………………………………………………………………………………………
Μην περιμένετε διάγνωση είναι καινούργιο το φαινόμενο και θα πάρει χρόνο μέχρι να καταλήξουν οι επιστήμονες

Πόσα λάθη πια

Παρακολουθώντας το κόσμο της πολιτικής, δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς ότι δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Κάτι τα μικροσυμφέροντα, οι μικροφιλοδοξίες, οι ανασφάλειες η αδυναμία η ανάγκη, η βλακεία έχουν απαξίωση την πολιτική.
«Ευάγγελος Βενιζέλος Γεώργιος Παπανδρέου Κωνσταντίνος Σκανδαλίδης, τρεις λαμπρές πολιτικές προσωπικότητες
Ποιος είναι ο πιο Δημοκρατικός; Ποιος είναι πιος Ικανός;. Ποιος μπορεί να κερδίσει τον Καραμανλή;»
Υπογραφή: επιτροπή στήριξης του Ευάγγελου Βενιζέλου στη Κέρκυρα
Πρόκειται για μια αφίσα που μας θέτει τα παραπάνω ερωτήματα. Προφανώς αυτοί που υπογράφουν έχουν δώσει την απάντηση. Το τεστ, απευθύνεται στα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ, που πρέπει με το αμερικάνικο σύστημα να απαντήσουν. Συνήθως σε παρόμοια τεστ για να αποκτήσουν βαθμό δυσκολίας παίζουν και τα τρία πρόσωπα εδώ παίζει μόνο ένα για την επιτροπή στήριξης.
Το αναφέρω σαν παράδειγμα για να προχωρήσω ακόμα παραπέρα για την απαξίωση της πολιτικής. Για την συγκεκριμένη αφίσα η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Οι αιτίες που αναφέρω παραπάνω, δεν αρκούν για να οδηγήσουν σε τέτοια ακραία παραδείγματα. Εδώ έχουμε βίτσια ανεξιχνίαστα, παιδικά τραύματα που εκδηλώνονται με ανεξήγητο τρόπο και χρίζουν έρευνας και διαφορετικής αντιμετώπισης.
………………………………………………………………………………………….
Έχουμε πάρει όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για να σταθούμε απέναντι απ’ αυτό το πανηγύρι. Η επικαιρότητα μας προκαλεί, ενισχύοντας καθημερινά τις θέσεις μας, θα προσπεράσουμε όλα αυτά τα κωμικοτραγικά που λαμβάνουν χώρα στη μικρή μας κοινωνία και θα μιλήσουμε για πολιτική.
Είναι επιστήμη η πολιτική και αυτοί που ασχολούνται πρέπει να είναι σχετικοί με το αντικείμενο. Η πολιτική χρειάζεται ελιγμούς, αλλά και ήθος, χρειάζεται βήματα μπροστά και πίσω, αλλά και αξιοπιστία. Δεν μπορούν να υπηρετούν την πολιτική οι πολιτικά άσχετοι. Η πολιτική θέλει καθαρά πρόσωπα και όχι μασκαράδες. Δυστυχώς βιώνουμε τον ερασιτεχνισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Τα λάθη των πολιτικών τα πληρώνει κυρίως ο Λαός και πόσες συγνώμες πια να δεχτούμε. Εντάξει, κάνατε λάθος κύριε να σας συγχωρέσουμε, αλλά πηγαίνετε και σπίτι σας, μπορεί κάπου αλλού εκτός πολιτικής να είσαστε χρήσιμος, εδώ είσαστε ζημιάρης.
………………………………………………………………………………………….

Το ότι όλα μπερδεύονται δεν το συζητώ. Εμείς τι φταίμε; Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, επιθυμώ την μετακόμιση και δεν μπορώ να φύγω. Το μόνο που μπορώ, είναι να βλέπω όλα αυτά με επιείκεια.
…………………………………………………………………………………………..

Εκεί στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, η πόλη κλείνει πάλι τα κάστρα της και ξαναρχίζει να τρώει τις σάρκες της. Η ελληνική επαρχία συνεχίζει τον επιθανάτιο ο ρόγχο της.