Στρατιωτάκια πήλινα

ΕΙΝΑΙ οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Τελευταίες μέρες του νέου χρόνου, με τη φαντασία να σχεδιάζει και την ελπίδα της πραγμάτωσης. Δεν ζητάμε λαγούς με πετραχήλια, απλά πράγματα που τα έχουμε κατακτήσει εδώ και χρόνια ευχόμαστε να ζήσουμε. Την ελευθερία την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή.

Μου κάνει εντύπωση γιατί την επομένη της εκλογής τους οι αντιπρόσωποι του Λαού επιλέγουν να πορεύονται μακριά του. Στην ουσία αυτοτιμωρούνται, αφού απεμπολούν τη δύναμη στην οποία οφείλουν την ύπαρξή τους . Αντί μαζί με τον Λαό που τους ανέδειξε να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν τη λύση των προβλημάτων αναλώνουν τον ενδιάμεσο χρόνο έως τις επόμενες εκλογές, σε σχέδια που θα τους επιτρέψουν να επανεκλεγούν.
Φανταστείτε τη δυναμική που θα αποκτούσε ο τόπος, ο κάθε τόπος και ιδιαίτερα η περιφέρεια που στενάζει, από την εγκατάλειψη, αν οι τοπικοί βουλευτές, με σύμμαχο τη λαϊκή δύναμη διεκδικούσαν λύσεις για τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε τοπική κοινωνία.

Στην Κέρκυρα, η συνεχιζόμενη τουριστική κρίση, το άθλιο οδικό δίκτυο, η ανέγερση του νέου νοσοκομείου, το κτιριακό πρόβλημα των σχολείων, η διάσωση και ανάδειξη των μνημείων, η προστασία του κερκυραϊκού ελαιώνα, η φροντίδα και η προσοχή που πρέπει να δείξει η πολιτεία σε ένα τόπο που της προσφέρει πολλά. Όλα αυτά και άλλα τόσα θα είχαν άλλη πορεία αν αποφασίζουν οι εκπρόσωποι μας επιτέλους να κατεβούν στον Λαό. Δεν δίνουν λύση οι ανέξοδες ανακοινώσεις και οι προσωπικές επαφές στα υπουργικά γραφεία. Δεν δίνει λύση ο μοναχικός δρόμος που επιλέγουν, σνομπάροντας το Λαό.
με την ευχή το νέο χρόνο να τους δούμε στους δρόμους μαζί μας, να πρωτοστατήσουν στην έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης. Να παίξουν τον πραγματικό τους ρόλο εκφράζοντας τις διαθέσεις των πολιτών.

Η πόλη που έγινε τριανταφυλλένια

Αυτές τις μέρες που φωτίζονται από την έκρηξη της Νεολαίας, βρεθήκαν ανάμεσα μας και άλλα παιδιά με κάποιες δεκαετίες φορτωμένα στις πλάτες τους να μπαίνουν στην παρέα των παιδιών χωρίς να φοβούνται να κοιτάξουν το καθρέπτη.
Βρέθηκαν κοντά στα άλλα παιδιά τα θυμωμένα να λένε παραμύθια όχι για να τα αποκοιμίσουν. Να γλυκάνουν τη ψυχή τους και να τους δείξουν ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα, να μάθουν και οι συνομήλικοι τους, αρκεί να πονέσουμε ξανά… Να πονέσουμε γι’ αυτή χώρα για αυτή πόλη. Ένα παραμύθι από τον Γιώργο Σκλαβούνο που δημοσιεύτηκε αυτό περιοδικό «ναι»
Για τα την πόλη που μπορεί να γίνει τριανταφυλλένια

