Ψυχραιμία παιδιά

Δεν είναι η καλύτερη μέρα για να γράψω. Τι να πω. Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί, εμένα συχνά, με αποσυντονίζει η βλακεία. Μιλάς στο ντουβάρι τι απάντηση να περιμένεις; Είμαι οργισμένος, όλο πιο συχνά συμβαίνει τελευταία, και συγχρόνως ανήμπορος να ανοίξω το στόμα μου, αφού είμαι βέβαιος πλέον, ότι όσα λόγια και αν επιχειρήσω, στο τέλος απ’ αυτά που θα ακούσω όχι μόνο κουφαθώ αλλά και θα βουβαθώ. Ας μην συνεχίσω γιατί ξυπνάνε μέσα μου δολοφονικά αισθήματα, όπως «άπαντες στην πλατεία», στην προκειμένη περίπτωση οι βλάκες, το ερώτημα είναι τι να τους κανείς μετά και η απάντηση: να συνηθίσω να ζω και με τους βλάκες. Τέλος.
Αν έγραφα σήμερα εκεί θα κατέφευγα στο τυφλό σύστημα επαφής της Κικής.
Σε προσκυνώ, γλώσσα, πολλά τα θαύματα σου.
Επί κυμάτων σφοδράς εποχής βαδίζουσα - ην γαρ ενάντιος της αλαλίας ο άνεμος - σώα βγήκες στην ακτή και άρθρωση εμφύσησες σε μερικούς τουλάχιστον λόγους κακοποιούς που εξεβίαζαν την επαφή μας να σιωπά.

Οι υπόλοιποι δεν πίστεψαν. Έμειναν μέχρι τέλους βουβό εμπόδιο της.

Τη νεκρή θυγατέρα του χρόνου ανάστησες ευλογώντας την με όνομα διπλό: Λήθη για όταν έλειπε ο πατέρας της καιρό Μνήμη δε για ώρα ανάγκης.

Μονοτονική άφησες την δαιμονιζόμενη έλξη. Μήτε συ δεν ήξερες τι πνεύμα παίρνει τι σώμα.

Τα παραλυτικά μέρη του λόγου της υπάρξεως θεράπευσες και βάδισαν τα επιφωνήματα, οι καλές προθέσεις, τα ανάμεικτα ρήματα, οι επεξηγηματικοί σύνδεσμοι και χωρισμοί - έμαθε κανονικά να γράφει το όνομα του ο θάνατος και όχι να υπογράφει με σταυρό - τα σύμφωνα, κύρια άρθρα, οι εριστικές, αντωνυμίες, οι φρόνιμες, οι αλληλοπαθείς - αλήθεια τι συνέβη με τις κτητικές και δεν ξαναπάτησαν στο μάθημα;

Υπό τον λύχνο της επιβίωσης σκυμμένες μερόνυχτα οι στερήσεις μας, έγιναν ευφραδείς, είτε πεζά μονολογώντας, είτε με περίπλοκους νευμάτων συνδυασμούς χάρη στο τυφλό σύστημα που εφαρμόζει ο λυρισμός σου.

Αμέτρητα τα θαύματα σου, γλώσσα γερνάς εντός μου και όλα που να τα θυμάμαι.
Αχάριστοι δεν είμαστε αλλά μέμνησο του φόβου μας που ως απληροφόρητος ουδέποτε ιάθη.

Πάρε λαλιά από την άφθονη την παραπανίσια που έδωσες στην κραυγή και επίβαλέ την σε κείνο το βουβό απόρρητο τουλάχιστον να μας φανερώσει, η νέα παιδεία εκεί κάτω

Θα σε περιλαμβάνει άραγε, γλώσσα
Θα κουβεντιάζουμε καθόλου με την γειτνίαση μας η μόνον χάριν ενός μικρού μεσοδιαστήματος – τι χαζοπούλι Θε μου –
Κόπιασε η τόση ευγλωττία;

