Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Πάντα πολύ, όλα πολύ




Πολύ θα ήθελα να απαντώ στα σχόλια. Να ανοίξω ένα νταραβέρι επικοινωνίας, να επεκτείνω τη σκέψη μου να μάθω από τις αυθόρμητες παρατηρήσεις. Που τέτοια τύχη. Ο χρόνος ο αδυσώπητος, μου στερεί ένα καινούργιο κόσμο.
Ε! λοιπόν αγαπητή Άλεφ, έχεις το λόγο μου ότι θα προσπαθήσω γι’ αυτόν τον κόσμο που στερούμε. Να σου πω επίσης πως ευχαριστιέμαι να μου γράφουν σχόλια, ότι και να μου γράφουν. Μπορεί να μην απαντώ αμέσως, όμως με κάποιο τρόπο απαντώ. Δημοσιεύω σήμερα το δικό σου σχόλιο στο «Η τέχνη φωτίζει το σκοτάδι»
«Πολλά μικρά θαύματα απόψε μαζί! Ηρθε η Αναστασία, μου έφερε το πρώτο μου παραμύθι! Θέλησα με κάποιον που αγαπώ και είναι φίλος μου τοοοοοσα πολλά χρόνια να το μοιραστώ (ειδικά αυτό "το κοριτσάκι" ήθελα μαζί σου να το μοιραστώ) μπαίνω και τί να δω? Βλέπω ότι αναφέρεσαι στη Φωτεινή μου. Στον Οκτάβιο Παζ (που το αναγνωρίζω, μου έμαθες), σε ξαναβρίσκω εκεί ακριβώς στο ίδιο σημείο που είχα φοβηθεί ότι για πάντα το έχω (σε έχω) χάσει! Ομορφο ποστ (κι όχι επειδή μ' αναφέρεις) αλλά επειδή είναι ο πιο καλός σου, αναγνωρίσιμος, γοητευτικός εαυτός! Να είσαι καλά, τι καλά που κάποιες φιλίες αντέχουν έτσι, αντέχουν τόσο, αντέχουν για πάντα (?) στον χρόνο. Αντε, φιλιά, με συγκίνησες λέμε (άλεφ άνω- κάτω από συγκίνηση) (για πολλά) (θα σου στείλω το παραμύθι) (και γράφε, γράφε πολύ) (και ζήσε, ζήσε πολύ) (και πόνεσε, μη φοβάσαι να (ξανα)πονέσεις)(πολύ) (όλα πολύ! Ποτέ πιο λίγο!»
Θυμάσαι που σου έγραφα για τα χρώματα του στρατοπέδου στη Σίνδο και συ μου έγραφες για την απόσταση; «Πολλά μπορείς να φορτώσεις σε μια απόσταση». Βορειοανατολικό άκρο της χώρας, 1980, χωρίς έγνοιες και με χρόνο που περίσσευε. Χάραξα τη στιγμή με ένα στίχο, ένα στίχο που μου χαρίζει εσωτερική ειρήνη ακόμα και σήμερα, στις μέρες του πολέμου. « Ανάσκελα, προσκέφαλο χαλίκια. Τα μάτια , όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο, χίλια χρώματα ο ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται. Απαλή μουσική , των κυμάτων ήχος και ένα καράβι , χάρτινο μου φαίνεται.» αυτή η έμμετρη στιγμή του 1980, ακόμα είναι το ζητούμενο
Πάντα πολύ, όλα πολύ

