Καταλήψεις: το πιο ενδιαφέρον μάθημα…

«Οι καταλήψεις δεν είναι μέσο διεκδίκησης. Είναι ένα ιδιότυπο λοκ άουτ ενάντια στο δικαίωμα στη μόρφωση» είπε ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, σχολιάζοντας στη Βουλή το νέο κύμα καταλήψεων στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ο κ. Καραμανλής παραδέχθηκε ότι τα πράγματα στο χώρο της Παιδείας δεν βρίσκονται στο επιθυμητό σημείο και επανέλαβε ότι η κυβέρνηση επιδιώκει την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης· σε αυτήν, δε, την προσπάθεια θέλει συνομιλητές όλους όσους εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία. «Θέλουμε από τους μαθητές να διεκδικούν, αλλά οι καταλήψεις δεν είναι μέσο διεκδίκησης. Είναι ένα ιδιότυπο λοκ άουτ ενάντια στο δικαίωμα στη μόρφωση. Είναι θεμιτή η διαμαρτυρία, αλλά όχι το να εμποδίζουν κάποιοι τους άλλους στην άσκηση κάποιων από τα ιερότερα δικαιώματά τους, και ένα τέτοιο δικαίωμα είναι και το δικαίωμα στη μόρφωση» ανέφερε ο κ. Καραμανλής.
Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα.
«Ο μεγάλος μου γιος, συμμετέχει στην κατάληψη του γυμνασίου. Τον ρώτησα τον λόγο και μου απήντησε γενικά «για τα μέτρα Αρσένη» Πάλι καλά. Να ένα δημιουργικό παιγνίδι. Ένα διάλειμμα από το λήθαργο της τηλεόρασης και της ανούσιας παιδείας. Ας μην ξέρουν οι μικροί μαθητές του γυμνασίου γιατί κάνουν κατάληψη. Τώρα που το σκέφτομαι ούτε και εμείς ξέραμε γιατί κολλάγαμε αφίσες, τουλάχιστον παίζουν πραγματικά και αυτό είναι πιο αναγκαίο»
Ο μεγάλος μου γιος τελείωσε το πανεπιστήμιο και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία. Τίποτε δεν κατάφερε τότε, όπως και τίποτα δεν θα καταφέρουν τα παιδιά που κάνουν σήμερα καταλήψεις. Στην πορεία όμως μέσα στο χρόνο, θα τους μείνουν οι ευαισθησίες.
Οι μαθητές μπορεί να χάσουν κάποια μαθήματα, που δεν παίζουν και βασικό ρόλο στη ζωή τους, θα κερδίσουν όμως τη συμμετοχή σε κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό που θα τους βοηθήσει να διακρίνουν εκείνους τους ήρωες που βγήκαν ηττημένοι…

.


.

Ο γερο Δήμος πέθανε»

Και πάλι καταλήψεις. όχι για να αλλάξει κάτι, καμία ελπίδα δεν υπάρχει να διορθωθεί ένα σαθρό οικοδόμημα. Η αλήθεια είναι, ότι με τέτοια παιδεία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τίποτα καλύτερο. Ούτε υγεία, ούτε, οικονομία, ούτε δημόσιο τομέα, ούτε τηλεόραση.
Το 1915 ο Δ. Γληνός γράφει: «όλοι το εγνωρίσαμε το σχολείον φυλακήν και το σχολείο υπνωτήριο, το σχολείον των λόγων, των γραμματικών τύπων και των κενών φράσεων, το σχολείον του ευρώτος και του ψυχικού αποπνιγμού, το σχολείον οδοστρωτήρα και προσκρούστην των ψυχών, το σχολείον το αφρονημάτιστο, το σχολείο που δίδει χαρτιά και τίποτα άλλο, το σχολείον το περιφρονημένο από μαθητάς, από γονείς, από κοινωνία και πολιτεία. Όλοι εγνωρίσαμε το περιφρονητικό μειδίαμα και την προσωνυμία «δάσκαλος», σημαίνουσαν το φορέαν πάσης πνευματικής, κοινωνικής ταπεινώσεως, πενιχρότητας και ευτελείας»
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, και ας μνημονεύουν κάποιοι τα σχολαρχεία, από την αρχή στραβά τα κτίσαμε τα σχολεία, πάνω, στα κόμπλεξ μας, στα ελαττώματα μας, στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, στα βιβλία της ιστορίας που ποτέ δεν έλεγαν την αλήθεια, στα βιβλία των θρησκευτικών που προσηλύτιζαν, στις παρελάσεις, στη Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, στων εχθρών τα φουσάτα περάσαν σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά, στην αντικομουνιστική προπαγάνδα και στις εθνικές επετείους» Ακόμα θυμάμαι ένα σκετς της έκτης δημοτικού «Ο γερο Δήμος πέθανε ο γερο Δήμος πάει» Όταν το αποστήθιζα δεν γνώριζα που εννοούσε την παιδεία, περίπου την ίδια εποχή με τα ο γερο Δήμο πέθανε, και ποτέ δεν αναστήθηκε.
Όταν στο στρογγυλό τραπέζι του προβληματισμού προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις αιτίες, για τα δεινά αυτού του τόπου, στο βάθος σχεδόν πάντα ανακαλύπτουμε το νεκρό σώμα της παιδείας.

