Αυλαία και πάμε…

Μπορεί πολλές φορές να γκρινιάζω απ’ αυτήν εδώ την στήλη, άλλωστε σε μια περίοδο προεκλογική υπάρχει άφθονο υλικό για γκρίνια, τόσο που μπορεί να μας ρίξει στην παγίδα της μιζέριας.
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν μου αρέσει αυτή η περίοδος. Είναι ένα πανηγύρι!
Μουσική, φώτα, χρώματα, συγκεντρώσεις, χαρά μεγάλη. Οι άνθρωποι αφήνουν την μοναξιά τους και έρχονται κοντά, τα συναισθήματα ζωηρεύουν, οι ελπίδες ζωντανεύουν και το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας αρχίζει να σκάει χαμόγελο. Να και εκείνη η χαμένη συντροφικότητα που σκάει μύτη μέσα από την δουλειά των επιτροπών. Αγαπάμε και μισούμε αυτές τις μέρες άρα ζούμε.
Αυτά που συμβαίνουν κάθε προεκλογική περίοδο, δεν μου προκαλούν πλέον καμία εντύπωση. Η επανάληψη της ίδιας εικόνας με μικρές ίσως παραλλαγές εκσυγχρονισμού, έχει περάσει στο υποσυνείδητο μου όπως όλα τα έθιμα.
Το Πάσχα ψήνουμε αρνιά τα Χριστούγεννα φτιάχνουμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, την Ανάσταση τσουγκρίζουμε αυγά. Κάπως έτσι.
Αυτήν την περίοδο πλημμυρίζουμε από πολύχρωμες αφίσες, λύνουμε όλα τα προβλήματα που δεν μπορέσαμε να λύσουμε σε τέσσερα χρόνια, απολαμβάνουμε παροχές και υποσχέσεις, έρχονται πιο κοντά η άνθρωποι. Χθες μου τηλεφώνησε ένας συμμαθητής μου από το δημοτικό, μου ανήγγειλε την υποψηφιότητα του σε κάποιο συνδυασμό, χάρηκα, κατ’ αρχήν που ζει ο άνθρωπος. Είναι συγκινητικό να σε θυμούνται μετά από 30 χρόνια.

Σοβαρολογώ δεν ειρωνεύομαι. Ο προεκλογικός χρόνος ενός ανθρώπου που ζει μέχρι τα 80 είναι είκοσι χαρούμενα χρόνια από τη ζωή του, υπολογισμένα με 6 μήνες κάθε προεκλογικής περιόδου. Το ένα τέταρτο της ζωής δηλαδή χαρές και πανηγύρια.
Να το εκτιμήσουμε σοβαρό αυτό και να μην μας πιάνει η μιζέρια και η γκρίνια, άλλωστε το έχουμε δει το έργο πολλές φορές οι εκλογές έχουν αξία για τον προεκλογικό χρόνο που χαιρόμαστε. Είναι ακριβώς αυτός ο χρόνος των προκαταρκτικών λίγο πριν τον οργασμό, μετά γυρίζουμε την πλάτη.
Ας γυρίσουμε το δίσκο στο πικάπ
Ο πολιτικός λόγος που ξεπερνάει τα όρια της επανάληψης και της περίστασης, αποτελεί την ευχαρίστηση νότα όλου αυτού του πανηγυριού, όμως μια νότα που να ακουστεί μέσα σ’ αυτήν την συγχορδία της φασαρίας.
Ο πολιτικός λόγος που ξεπερνάει τις καταληκτικές ημερομηνίες των εκλογών και αγωνία για το μέλλον αυτής της πόλης, που δεν προσδοκά πρόσκαιρα κέρδη αλλά ανοίγει δρόμους για το αύριο αποτελεί πλέον παραφωνία σ’ αυτόν τον συγχρονισμό της μαλακίας
Οι εκλογές έχουν αποκτήσει εθιμικό χαρακτήρα. Λόγια ψεύτικα και μεγάλα. Ρετουσαρισμένα πρόσωπα. Τετριμμένα συνθήματα. Σε τίποτα δεν διαφέρουν όλα τούτα από τα πανηγυριώτικα στολίδια.
Αυτοί που βλέπουν τις εκλογές σαν ύψιστη πολιτική διαδικασία, αντιμετωπίζονται δυστυχώς, σαν ταραξίες που θέλουν να χαλάσουν την γιορτή…