Το κόκκινο του Σπύρου Αλαμάνου

«ήταν κάποτε ένα παιδί» τιτλοφορεί το τελευταίο του βιβλίο ο ζωγράφος Σπύρος Αλαμανός. Μικρά κειμενάκια, από σημειώσεις του καλλιτέχνη στημένα στο χαρτί, με ένα τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει. Αυτή τη φορά δεν έχουμε εικόνα, δεν έχουμε χρώματα, δεν έχουμε εκείνο το κόκκινο σημάδι, που παρόμοιο του δεν έχει ζωγραφιστεί. Τα έχουμε όλα όμως μέσα από την τρυφερή γραφή, μέσα από την ψυχή του Σπύρου Αλαμάνου.
Ήταν, είναι και θα είναι ένα παιδί στη ψυχή ο Σπύρος. Και ένα παιδί ξέρει πολύ καλά μέσα από το σκοτάδι να δίνει φως, μέσα από το μαύρο να ξεπροβάλει το κόκκινο.
………………………………………………………………………………………….«Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τη χαρά μας; Τα ημερολόγια φυλλορροούν και ο χρόνος άδειος και ακατοίκητος, σαν αφόρετο ρούχο κρέμεται πίσω από την πόρτα. Μην του χτυπάτε, δεν ανοίγει σε πόλεις χωρίς ποιητές. Μην του μιλάτε, δεν απαντά σε ανθρώπους που σκότωσαν τα αηδόνια τους»
…………………………………………………………………………………………..
Ο Σπύρος Αλαμάνος ζωγραφίζει με τις λέξεις της ψυχής του, μας φανερώνει με τον απόλυτο αυθορμητισμό που τον διακρίνει, τον δικό του ελεύθερο κόσμο.
«Ο κόσμος μου, έχει μέσα του πολύ αίμα από κρασί που μεθά μέσα στα ακρότατα και αδιάβατα σημεία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο κόσμος μου ακόμα πονά. Ο κόσμος μου ακόμα αιμορραγεί. Ο κόσμος μου πεθαίνει για ζωή. Ο κόσμος μου έχει σημαία και ιδανικά. Ο κόσμος μου πιστεύει σε δυνάμεις . Ο κόσμος μου λατρεύει το σώμα όχι την αίσθηση της σάρκας αλλά μέσα από την αιώνια ερωτική σχέση ψυχής και σώματος. Ο κόσμος μου πενθεί στα σφαγεία των πόλεων. Ο κόσμος μου γιορτάζει μέσα στα ψηλά επίπεδα της πνευματικότητας (στα χαοτικά επίπεδα της οραματικότητας.
Σας έχω αρνηθεί από την ώρα της γέννησης μου μέσα από τη μανά μήτρα.
Ο κόσμος μου είναι ο κόσμος των καταραμένων. Ο κόσμος μου τρώει τα σωθικά μου. Ο κόσμος μου τις νύχτες ταξιδεύει στους ουράνιους γαλαξίες».
…………………………………………………………………………………………..
Ο Σπύρος Αλαμάνος είναι άνθρωπος θάλασσα. Υπάρχουν άνθρωποι - δρόμοι και άνθρωποι - θάλασσες. Τους πρώτους τους περπατάς. Οι δεύτεροι είναι για να ξαναβαφτίζεσαι αθώος..

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Η τέχνη φωτίζει το σκοτάδι




«Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι, είναι η ιερότητα της ζωής σε όλες της εκφάνσεις. Μιλούσε για θλίψη, αρρώστια και πόνο και έβγαζε φως», γράφει η Ελένη Γκίκα για τη Φωτεινή Ταλίκογλου. Και ήταν η απάντηση σε απορίες δικές μου.
«Κάποιος Διαβολάκος διχασμένος στα μύχια της ψυχής μου», έγραφα πριν χρόνια, προσπαθώντας να δώσω απάντηση στους αναγνώστες αλλά και στον εαυτό μου «αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη τούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ τη καλή χαρά Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων, εγώ εκεί στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας.. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος . Λες και θέλω να τις θυμάμαι για την ιστορική τους χρήση. Πρόκειται για μια προσπάθεια να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα. Φόρεσα τα λευκά του καλοκαιριού. Άφησα τις φιλοσοφίες για όταν έρθουν τα κρύα. Εκείνο που με απασχολεί και που αναζητώ με μανία είναι πότε ζω αληθινά. Ζω ευτυχισμένα και δυστυχισμένα και το αισθάνομαι και όσο οι αισθήσεις μου θα μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας θα συνεχίσω την προσπάθεια να αποτυπώνω όλα εκείνα τα χρώματα της χαράς μέσα από το βαθύ μαύρο».
Το ζητούμενο να διαπερνάει το σώμα σου και το κρύο και η ζεστή, να μην τα εμποδίζει τα φαινόμενα το χοντρό πετσί και η αναισθησία. Υπάρχει ελπίδα έγραφε ο Οκτάβιος Πας «Η μόνη ελπίδα μας , είναι να βγάλουμε τα τη ψυχή μας απ’ το μπαούλο. Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή, ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτατα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Υπάρχει ελπίδα αρκεί να πονέσουμε ξανά..
…………………………………………………………………………………………..
Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι. «Ονειρεύτηκα πως είμαι καλά» είναι ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου της Φωτεινής Τσαλίκογλου.
…………………………………………………………………………………………..