'Ολοι μαζί για μια ακαθαρή πολη

Η πραγματικότητα, έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες, που αρκεί να γράψεις αυτά που σου υπαγορεύει. Αρχίζω να μελετώ τον «οδηγό επιβίωσης για ένα αδιάκριτο κόσμο», έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες, γιατί ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου, απ’ ότι εγώ ο ίδιος.
Έγραφα εδώ και χρόνια για το απεχθές πρόσωπο της δήθεν πληροφόρησης, που μοστράρει στους τηλεοπτικούς δέκτες και μπαίνει απρόσκλητα στο σπίτι μας.
«Μικροί γκεμπελίσκοι, επικίνδυνοι δικτατορίσκοι, εκτελώντας διαταγμένη υπηρεσία, απομεινάρια του φασισμού που ήξερα, δηλητηριάζουν την ζωή μας, προσπαθώντας να παρουσιάσουν την υστερία για πρόοδο και το προσωπικό για γενικό»
Ε! λοιπόν σήμερα δεν ταιριάζουν τα υποκοριστικά και τα χαϊδευτικά επίθετα. Σήμερα αποτελούν μια πραγματικότητα, όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν.
Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει
Η ισχύς είναι πολλές φορές, καλός σύμμαχος της αλαζονείας, έτσι δεν διστάζουν να αλλάζουν ρόλους και ειδικότητες, από δικαστές και εισαγγελείς σε κλέφτες και αστυνόμους και εμπόρους και μεσάζοντες και νταβατζήδες.
…………………………………………………………………………………………..
Πως να τους αντιμετωπίσουμε; Όπως και τα σκουπίδια, «όλοι μαζί για μια καθαρή πόλη».

Το τρένο δεν σταμάτησε στον προορισμό του

Πολλές φορές γυρίζω πίσω, για να κάνω τις αναγκαίες συγκρίσεις. Λες και δεν πέρασε ούτε μια στιγμή από αυτά που έγραφα τότε. Τα ίδια κα χειρότερα. Ζούμε ένα μεσαίωνα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Θα τον ζήσουμε. Αλλά τουλάχιστον να τα λέμε, να τα γράφουμε, όχι που θα αλλάξουμε κάτι, αλλά για να αμυνθούμε ατομικά.
Για το ΠΑΣΟΚ και πάλι για να είμαστε επίκαιροι σήμερα με αυτά που συνέβαιναν εδώ και δέκα χρόνια
………………………………………………………………………………………….
Περπατούσα στην έρημη πόλη με σκοπό να γίνω ένα με το δρόμο, με τα σπίτια, με τα δένδρα, να διαλυθώ μέσα στα άλλα και να διαλύσω τους απρόσκλητους επισκέπτες, τους εφιάλτες, που με βασάνιζαν εκείνη τη νύχτα
.«Η Ελλάδα επιταχύνει με αποφάσεις για το μέλλον». Σταμάτησα μπροστά στην γιγαντοαφίσα, υπογραφή «ΠΑΣΟΚ», μικρή και υποβαθμισμένη, τα υπαρξιακά άρχισαν να υποχωρούν, το ΠΑΣΟΚ, αυτό το άγνωστο, με γέμισε ελπίδα. Επιτέλους είχα κάτι σοβαρό για να σκεφτώ. Το ΠΑΣΟΚ που υπογράφει, είναι η Ελλάδα που επιταχύνει με αποφάσεις για το Μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ όμως πιο είναι; Είναι ένα κόμμα που είναι και δεν είναι. Που θέλει και δεν θέλει να έχει σχέση με τον ιδρυτή του. Που θέλει και δεν θέλει να έχει σχέση με την κυβέρνηση, παρότι αυτή αποτελείτε από στελέχη του. Θέλει και δε θέλει μια εσωτερική αντιπολίτευση, που κατά γενική ομολογία είναι ισχυρότερη από τα αντιπολιτευτικά κόμματα. Αυτό το άγνωστο ΠΑΣΟΚ, υπογράφει το σύνθημα της ελπίδας και ταυτίζεται με την Ελλάδα. Αλλά για πια Ελλάδα πρόκειται; Για μια Ελλάδα πού μπορεί να κινηθεί με υψηλές ταχύτητες προς τα εμπρός η θα χρειαστεί να πετάξει στην πορεία τα περιττά βάρη, όλους αυτούς που έχουν επιλέγει να διαδραματίζουν το ρόλο του θύματος; Απορίες πολλές, που μπορεί να μου έδιωξαν τις σκέψεις που με βασάνιζαν εκείνη την νύχτα, μου άνοιξαν όμως καινούργιους γρίφους. Ο πρώτος ενθουσιασμός για ένα μέλλον καλύτερο, πνίγηκε από τα ερωτηματικά. Καμία εγγύηση δεν μπορείς να πάρεις, απ’ αγνώστους, απ’ αυτούς που είναι και δεν είναι.
Στάθηκα με την πλάτη γυρισμένη μπροστά στη γιγαντοαφίσα, ήταν έξυπνη ιδέα, οι βιαστικοί οδηγοί δεν θα προσέξουν την υπογραφή, λίγοι σαν εμένα θα βρεθούν να μην τους πιάνει ο ύπνος και να κάνουν ανήθικους συνειρμούς. Τι να κάνουν και αυτοί οι διαφημιστές, δεν είχαν ένα ΜΑΡΤΙΝΙ η έστω ένα απορρυπαντικό να διαφημίσουν, είχαν να διαφημίσουν ένα κόμμα και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ. Καλά που τα κατάφερα.
Γύριζα στο σπίτι, υπάρχουν και χειρότερα, οι εφιάλτες που με κράτησαν ξάγρυπνο εκείνο το βράδυ έμοιαζαν άκακα ζωάκια, μπροστά στην αγωνία να γαντζωθώ στο εθνικό όχημα που θα με οδηγήσει στο παράδεισο…