Σχολιαστές της συμφοράς

Είναι κάποια παλαιότερα κείμενα, που ακόμα και οι αναγνώστες, που τα έχουνε διαβάσει, μια δεύτερη ανάγνωση κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, τα κάνει να δείχνουν διαφορετικά.
Κανείς δεν αμφιβάλλει για τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει σήμερα το νησί μας και ιδιαίτερα η πόλη της Κέρκυρας. Θα ήταν πλεονασμός να τα γράψω. Τα έχουμε μάθει απ’ έξω και ανακατωτά.
Τι κάνουμε; Τα έχουμε βάλει στη μέση και χορεύουμε το χορό του πόλεμου γύρω απ’ αυτά.
Αυτή η τοπική κοινωνία, χωρίς συνοχή, τρέφεται από τους αλληλοσπαραγμούς. Τρώμε τις σάρκες μας. Πίνουμε το αίμα ο ένας του άλλου.
Ζούμε γι’ αυτά. Αυτό το πρόβλημα δεν έχει γραφτεί πουθενά, αυτό το πρόβλημα, που τα συντηρεί όλα, που τα σκεπάζει όλα, που αποτελεί την ανάγκη της ύπαρξης μας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει.
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι όλα κινούνται με σκοπιμότητα που δεν έχει καμία διάθεση να υπηρετήσει αξίες, να δώσει, ένα χέρι βοήθειας δηλαδή. Να κρατάει το λόγο που λέγαμε παλιά, να κεράσει ένα ποτήρι κρασί από καρδιάς
Έχω την εντύπωση, που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται μια πλειοψηφία με έναν ορισμό καταναλωτών και με μια δυνατότητα αναλώσιμων.

Ατομισμός κατ’ ομάδα μικρή η μεγάλη
Ανώνυμες ομόρρυθμες ετερώνυμες περιορισμένης ευθύνης και ατομικές εταιρείες με μαύρα βιβλία.
Δεν έχω σκοπό να χρησιμοποιήσω, τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούνται στον επίλογο των ομιλιών. Οι ευχές περιτυλίγματος, ποτέ δεν ευοδώθηκαν. Και δεν ευοδώθηκαν γιατί ποτέ δεν τις πιστέψαμε. Συνεχίσαμε μετά από κάθε πανηγυρικό να ικανοποιούμε την αδήριτη ανάγκη μας. Αυτό που τονώνει τον κομπλεξισμό μας και ικανοποιεί το «εγώ» μας. Γιατί τι άλλο από ένα τεράστιο ΕΓΩ είναι αυτός ο τόπος. Ένα εγώ που τα σκεπάζει όλα, ακόμα και κει που φαίνεται ότι ενεργούμε για το κοινό καλό
Ένα «εγώ»που διέλυσε τους πολιτικούς σχηματισμούς, τους μαζικούς φορείς, τους συνδικαλιστικούς φορείς, τα πολιτιστικά σωματεία, τους συλλόγους, τα αθλητικά σωματεία. Ένα «εγώ» που ακόμα και αυτούς που σκέφτονται, τους έστειλε στα σπίτια τους. Ένα «εγώ» που σιγά σιγά το κληροδοτούμε στις γενιές που έρχονται και τότε ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.

Τι εξηγήσεις μου ζητάς;

Μετά από τόσες συνεδριάσεις, τόσες εκλογικές αναμετρήσεις, τόσες χαμένες ώρες σε ασκήσεις επί χαρτού, κουράστηκα να δίνω εξηγήσεις. «Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ.
Έχω βρεθεί πολλές φορές σ’ αυτή θέση. Λέξη δεν βγαίνει από το στόμα μου. Έχω την εντύπωση ότι άλλος στερείται ακοής, τούβλο απροσπέλαστο, όσα επιχειρήματα και να επιστρατεύσεις, όσο διαλεκτικός και να είσαι, στο τέλος θα μετρήσεις χαμένο χρόνο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ας περιοριστούμε σε μορφασμούς που είναι ακίνδυνοι για το λαιμό μας και δεν επιβαρύνουν την πίεση μας.
Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε να γίνει επεξηγηματικός.
«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».
Εικοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.

«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις.
Ο ποιητής της επανάστασης έκλεισε με ένα λιτό σημείωμα.
Μεταξύ των άλλων αναφέρει:
«Για τον θάνατο μου μην κατηγορήσατε κανέναν και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά. Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.
Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν.
Άμα πρέπει να εξηγείς το έχεις χάσει το παιγνίδι. Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο, στεγνώνει ο λαιμός μας, ανεβαίνει η πίεση και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Μια τρύπα στο νερό
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχει δηλώσει ότι κάνει ταινίες για τον εαυτό του και για τους φίλους του. Καμία προσπάθεια επεξήγησης, οι λέξεις είναι πολυτέλεια το κύριο ρόλο έχει η γλώσσα του σώματος. Αν ο Μεγάλος Μαγιακόφσι το είχε σκεφτεί έτσι ίσως να μην αυτοκτονούσε…