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Δικαίωμα στο παραμύθι



Δεν έχω ψευδαισθήσεις, ετούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν.
Δυστυχώς ο μικρόκοσμος που ζούμε, φαντάζει οικουμένη, στο μέγεθος των ενδιαφερόντων των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ. Ένα κείμενο έγραψε ο κ. Καλούδης, με ονομαστικές αναφορές και έκανε πάταγο. Ονόματα θέλουν να διαβάζουν οι αναγνώστες, και με το δίκιο τους, στην εποχή του ατομισμού, οι ιδέες πάνε περίπατο.
…………………………………………………………………………………………
Η σημερινή σκληρή πραγματικότητα βράχος, αδύνατον να τον παρακάμψεις. Οι μνήμες εξασθενισμένες ωχριούν μπροστά σε τούτο το χαμόγελο διάρκειας της εξουσίας. Να υποστώ αυτήν τη κατάσταση η να την διαμορφώσω; Με ενοχλεί πολύ η ιδέα ότι μπορώ να πεθάνω εν αγνοία μου.
…………………………………………………………………………………………
Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα
για τα επόμενα χρόνια…
…………………………………………………………………………………………..
Ο μικρόκοσμος μας υπαγορεύει τελικά αυτά τα ερωτήματα, ο ατομισμός μας οδηγεί σ΄ αυτά τα λάθος βήματα. Αλήθεια σε λίγα χρόνια που θα διαβάσετε υπό μορφή ερωτημάτων ότι: «Η κ. Γκερέκου δεν ήρθε από την δεξιά στο ΠΑΣΟΚ το 2004; Οι εκσυγχρονιστές, Γ. Δρυς, Α Παγκράτης, και Αλ. Μιχαλάς δεν την έφεραν για να αποκλείσουν το Γ. Καλούδη; ο κ Ντέρος δεν είχε πάρει την κάλπη στο σπίτι στο Περιβόλι δυο μερόνυχτα και ενώ ο πασοκικος λαός στο Δ. Κορισσίων ψήφισε Λογαρά ο Ντέρος έβγαλε Φαναριώτη; Ο Χ. Τζουβελέκης δεν εξελέγη στην περιφερειακή το 2001, στη σκληρή γραμμή Δρυ - Φαναριώτη; Η Μπουμπουλίνα το 1996 δεν στήριξε εκσυγχρονισμό στο συνέδριο και Δρυ στις βουλευτικές του 1996;»
Τι άξια θα έχουν όλα αυτά;
……………………………………………………………………………………….
Για αυτό προτιμάω τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας - μέσα σε μια ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδυνάτου – που (για λίγο) ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Η βασιλεία της σκοπιμότητας




Κυριακή βράδυ και Νοέμβρης, πιο μελαγχολική ώρα δεν γίνεται. Νοιώθω την απειλή ότι είμαι ο τελευταίος ζωντανός σ’ αυτή την πόλη. Πέρασα ένα ουδέτερο σαββατοκύριακο. Τα άσχημα και τα όμορφα γεμίζουν τις λευκές κόλλες της ζωής μας, τα ουδέτερα τις αφήνουν κενές και πολλαπλασιάζουν τις ώρες της προσμονής και το χειρότερο, η υπομονή μου έχει εξαντληθεί.
Από τέτοιες μοναξιές τελικά φτιάχνουμε Θεούς και έρωτες, μόνο που κάποια στιγμή μας ξεφεύγουν από τα χέρια, ελευθερώνονται μας επιβάλλονται και μας δυναστεύουν. Ύστερα έρχεται το μίσος. Τίποτα δεν είναι αγριότερο από μια τέτοια κατάσταση. Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχμαλωτίζει, μα κανείς δεν αγαπά την αιχμαλωσία, ούτε και οι αφέντες αγαπούν τους σκλάβους. Μόνο οι ελεύθεροι μπορούν να εκφράσουν πραγματικά συναισθήματα.
…………………………………………………………………………………………
Οι εικόνες της τηλεόρασης, δεν με τρομάζουν πλέον. Έχω εξοικειωθεί, όπως με τους πίνακες του σαλονιού μου. Δεν υπάρχει διάθεση για αγανάκτηση, η στιγμή ήταν ίδια με εκείνη μετά «τους μεγάλους λυγμούς», ούτε υποψία για δάκρυα, τα αντισώματα αντίδρασης έχουν εξουθενωθεί από την επανάληψη.
…………………………………………………………………………………………
Η συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ δεν μου άφησε κανένα περιθώριο ελπίδας. Η ιδεολογική αμφισβήτηση, κουράστηκε να ψάχνει. Η απειλή της παράβασης της κομματικής ορθοδοξίας, θα ήταν ηπιότερη της σημερινής ψυχικής ορφάνιας. Καμία ιδεολογική σύγκρουση σε επίπεδο κορυφής. Για άλλη μια φορά βασίλευσε η σκοπιμότητα. Γιατί η ενότητα και η ισορροπία από την σκοπιμότητα εκπορεύονται
…………………………………………………………………………………………..
Στην ομιλία του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μίλησε για ηθική στην πολιτική, για να δουμε…

.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...