Ελληνοχριστιανικός πολισμός, όπως λέμε, ΠΑΣΟΚ

Πριν ένα μήνα είχαμε εκλογές, είναι άδικο να ξαναζεί η χώρα τόσο σύντομα μια νέα εκλογική διαδικασία, επειδή ένα κόμμα, θέλει να λύσει τα εσωτερικά του προβλήματα.
Ούτε στις βουλευτικές εκλογές δε υπήρχε τόσο ενδιαφέρον από τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ. Το παράδοξο στην υπόθεση είναι ότι εκτός των συμμετεχόντων στην εσωκομματική μάχη, υπάρχουν και θεατές - τηλεθεατές από τα άλλα κόμματα, που δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον.
Δυο εκλογικές διαδικασίες μέσα σε δύο μήνες δεν υποφέρονται.
………………………………………………………………………………………….
Ευτυχώς υπάρχουν και τα καλά νέα, ο Βασίλης Αλεξάκης, μας ξανάκανε υπερήφανους. Η Γαλλική Ακαδημία στην διάρκεια της συνεδρίας της περασμένης Πέμπτης 25 Οκτωβρίου του απένειμε το Μεγάλο Βραβείο μυθιστορήματος για το βιβλίο του «Ap. J. – C».
Το μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας είναι από τα πλέον έγκυρα γαλλικά λογοτεχνικό βραβεία. Πέρσι το ίδιο βραβείο είχε απονεμηθεί στον Τζόνοθαν Λίτελ για τις «Ευμενίδες», βιβλίο που αναδείχτηκε σε ένα από τα λογοτεχνικά φαινόμενα των τελευταίων χρόνων.
Το μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά στις 20 Νοέμβριου από τις εκδόσεις «εξάντας» με τον τίτλο «μ.Χ». Ο ήρωας του βιβλίου ένας 24χρονος ιστορικός, αναλαμβάνει μια Αποστόλη από την πάμπλουτη ηλικιωμένη κυρία Ναυσικά: Να μάθει τα πάντα για το Άγιο Όρος. Εκεί συνειδητοποιεί το χάσμα που χωρίζει την αρχαία Ελλάδα από τι Βυζάντιο και ότι ο όρος «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» δεν έχει κανένα νόημα αφού παντρεύει δύο έννοιες ριζικά άσχετες. Το αναμένουμε με ανυπομονησία.
…………………………………………………………………………………………..
Ο Αλεξάκης έχει τιμηθεί και με άλλα σημαντικά γαλλικά βραβεία. Στην Ελλάδα τρόμαξα να βραβευτεί και μόλις το 2004 αξιώθηκε το Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος για τις «Ξένες Γλώσσες» ας ελπίσουμε ότι οι «Ελληνοχριστιανοί» δεν θα ανάψουν από τώρα φωτιές περιμένοντάς το.