Όλα στο φως και έγινε σκοτάδι

Ότι έγινε, έγινε σε λίγες ώρες θα κάνουμε αυτό που έχουμε εθιστεί να κάνουμε. Για τελευταίο κείμενο με κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία, διάλεξα ένα παλαιότερο προφητικό. Ο πόλεμος συνεχίζεται πέφτουν κορμιά. Όλα αυτά που περιέγραφα χθες, η άγια απάθεια τα κάνει σημαντικά. Αυτό είναι που με ανησυχεί. «Όλα στο φως» διακήρυξε ο Σημίτης και έγινε σκοτάδι. Κάτι ήξεραν οι εγκέφαλοι για να μας βάλουν στην γωνία, καθιστώντας μας απαθείς στην θέα των εγκλημάτων το κείμενο της τελευταίας σελίδας αριστερά του συμπατριώτης μας Ευγένιου Αρανίτση φωτίζει πραγματικά.
«Αν μη τι άλλο, ο ραγδαίος πολλαπλασιασμός των πολιτικών σκανδάλων έχει σαν ευεργετική συνέπεια την ατιμωρησία. Απαξ και εξοικειωθήκαμε με την ιδέα ότι κανείς δεν πρόκειται να θεωρηθεί ένοχος, ανεξαρτήτως του πόσο διαπεραστικό είναι το φως που πέφτει πάνω στο έγκλημα, η επιδημική διάδοση της βεβαιότητας πως οι πάντες πλουτίζουν παράνομα αθωώνει ακριβώς τους πάντες: όλοι ίσον κανένας, και δεν υπάρχει ο δικαστής που θα ήξερε με ποιον ν' αρχίσει. Καθεαυτός, ο θόρυβος από την κατεδάφιση της εμπιστοσύνης αποδεικνύεται σωτήριος και το α λα Σημίτη «Όλα στο φως» των εγκεφάλων της Ν.Δ. μοιάζει με μιαν ευχή 100% ρεαλιστική, εφόσον όλα στο φως σημαίνει απλώς πιστοποίηση του ότι όλοι είναι ένοχοι ή συνένοχοι και ότι, άρα, κανένας δεν θα προτιμηθεί ως κατηγορούμενος.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ συνηγορεί. Την εποχή του σκανδάλου των ομολόγων, οι σπασμωδικές κινήσεις στους κόλπους της Ν.Δ. πρόδιδαν την απονενοημένη ελπίδα εντοπισμού κάποιων εξιλαστήριων θυμάτων, που θα έκαναν τις μελοδραματικές τους δηλώσεις καθ' οδόν προς τις φυλακές. Για ορισμένο διάστημα, αυτή η προοπτική εγγυήθηκε την ενδεχόμενη υποχώρηση της κυβέρνησης στην τελευταία γραμμή άμυνας, απέναντι στις εκκωφαντικές διαμαρτυρίες του Τύπου και στην έκδηλη δυσφορία της δεξιάς εκλογικής πελατείας. Τελικά, από τον έναν αντιπερισπασμό στον άλλο, οδηγηθήκαμε στην επί σκηνής επανεμφάνιση του Θ. Τσουκάτου και ο ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα έδειχνε ότι οι δύο παρατάξεις θα κήρυτταν την έναρξη φρενήρους πολεμικής αποκαλύψεων σε τηλεοπτικό χρόνο, με τυφλές εκατέρωθεν ομοβροντίες. Σύντομα, οι αντίπαλοι φοβήθηκαν ότι από μια τέτοια κούρσα δεν θα έβγαινε ζωντανός κανείς. Βγήκαν και οι δύο - τραυματίες αλλά ζωντανοί.