Συγνώμη για την άμυνα

Είπαμε, ένα δευτερόλεπτο, ο φετινός Ιούνιος όμως τίναξε την μπάγκα στον αέρα. Μόλις ένοιωσε λίγο πιο βιαστικό τον ήλιο, βάλθηκε να τον ξαποστείλει. Είναι, ευτυχώς μικρής διάρκειας, η αυτοκαταστροφική αντίδραση του χρόνου, όταν αρχίζει να μετράει ανάποδα. Μην ανησυχείτε μόλις το συνειδητοποιήσει, θα δεχθεί την σταδιακή αναχώρηση.
Είπαμε να αφαιρέσουμε τα περιττά για να μειώσουμε το βάρος, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γκρεμίσουμε τα τείχη. Τα θεόρατα τείχη, που εδώ και πολλά χρόνια ύψωσα για να ορίσω τον κήπο του Είναι μου, ώστε βλέποντας τους άλλους, να τους αποκλείω πλήρως και να τους κρατάω άλλους, θα μείνουν απόρθητα, όσο οι βίδες μου κρατούν, και δεν μου επιβάλουν ανούσια ταξίδια.
«Το να διαλέγω τρόπους για να μη δρω» γράφει ο Πεσσόα στο βιβλίο της Ανησυχίας, «υπήρξε ανέκαθεν η μέριμνα και η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μου».
Δεν υποτάσσομαι ούτε στο κράτος, ούτε στους ανθρώπους. Αντιστέκομαι αδρανώς. Το κράτος μπορεί μόνο να με θέλει για κάποια δράση, αν εγώ αρνούμαι να δράσω, δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα από μένα. Μπορεί κάποια στιγμή γι’ αυτή μου την αδράνεια να με ενοχλήσει, αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να θωρακίσω κι άλλο το πνεύμα μου και να ζήσω πιο μακριά μέσα στα όνειρα μου.
Νοιώθω ένα οργανικό και μοιραίο έρωτα για την σταθερότητα, μισώ την καινούργια ζωή και τα άγνωστα μέρη. Η ιδέα του ταξιδιού μου φέρνει ναυτία. Έχω ήδη δει όλα όσα ποτέ μου δεν είχα δει. Έχω ήδη δει όλα όσα δεν είδα ακόμα. Τα τοπία είναι επαναλήψεις, ας ταξιδεύουν όσοι δεν υπάρχουν.
Έξοδος στα αδιέξοδα, φως στις σκοτεινές μέρες του Ιουνίου, ξεκόλλημα από τη λάσπη της καθημερινότητας, ασκήσεις θάρρους που μόνο το μυαλό μπορεί. Το μυαλό μπορεί στην επόμενη στροφή, χωρίς να στρίψει. Το μυαλό μπορεί να πάει παραπέρα από την βαρβαρότητα, να συναντήσει την παρέα της ζωής.
Μπορεί ο Ιούνιος να περνάει κλιμακτήριο αυτές τις μέρες, μέχρι να προσαρμοστεί, αλλά έχει χρέος να συνέλθει, ο επόμενος έχει ήδη απλώσει το χέρι για την αέναη σκυταλοδρομία.

Ευτυχώς ο Αλαβάνος δεν παραιτήθηκε

Μπορεί ο Αλέκος Αλαβάνος να μιλάει για συλλογικές ηγεσίες και να δείχνει την αποστροφή του στα αρχηγικά κόμματα, η παρουσία του όμως και η πορεία του, για μας που τον παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια, δείχνει ότι αριστερά στο πρόσωπο του βρήκε τον ηγέτη, τον ηγέτη που δεν διστάζει τα κάνει ρίξεις επιβεβαιώνοντας τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα του χώρου στο οποίο ηγείται. «Ο Αλαβάνος κάνει την διαφορά» έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, και η διαφορά είναι μεγάλη με την μικροκομματική αντίληψη που φρενάρει και περιχαρακώνει τον χώρο της αριστεράς. Το ενδεχόμενο της παραίτησης του, στεναχώρησε και τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, ακόμα και η ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού, ένοιωσε για λίγο ορφανή. Ο Αλαβάνος ευτυχώς δεν παραιτήθηκε. Έμεινε για να παλέψει να κάνει πράξη αυτά που ξεκίνησε. Οι ευκαιριακές συμμαχίες ποτέ δεν ωφέλησαν και ο Αλαβάνος ποτέ δεν σκέφτηκε, ότι όλα αυτά τα διαφορετικά αριστερά σχήματα που φιλοξενεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ευκαιριακή συμμαχία. Δεν σκέφτηκε ο Αλαβάνος, όπως σκέφτεται τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ για τον Συνασπισμό. Έχει τη στόφα του ηγέτη που ενώνει και εμπνέει, έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας ηγέτης της πολύπαθης Ελληνικής Αριστεράς.
Στη δήλωση του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ανέλαβε πλήρως τις ευθύνες για την ήττα στις ευρωεκλογές. Παραθέτω παρακάτω ορισμένα σημεία της δήλωσης του.
«…έλαβα ένα σκληρό μήνυμα από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Γυναίκες και άνδρες από τη γενιά του Γλέζου, των Λαμπράκηδων, του Πολυτεχνείου που έχουν βιώσει βαρύ τον πέλεκυ του συστήματος και αβάσταχτη την απογοήτευση από ηγεσίες της αριστεράς. Μέχρι τις νέες και τους νέους του άρθρου 16 και τα παιδιά του Δεκέμβρη. Αυτός ο κόσμος με τα βιώματα και τις καταβολές του είναι η μοναδική περιουσία μας, ελπίδα για τη χώρα μας.
Οι δύσκολες αυτές μέρες είχαν και τη χρησιμότητά τους. …Απελευθερώθηκε, έστω και με τη μορφή της οργής ή της διάθεσης για παραίτηση, ένα πανίσχυρο συναίσθημα αγάπης για το πρωτότυπο εγχείρημά μας. Αυτό το συναίσθημα είναι η μεγάλη μας δύναμη.
Γιατί δίπλα στη σύγχυση του σήμερα τρέφεται η ελπίδα του αύριο. Μπορούμε λοιπόν. Όλοι μαζί. Μπορούμε γρήγορα να ανακτήσουμε την πολιτική πρωτοβουλία, που κάμφθηκε σοβαρά την προεκλογική περίοδο, ως η ουσιαστική, κινηματική, ριζοσπαστική δύναμη της αντιπολίτευσης απέναντι στη ΝΔ με προωθημένες προτάσεις και με πολιτικό σχέδιο έξω από τα όρια του δικομματισμού.
Μπορούμε να αναζωπυρώσουμε τους δεσμούς εμπιστοσύνης με το μεγάλο δημοκρατικό ρεύμα της κοινωνίας που θέλει αλλαγή σε βάθος. Με τον κόσμο της φτώχειας, των υποβαθμισμένων συνοικιών, της ανεργίας, της αβεβαιότητας. Μπορούμε να αναπτύξουμε τις σχέσεις με τη νέα γενιά, με την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη της αριστεράς απέναντι στην ανταγωνιστικότητα και τον ατομισμό του συστήματος.
Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το κόμμα μου ο Συνασπισμός, μπορούν πια να κατανοήσουν ότι η πρόκληση δεν είναι να ελέγχουν το σχήμα συνεργασίας, ή να το βλέπουν ως διαπραγμάτευση μηχανισμών αλλά να το εμπνέουν, να το πυροδοτούν, να γονιμοποιούν την κοινή δράση, να φέρνουν ιδέες, να φιλοξενούν τους ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης, χωρίς τους οποίους είμαστε άνυδρο τοπίο…»
Ευτυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Συνασπισμό, την αριστερά, την πατρίδα μας, ο Αλαβάνος δεν παραιτήθηκε.