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο, που ζούσε σε μια γκρίζα αυλή μια γκρίζας πόλης.
Αγαπούσε πολύ το χρώμα του, όπως και τα χρώματα από τα άλλα τριαντάφυλλα που έβλεπε στις γύρω αυλές.
Μια μέρα κατάλαβε ότι, τα τριαντάφυλλα της γειτονιάς ανθίζανε μαζί και κάνανε παρέα, η ομορφιά τους μεγάλωνε και το άρωμα τους μεγάλωνε.
Όμως το κόκκινο τριαντάφυλλο είχε μια μεγάλη απορία! Αυτό που ήθελε να μάθει ήταν γιατί κάποια τριαντάφυλλα είχαν δυνατό άρωμα και αδύνατο χρώμα ή γιατί κάποια άλλα είχαν δυνατό χρώμα και αδύνατο άρωμα.
Όμως αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να βρει το μεγάλο μυστικό.
Να βρει τον τρόπο που θα έκανε το χρώμα του ομορφότερο και το άρωμα του δυνατότερο.
Μια μέρα βρήκε το θάρρος και μίλησε στα άλλα τριαντάφυλλα.
Μοιράστηκε μαζί τους τη μεγάλη απορία του και τη μεγάλη επιθυμία του και τότε κατάλαβε ότι και τα άλλα τριαντάφυλλα είχαν την ίδια απορία και την ίδια επιθυμία.
Έτσι αποφάσισαν να μιλάνε πιο συχνά, να συνεννοούνται, να παίζουν μαζί και να συνεργάζονται.
Μια μαγιάτικη νύχτα, με ολόγιομο φεγγάρι, τα τριαντάφυλλα μαζεύτηκαν, και μετά από πολλή ώρα συζήτηση συμφώνησαν ότι θα κάνουν τρία πράγματα.
Το καθένα ξεχωριστά θα έκανε ότι μπορούσε για να μάθει το μεγάλο μυστικό που έκανε το χρώμα τους ωραιότερο και το άρωμα τους δυνατότερο.
Ότι το καθένα ξεχωριστά, θα προσπαθούσε όσο μπορούσε να κάνει το χρώμα του δυνατότερο και ομορφότερο. Ότι θα μοιράζονται τα μυστικά που έμαθαν και την γνώση που μάζεψαν και έτσι μαζί με την ομορφιά και το άρωμα τους θα μεγάλωνε και η φιλία και θα δυνάμωνε η συντροφιά τους.
Έτσι άρχισε η ιστορία της πιο όμορφης, της πιο δυνατής και της πιο φιλικής συντροφιάς στον κόσμο από τα τριαντάφυλλα.
Έτσι μέρα με τη μέρα, νύχτα με τη νύχτα, χρόνο με το χρόνο, οι αυλές και η πόλη που μεγάλωναν, τα τριαντάφυλλα ομόρφαιναν, μοιράζοντας το χρώμα και το άρωμα τους κι έτσι η γκρίζα πόλη έγινε τριανταφυλλένια.
Κάπως έτσι έγινε όταν ο ΦΑ συνάντησε τη ΣΙ και μαζί με του φίλους τους έκαναν την γκρίζα πόλη τους φωλιά της μουσικής και του τραγουδιού.
Κάπως έτσι έγινε όταν ο μικρός Αχιλλέας βρέθηκε στο νηπιαγωγείο του Χείρωνα Κένταυρου και άρχισε να μαθαίνει πράματα και θάματα.

Το πνεύμα της αριστεράς

Αυτή η εξέγερση είναι μια δοκιμασία, για ολόκληρη την κοινωνία. Θα δοκιμαστούνε αντοχές, θα δοκιμαστούνε ανοχές θα δοκιμαστούνε πολιτικές. «Στην ερημιά της πόλης ίσως συναντιούνται αυτές τις νύχτες οι σκέψεις των πολιτών. Μακάρι να κυκλοφορεί ακόμη και το πνεύμα της Αριστερές». Ευχή, κλείνοντας το άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Αντώνης Καρκαγιάννης.
Η αριστερά συνεχίζει να τρώει τις σάρκες της. Το ΚΚΕ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Κινέζικα τ’ ακούνε τα παιδιά όλα αυτά. Ευτυχώς που τα απολιθωμένα μυαλά δεν έχουν απέναντι τους καμένα μυαλά για να τα πιστέψουν.
«ΚΑΤΑΝΟΩ τις πολιτικές σκοπιμότητες όσων εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ», υποστηρίζει ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, δεν μπορώ να καταλάβω όμως τι μυαλό κουβαλάνε εκείνοι που τα πιστεύουν αυτά που λένε. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ;! Κανέναν δεν ακούνε οι πιτσιρικάδες. Ή και ν' ακούνε, μπενάκης - βγαινάκης! Σαν ανέκδοτο ακούνε αυτές τις κατηγορίες. Τα παιδιά έχουν δικό τους μπαϊράκι. Αντιδρούν αυθόρμητα, αυθεντικά, γενναία. Υπάρχει χάσμα γενεών και ρήγμα ανάμεσα στη νέα γενιά και τον πολιτικό κόσμο. Δεν εκπροσωπούνται οι πιτσιρικάδες και δεν αντιπροσωπεύονται απ' τον κόσμο των μεγάλων. Κι είναι πολύ προσβλητικό να λένε ότι κάποιος τους επηρεάζει ή, χειρότερα, τους κατευθύνει.
Αν δεν ακούσουμε αυτά τα παιδιά με υπομονή και χωρίς τις αγκυλώσεις του παρελθόντος δεν θα μπορέσουμε να σταθούμε στη νέα πραγματικότητα που μας κτυπά την πόρτα. Δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε απαντήσεις, στα ερώτημα που γενιούνται από τις νέες εξελίξεις.
Δυστυχώς απ’ αυτήν την τακτική για άλλη μια φορά κερδισμένος θα βγει ο δικομματισμός.
Όσο για το πνεύμα της αριστεράς αυτό κυκλοφορεί στα καθαρά μυαλά των παιδιών, και ας μην επικαλούνται τον Στάλιν για να το αποδείξουν…