Σ' ΑΥΤΟ το σημείο έλαβε χώρα, πιστεύω, μια αμφιταλάντευση του δικομματικού πολιτικού συστήματος στο χείλος της αναποφασιστικότητας: αφενός θα ήταν ίσως εφικτό να δρομολογηθεί η προσποίηση μιας μερικής έστω εξυγίανσης για τα μάτια του κόσμου• αφετέρου θα μπορούσε να προκληθεί ένα εφέ γενικής ενοχοποίησης, επομένως και αμνήστευσης, καθώς η πλημμυρίδα των ενδείξεων θα ανέβαινε αβίαστα στην επιφάνεια με τη βοήθεια του μηχανισμού τηλεοπτικής επεξεργασίας λυμάτων. Το σύστημα έμεινε για μια στιγμή μετέωρο και κατόπιν ενέδωσε στη γοητεία της δεύτερης λύσης, που είχε και το ολέθριο πλεονέκτημα να αφήνει το πολιτικό πρόβλημα άθικτο.
ΕΤΣΙ εξηγείται εξάλλου η αντιστροφή στο προβάδισμα: αφού είναι όλοι ίδιοι, σκέφτεται το κοινό των δημοσκοπήσεων, ας διαλέξουμε τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ - και με το δίκιο του".

Εδώ μέσα είμαι ασφαλής

Το εξαντλήσαμε το θέμα. Να προστεθεί ακόμα μια φωνή στις τόσες κραυγές που ακούγονται δεν έχει νόημα, θα την πάρει το ποτάμι μαζί με τα συνθήματα της σκοπιμότητας. Τέτοια εποχή πέρυσι αλλά πράγματα με απασχολούσαν και σήμερα και πάντα με απασχολούν και αποτελούν το ασφαλές καταφύγιο μου όταν οι συνθήκες που ευνοούν την αγοραφοβία μου, αυτές τις μέρες είναι αβάσταχτες.
Για το συναισθηματικό υπόβαθρα σήμερα ο λόγος, η στερεότητα του οποίου εξασφαλίζει τις συνθήκες. Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν.
Μια παρτίδα σκάκι είναι έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες η κυρία που μας συντροφεύει τις ώρες των ονείρων λίγο πριν κοιμηθούμε…
«Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι με έπαθλο, την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει τη βασίλισσα σου. Κάνε κάτι. Δεν θέλω να νικήσω. Θέλω να μείνω με την απορία της μαδημένης μαργαρίτας…»
Περί έρωτος ο λόγος και δημοσιεύω παρακάτω με την άδεια, που μου έχει παραχωρήσει για μια ζωή, χωρίς να χρειάζεται ανανέωση, ακόμα και με την δυνατότητα παραχάραξης, την πρόταση για ανάγνωση της παντοτινής μου φίλης Άλεφ

«Καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να είμαι στεγνός. Θέλω να επιβάλω σιωπή στην καρδιά μου, που νομίζει ότι έχει πολλά να πει. Τρέμω διαρκώς μην τυχόν έχω γράψει έναν αναστεναγμό, εκεί που πιστεύω ότι έχω σημειώσει μιαν αλήθεια».
Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, όταν το 1818 ο νεαρός Σταντάλ βίωνε την απόρριψη από λάθος του, θα αισθανόταν τόσο μα τόσο δυστυχισμένος! Όσο ευτυχισμένοι αισθανόμαστε σήμερα εμείς, διαβάζοντας τις συνέπειες εκείνου του ανολοκλήρωτου, αποτυχημένου και δυστυχισμένου έρωτα.
Και όμως, όταν γνώρισε την Ματίλντε, όλα έδειχναν ότι η Ματίλντε είχε συγκινηθεί, σχεδόν ανταποκρινόταν. Αλλά ο άτυχος (;) Σταντάλ, παρασυρμένος από το πάθος του, επιδεικνύει μια αδέξια και ασυνάρτητη συμπεριφορά και πάει η Ματίλντε!
Η απόρριψη αυτή, ευτυχώς, για μας θα αποβεί… δημιουργική, εφόσον ο απελπισμένος Σταντάλ αναζητά την ανολοκλήρωτη αγάπη του στο χαρτί και μάλιστα συλλαμβάνοντας στις 29 Δεκεμβρίου 1819 και μια «μεγαλοφυή» ιδέα: να καταπνίξει το προσωπικό μέσα στο απρόσωπο και να μιλήσει για το άτυχο πάθος του μέσα από γενικές σκέψεις κι απόψεις!
Κάπως έτσι γράφτηκε λοιπόν το «Περί έρωτος», το οποίον δεν είναι παρά μια εξομολόγηση αλλά η κεντρική ιδέα του και το βάσανο, αφορά τους πάντες...»

