Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Είμαστε μέσα στη τηλεόραση







Τον χρόνο τον μετράμε με γεγονότα, μόνο, που σήμερα, είναι τηλεοπτικά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Όταν η υπόθεση Ζαχόπουλου αρχίζει να ξεθυμαίνει και ως εκ τούτου να μην προκαλεί το ανάλογο τηλεοπτικό ενδιαφέρον, θα αντικατασταθεί πάραυτα. Βεβαίως και τα γεγονότα είναι πραγματικά, μόνο που αποτελούν αφορμή για το σενάριο, που θα ικανοποιήσει την αδηφαγία των τηλεθεατών
Υπόθεση Αλεξ, Ζωνιανά, Ομόλογα Πυρκαγιές, βουλευτικές εκλογές, εκλογές στο ΠΑΣΟΚ. Κάποια από τα γεγονότα που μας κράτησαν συντροφιά το χρόνο που πέρασε, δεν χρειάζεται βέβαια να θυμίσουμε ότι το επόμενο έριχνε στην λήθη το προηγούμενο. Και αν το επόμενο έχει πλοκή, όπως η υπόθεση Ζαχόπουλου που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες με απανωτές αυτοκτονίες ροζ περιτύλιγμα και πολιτικό σασπένς, ποιος χέζει τους πυρόπληκτους της Ηλίας.
«Είμαστε μέσα στη τηλεόραση και όχι απέναντι της…» υποστηρίζει ο Παντελης Μπουκαλας, το τηλεχειριστήριο δεν το κρατάμε εμείς, δεν το ελέγχουν τα χέρια και το μυαλό μας... το κρατάει το ίδιο το καθηλωτικό κουτί, ο μέγας πολτοποιός, δηλαδή το σύστημα παραγωγής και διακίνησης εικόνων, κοσμοειδώλων, απόψεων, αισθημάτων. Κατά συνέπεια, είναι τουλάχιστον αφελές να διακηρύσσεται πως η λύση του προβλήματος είναι απλούστατα, ισοδύναμη με το πάτημα ενός κουμπιού.
………………………………………………………………………………………….
Πως, τα πραγματικά, κατά τα άλλα γεγονότα, παρουσιάζονται στο γυαλί για να ικανοποιήσουν τους μπανιστιρτζήδες, ιδού: «Δύο βδομάδες τώρα, μέσα στο παιχνίδι των μελετημένων διαρροών και αποκαλύψεων, που οι μισές έχουν σαφή τον χαρακτήρα της κατασκευής και σαφέστερη την πρόθεση της παραπληροφόρησης, καταλύθηκαν τα όρια ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, ανάμεσα στο δημοσιεύσιμο και το μη ανακοινώσιμο. Αρχές, μηχανισμοί και ποικίλα «κέντρα» τροφοδοτούν αδιαλείπτως με «συγκλονιστικές αποκλειστικότητες», σκαμπρόζικες ή μη, ένα κοινό που από την αχορταγιά του τείνει να μεταμορφωθεί σε γιγάντιο οφθαλμό. Κι ενώ το ιατρικό και το δικαστικό απόρρητο (και το αστυνομικό, αν υπάρχει) περιφρονούνται για να εξυπηρετηθούν άδηλοι σχεδιασμοί, βρέθηκε άνθρωπος, ο διευθυντής Τύπου του πρωθυπουργού, Γιάννης Ανδριανός, να επικαλεστεί μες στην ταραχή του το «δημοσιογραφικό απόρρητο» για να μπαλώσει τα αμπάλωτα. Δεν έχουμε παρά να ακούσουμε κάποια στιγμή τον κ. Ρουσόπουλο να επικαλείται επίσης το δημοσιογραφικό απόρρητο, ως πρώην δημοσιογράφος, ώστε να «εξηγήσει» γιατί ενίοτε ενημερώνει μη ενημερώνοντας».

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

Ο αριστερός στην πράξη






Στην εποχή που βασιλεύει η σύγχυση των ιδεών η ισοπέδωση των Αξιών, καλό είναι που και που να προσδιορίζουμε τους όρους, της αριστεράς και της δεξιάς. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, καλά και κακά παιδιά υπάρχουν παντού, αυτό όμως δεν αποτελεί προσδιορισμό. Οικολόγοι φεμινιστές, αντιρατσιστές δημοκράτες, αντιμπεριαλιστές, υπερασπιστές του πολιτισμού και των άξιων, φιλειρηνιστές, κινούνται ελεύθερα και στους δύο χώρους.
Πως θα ορίζαμε τον πραγματικό αριστερό σήμερα; Αξίζει η απάντηση του Χρήστου Γιανναρά στο παραπάνω ερώτημα:
«Πραγματικά αριστερός είναι σήμερα και ήταν πάντα ο πολίτης που μάχεται για κοινωνιοκεντρικές (όχι ατομοκεντρικές) προτεραιότητες. Για προτεραιότητα της κοινωνίας των πολιτών, όχι της απρόσωπης οικονομίας της αγοράς. Για κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου. Για θεσμούς κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας. Για να είναι κοινωνικά αγαθά το νερό, ο ηλεκτρισμός, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες, η παιδεία, η συνεχιζόμενη εκπαίδευση, η παροχή υπηρεσιών από το κράτος στον πολίτη. Nα μη γίνονται αντικείμενο κερδοσκοπίας τα κοινωνικά αγαθά, να μην τα εκμεταλλεύεται ο έμπορος ιδιώτης, αλλά ούτε και ο συνδικαλιστής, να μην καπηλεύεται τα κοινωνικά αγαθά η βολεμένη δημοσιοϋπαλληλία ή η κομματική «νομενκλατούρα».
Aριστερός είναι σήμερα όποιος απαιτεί αμείλικτη αξιοκρατία, θεσμούς κριτικού ελέγχου της ποιότητας, της ευσυνειδησίας, της δημιουργικής προσφοράς. Oποιος μάχεται για να λειτουργούν πειθαρχικά συμβούλια, επιθεωρητές, ελεγκτές, που να προστατεύουν τον φτωχό και αδύναμο από την αυθαιρεσία, τον δεσποτισμό και τη ραστώνη του κρατικού υπαλλήλου. Aριστερός σήμερα είναι όποιος διεκδικεί σχολεία αριστούχων, δηλαδή ίσες ευκαιρίες κοινωνικής ανάδειξης για φτωχούς και πλούσιους. Oποιος απαιτεί κάθαρση των πανεπιστημίων από την κομματική (ή παραταξιακή) ευνοιοκρατία.
Πραγματικά αριστερός ήταν και θα είναι πάντα αυτός που μάχεται για την ποιότητα ζωής που είναι οι σχέσεις κοινωνίας της ζωής, για την πραγμάτωση της κοινωνίας των προσώπων, την αναχαίτιση της ατομοκρατίας, της ζούγκλας των εγωκεντρισμών ή της κολεκτίβας των αδιαφοροποίητων ατόμων. Kατά τούτο ο πραγματικά αριστερός σήμερα δίνοντας προτεραιότητα στην κοινωνία των σχέσεων, έχει το κουράγιο να παίρνει κριτικές αποστάσεις από τον μηχανιστικό μαρξιστικό κοινωνισμό, που αποδείχθηκε παραγωγός και μήτρα στυγνού ολοκληρωτισμού τόσο ως καθεστωτικό όσο και ως κομματικό μόρφωμα.»
Οι προσδιορισμοί αναγκαίοι, γιατί οι κομματικές ταμπέλες δεν κρύβουν πάντα την αλήθεια

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...