Όλα μπροστά θα πάνε

Είμαστε στην αρχή…Τα παιδιά συνεχίζουν. Η εξέγερση, έχει ήδη πετύχει. Αφύπνισε χιλιάδες συνειδήσεις. Είναι αυθόρμητη. Αυτά τα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες. Δημιουργούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλέξης γίνεται Σύμβολο της Νεολαίας. Ο Δεκέμβρης του 2008, έρχεται ύστερα από σαράντα χρόνια, από τον Μάη του 1968 να συμβολίσει την αντίσταση, να δημιουργήσει προϋποθέσεις να πάψουμε να είμαστε παθητικοί δέκτες, βουτηγμένοι στις πολυθρόνες και στην αποχαύνωση. Το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κι εμείς όλοι συνένοχοι, αφήσαμε μια γενιά να βιώνει σαν εφιάλτη το μέλλον της. Αφήσαμε πολιτικούς, παπάδες, τραπεζίτες, εργολάβους, καναλάρχες και «δημοσιογράφους», να κάνουν παιγνίδι, στις πλάτες μας. Αφήσαμε την διαπλοκή να γίνει τρόπος ζωής. Παντού κλεψιά, αυθάδεια, αλαζονεία, μέσο, ψέμα, τηλεόραση που καλύπτει κραυγάζοντας. Τι κάνουμε; Παρακολουθούμε αμήχανοι και άβουλοι. «Είμαστε στην αρχή… Η ήττα μας είναι η κόλασή τους!» γράφει ο Στάθης στον «Ναυτίλο»
«Γιατί λοιπόν να μην εξαγριώνονται οι πιτσιρικάδες (κι όχι μόνον); για να μη στάξει η ουρά των οφσόρ; για να συνεχίζει αυτή η διαπλεκόμενη κι αλληλοϋποστηριζόμενη μαφία να οργιάζει;»
Όλα μπροστά θα πάνε. Θα ξεκουτιάνουμε. Θα καθαρίσει το μυαλό μας. Σ’ αυτά τα παιδιά το χρωστάμε που εδώ και πολλές ημέρες είναι όλα εκεί, στις συγκεντρώσεις, ενωμένα μια γροθιά, αντιμετωπίζοντας το φόβο του αύριο.
Τα βλέπω να γελούν με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων που, πέρασαν πίσω από της υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψει και η μετάνοια μας συγχρόνως. Ποτέ ψέματα…

Αυτή η γενιά μπορεί

«Τίποτα δεν είναι όπως παλιά», όσο και να προσπαθούν, όλοι μαζί να μας πείσουν πως σύντομα όλα θα είναι όπως πριν… Αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρει η τηλεόραση να ακυρώσει την εξέγερση των εφήβων προτάσσοντας δραματοποιημένες εικόνες με κατεστραμμένες βιτρίνες. Αυτό το γεγονός περίμενε τριανταπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πως είναι δυνατόν να μπει σε δεύτερο πλάνο;
Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Ο Δεκέμβρης του 2008, βάζει τέλος στους ψιθύρους της παρατεταμένης απάθειας και γυρίζει σελίδα.
Θα μου πείτε γιατί αυτή η γενιά η χορτασμένη, η χαϊδεμένη, που δεν γνώρισε στερήσεις βγαίνει σήμερα στους δρόμους; Ορθά το θέτει η κ. Μαριάννα Τζιανζή.
«Μια γενιά μεγαλωμένη με τα εμβόλια, το κινητό και το PlayStation, τα παιδικά γενέθλια στα ΜακΝτόναλντς με τα happy meals και τον πολύχρωμο κλόουν, με τις διακοπές, τα φροντιστήρια και το «δικό της δωμάτιο». Τώρα αυτή η γενιά η χορτασμένη, που δεν γνώρισε στερήσεις, αλλά την μπουκώσαμε με πλαστικό πολιτισμό, πλαστικό ψωμί και πλαστικές ψευδαισθήσεις, ψυχανεμίζεται ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και αντιδρά με τρόπους, που δεν τους επιλέγουμε εμείς οι πάνσοφοι».
Αυτή η γενιά μπορεί, γιατί είναι χορτασμένη με σκουπίδια. Αυτή γενιά η αηδιασμένη δεν είναι όπως η προηγούμενη και η προηγουμένη.
Αυτή γενιά που δεν χρειάστηκε να συμβιβαστεί έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τρομάζουν το καπιταλιστικό σύστημα.
«Την άνοιξη θα φέρει ο Δεκέμβρης του 91», έγραφε ένα πανό της ημέρες των μαθητικών κινητοποιήσεων πριν 17 χρόνια, και αν και … «τίποτα δεν πάει χαμένο» η άνοιξη δεν ήρθε. Για να δούμε τι μας φέρει ο Δεκέμβρης του 2008.