Πλάκα θα έχει

Σε λίγα εικοσιτετράωρα θα ψηφίσουμε. Τι θα ψηφίσουμε δηλαδή, θα ανακυκλώσουμε την ίδια ξανά και ξανά ζεσταμένη σούπα. Θα κάνουμε αυτό που για τριανταπέντε χρόνια δεν βαρεθήκαμε να κάνουμε.
Υπό την επήρεια του μαγικού φίλτρου που μας ποτίζει ο δικομματισμός, για άλλη μια φορά θα τον ενισχύσουμε, με την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχει προηγούμενο όμως και η ευρηματικότητα του δικομματισμού. Κάθε εκλογική αναμέτρηση να την παρουσιάζει ξεχωριστή, κάτι το κυπριακό, κάτι η οικονομική κρίση κάτι, τα σκάνδαλα, πάντα υπάρχει κάτι που γίνεται εκβιασμός και οδηγεί το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος στο κοτέτσι.
Το χαρακτηριστικό αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι η στάση του κυβερνώντος κόμματος. Ποτέ κυβερνητικό κόμμα δεν είχε τέτοια κυνική στάση σε προεκλογική περίοδο . Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι βιάζεται να παραδώσει την εξουσία θεωρώντας βέβαιη την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ, για να επανέλθει αργότερα από θέση ισχύος.
Είμαι περίεργος να ζήσω, αν προφτάσω να ζήσω που θα πάει αυτό το τρενάκι.
…………………………………………………………………………………………Η ζωή κάνει κύκλους λέμε, ευτυχώς, γιατί αν τραβούσε ευθεία και εγώ δεν ξέρω που θα μπορούσε να μας βγάλει.
Αυτό δεν σας το είχα πει, πάντα λάτρευα τους κύκλους, όχι αυτούς, του περιορισμού, που βάζουν φραγμούς στην ελευθερία και επιβάλλουν το σύστημα. Τους κύκλους εκείνους του χρόνου που κάποια στιγμή απονέμουν δικαιοσύνη.
Η ζωή μας κύκλους κάνει και αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάμε. Πόλους απ’ αυτούς τους κύκλους μας δίνεται η ευκαιρία κατά την διάρκεια της ζωής μας, να τους βλέπουμε, να ολοκληρώνονται, άλλοι αργούν περισσότερο και δεν μας δίνουν την χαρά της δικαίωσης, αυτούς πρέπει να τους φανταστούμε.

Νομοτελειακά αυτό θα γίνει ας μην ανησυχούμε όσο για την περιέργεια, ορθά το περιγράφει η Κυρία ας το αποδώσουμε από Κύριο.
«Καλά, αυτό θέλω να το δω. Να έρθει κάποιο σούρουπο ξανά ν’ ανταμωθούμε. Είμαι περίεργος πως θα είναι τα λόγια όταν τους κανείς κατάψυξη, πως χτυπάει η καρδιά όταν της δείχνεις τα νιάτα και τα χρόνια τα χαμένα της. Θα με πειράξει που θα έχει μεγαλώσεις τόσο; Θα σε πονέσει που κρατήθηκα σιωπηλός τόσα χρόνια, που δε σου παραχώρησα ούτε ένα τοσοδά βράδυ Σαββάτου; Θα γνωριστούν τα μάτια μας η θα είναι θολωμένα από τις χιλιάδες εικόνες που παρεμβάλαμε προκείμενου να μην κοιταχτούμε; Πλάκα θα έχει. Πλάκα βαριά, σας εκείνες τις άσπρες, τις παραλληλόγραμμες, που έχουν πάνω τους σκαλισμένα ονόματα και ημερομηνίες σε απόλυτο μαύρο».Πλάκα θα έχει…