Ο Ιούνιος θα ξανάρθει...

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Για τον Ιούνιο μιλάω. Πολλές φορές η στήλη, όταν ανακαλύπτει κάτι, δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της. Και εγώ άργησα να ανακαλύψω τον Ιούνιο. Έφτασα πενήντα, και όσο ανέβαινα σπατάλησα το χρόνο, τώρα που άρχισαν οι μέρες να μικραίνουν, για να ακριβολογώ από την ερχομένη Πέμπτη θα αρχίσουν, η ανάγκη της οικονομίας μπαίνει σιγά σιγά και βασανιστικά στην ζωή μου.
Αυτές οι μέρες είναι ο θρίαμβος, η δόξα και η δύναμη του Φωτός. Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Με φως, πολύ φως. Παράταση ζωής, αυτές οι πρόσθετες ώρες, πριν από τη δύση. Θερινό ηλιοστάσιο. Ατελείωτη μέρα κι ατελείωτη νιώθεις τη ζωή.
Ο Σεφέρη έγραφε: «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός». Μόνον αυτός; Όλοι μας. Πλασμένοι από φως και ύλη - όσο περισσότερη ακτινοβολία δεχόμαστε τόσο πιο ζωντανοί. Γεμίζουμε ενέργεια, σαν φωτοηλεκτρικά κύτταρα.
Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάψει τα δόγματα, που μας νανούρισαν, επιβεβλημένη. Από την περασμένη Παρασκευή μέχρι την Τετάρτη που μας έρχεται, 19.51 μας χαιρετάει ο ήλιος και τέλος με την πρόσθεση, οι επόμενες ασκήσεις μας εκπαιδεύουν στην αφαίρεση. Και μπορεί ο Ιούνιος να μας ξανάρθει, με προσθέσεις και αφαιρέσεις, για μας όμως που δεν αντέχει άλλο βάρος το σαρκίο μας, μονό η αφαίρεση θα μας ξαλαφρώσει.
Είδες τι σου φέρνει ένας μήνας που σε καθρεπτίζει; Ο φετινός Ιούνιος με οδήγησε στην αφαίρεση. Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει και ανηφόρα ακολουθεί και πολλές από τις δυνάμεις μας έχουμε χάσει. Να πετάξουμε τα βάρη για να ξεκωλύσουν τα πόδια μας. Έχουμε δρόμο ακόμα και ο Ιούνιος θα ξανάρθει.