Ο Αύγουστος του Καλλικράτη

Έρχονται τα πάνω κάτω σ’ αυτή την χώρα, ακόμα και τώρα τον Αύγουστο. Γιατί μπορεί ο χρόνος να έχει 12 μήνες, ο Αύγουστος όμως είναι παράκαμψη, δεν μετράει, από Σεπτέμβρη τα σπουδαία λέγαμε. Δεν μπορείς να πάρεις αποφάσεις τον Αύγουστο, ούτε να φορτσάρεις στην όποια προσπάθεια. Χάσαμε πολύ χρόνο φαίνεται και τώρα αναγκαζόμαστε να βάλουμε και τον Αύγουστο στο παιγνίδι.
2 Αυγούστου ο Νομάρχης Στέφανος Πουλημένος ανακοίνωσε τη απόφαση του να μη θέσει υποψηφιότητα στις ερχόμενες εκλογές, δηλώνοντας παράλληλα ότι ο κύκλος του στην αυτοδιοίκηση έκλεισε. Πάει και Στέφανος, ούτε το Σεπτέμβρη δεν περίμενε.
Το ΠΑΣΟΚ καλεί άρον άρον τους λουόμενους από τις παράλιες, για να αναδείξουν τον υποψήφιο Δήμαρχο Κερκυραίων. Ο φετινός μήνας Αύγουστος μπαίνει σε τροχιά Καλλικράτη.
Η απόφαση του Νομάρχη να φύγει νωρίς απ’ το παιγνίδι μπερδεύει περισσότερο τα πράγματα,. Η προσπάθεια του για συσπείρωση δυνάμεων, ώστε αυτό το κρίσιμο διάστημα, να δοθεί ένας βηματισμός στον νέο μεγάλο Δήμο, περιοριστικέ σε άσκηση επί χάρτου, χωρίς τις ανάλογες πρωτοβουλίες. Όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα τα πράγματα η νέα δημοτική αρχή θα προκύψει από καραμπόλα. Δυστυχώς οι φωνές για «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης» πνίγηκαν από μικροφιλοδοξίες και τα προβλήματα της επόμενης μέρας, φαντάζουν πλέον ανυπέρβλητα.

Η νέα εγκύκλιος του ΠΑΣΟΚ, που καλεί μέλη, φίλους και λοιπούς συγγενείς να αποφασίσουν τον Αύγουστο για τον υποψήφιο Δήμαρχο, που θέλει η κοινωνία, προσέξτε, η κοινωνία, όχι το ΠΑΣΟΚ, μας δημιουργεί το εύλογο ερώτημα γιατί να πάμε και σε δεύτερες εκλογές τον Νοέμβριο, ας βγάλουμε τον δήμαρχο τώρα τον Αύγουστο που θα αποτελέσει και παγκόσμια πρώτη, να ξεμπερδεύουμε.
Εμείς που δεν έχουμε θεσμικό ρόλο, για πρωτοβουλίες, όπως ο Νομάρχης, θα επιμείνουμε, για την στόρια, σ’ αυτήν πρόταση και θα ξαναθυμίσουμε, αυτό που πριν λίγες μέρες προτείναμε απ’ αυτήν εδώ την στήλη. «Αν με ρωτήσετε τι έχω στο μυαλό μου, σ’ αυτήν τη κρίσιμη κατάσταση που βιώνει ο τόπος, τι άλλο από μια «κυβέρνηση έκτατης ανάγκης» «εθνικής ενότητας». Μια δημοτική αρχή με την συμμετοχή των μέσα και των έξω των νέων και παλαιών, ώστε να διαχειρισθεί απρόσκοπτα αυτό το κρίσιμο διάστημα των 3,5 χρόνων, να δώσει βηματισμό στο μεγάλο Δήμο κερκυραίων και να τον παραδώσει έτοιμο για τις μεγάλες προκλήσεις που μας περιμένουν. Να μεγαλώσει το τραπέζι του διαλόγου τόσο, που οι εκλογές να έχουν τυπικά χαρακτηριστικά»

Αντίπαλος, ο κακός μας εαυτός

Το είχα γράψει με άλλα λόγια παλαιοτέρα , θα το ξαναγράψω, με αφορμή το προεκλογικό κλίμα που οξύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, μήπως και αντιληφθούμε επιτέλους το μεγάλο πρόβλημα που μας έχει καθηλώσει σαν τοπική κοινωνία.
Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Τα τοπικά ζητήματα προσλαμβάνουν εθνικό χαρακτήρα. μαζευόμαστε γύρω απ’ αυτά και χορεύουμε τον χορό του πολέμου. Αντίπαλος μας, ποιος άλλος από τον κακό μας εαυτό. Το αποτέλεσμα; Η μακρά κατιούσα πορεία χωρίς ίχνος ελπίδας ανακοπής. Αν ξεμυτίσουμε για λίγο και περάσουμε τα χωρικά μας ύδατα, εκεί απέναντι στην «Εγνατία οδό», ίσως αντιληφθούμε, τα διαφορετικά μεγέθη. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία ( για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.
Γι’ αυτό έγραφα σιγά – σιγά και ταπεινά σε μια παλλαϊκή άμυνα να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας από τα κτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων και να κτίσουμε με διάθεση προοδευτική τις νέες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο που μας ανήκει.

Το κυκλοφοριακό, η πολεοδόμηση, η καθαριότητα, η τουριστική κρίση, η ανεπάρκεια των υποδομών η εγκατάλειψη των μνημείων, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
“Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου.”
Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση. Και εμείς οι τυχεροί που ζήσαμε τις εμπειρίες μιας άλλης εποχής και ζούμε στο ξέφρενο ρυθμό του σήμερα, μας έμεινε η υπομονή για να αμυνθούμε