Μετά γυρίζουμε την πλάτη

Μπορεί πολλές φορές να γκρινιάζω απ’ αυτήν εδώ την στήλη, άλλωστε σε μια περίοδο προεκλογική υπάρχει άφθονο υλικό για γκρίνια, τόσο που μπορεί να μας ρίξει στην παγίδα της μιζέριας.
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μου αρέσει αυτή η περίοδος. Είναι ένα πανηγύρι!
Μουσική, φώτα, χρώματα, συγκεντρώσεις, χαρά μεγάλη. Οι άνθρωποι αφήνουν την μοναξιά τους και έρχονται κοντά, τα συναισθήματα ζωηρεύουν, οι ελπίδες ζωντανεύουν και το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας αρχίζει να σκάει χαμόγελο. Να και εκείνη η χαμένη συντροφικότητα που σκάει μύτη μέσα από την δουλειά των επιτροπών. Αγαπάμε και μισούμε αυτές τις μέρες άρα ζούμε.

Σοβαρολογώ δεν ειρωνεύομαι. Ο προεκλογικός χρόνος ενός ανθρώπου που ζει μέχρι τα 80 είναι είκοσι χαρούμενα χρόνια από τη ζωή του, υπολογισμένα με 6 μήνες κάθε προεκλογικής περιόδου. Το ένα τέταρτο της ζωής δηλαδή χαρές και πανηγύρια.
Να το εκτιμήσουμε σοβαρό αυτό και να μην μας πιάνει η μιζέρια και η γκρίνια, άλλωστε το έχουμε δει το έργο πολλές φορές, οι εκλογές έχουν αξία για τον προεκλογικό χρόνο που χαιρόμαστε. Είναι ακριβώς αυτός ο χρόνος των προκαταρκτικών λίγο πριν τον οργασμό, μετά γυρίζουμ

Δεν είναι εύκολα

Όλα τα τελευταία κείμενα αυτής εδώ της στήλης, που προκαλούν ερωτηματικά στους αναγνώστες, τους κοντινούς, είναι αποτέλεσμα έντονων υπογείων διεργασιών. Είναι η αντιγραφή μιας λάβας, που καιρό τώρα προσπαθεί να ξεχυθεί για να φτιάξει Πομπηίες. Αυτό προσπαθώ να εκμεταλλευτώ, όσο μπορώ να την κρατήσω στα μύχια της ψυχής μου, γιατί φοβάμαι όταν βρει το δρόμο προς τον κρατήρα δεν θα υπάρχουν ούτε μέρες ούτε ώρες για προβληματισμούς, η σταχτή θα τα σκεπάσει όλα.
« Κι όμως, όσα τα θέλησες, όλα τα ’κανες! Και τις πορτοκαλιές τουλίπες να τις γράψεις, τώρα είναι η ώρα. Τα πάντα γίνονται όταν πρέπει και το ξέρεις, εξάλλου από τους δυο μας ήσουν απ' την αρχή πιο ψύχραιμος, πιο σοφός, πιο υπομονετικός, με μία ποίηση ζωής δυστυχώς που αγνοούσα (τώρα την μαθαίνω). Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να κάνουμε τα αντίθετα εμείς οι δυο, να μάθω τα γήινα αλλά τόσο ποιητικά που αγνόησα κι εσύ να περπατήσεις τον δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες. (Στην τραπεζαρία, να ξέρεις, έχω κόκκινες, ναι;) Και ναι, η διαδρομή έχει σημασία και είμαστε στο πιο καλό σημείο.

(και κάτι... προλαβαίνουμε - εσύ πολλά και βιάσου - και κάτι καταλαβαίνουμε).
ΥΓ. Ξεκίνα λοιπόν! Τι περιμένεις; Γράφε! Εδώ είμαι να διαβάζω! (κι εσύ θα μου στέλνεις συνταγές να μάθω επιτέλους κάνα φαγάκι της προκοπής! Ξέρεις, ξαφνικά μου την έχει δώσει! Και θέλω να φυτεύω, να ζυμώνω, να κάνω μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού! Κι αυτά τα υπέροχα... μαύρα μακαρόνια! Εύκολα είναι, δεν είναι; Για πες!)
Το παραπάνω σχόλιο από την Άλεφ στο τελευταίο κείμενο της στήλης. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν θέλω να την απογοητεύσω, ένα είναι βέβαιο: ούτε αυτή θα κάνει τα γήινα, ούτε εγώ θα γράψω «το δρόμο με τις πορτοκαλιέ