Το νησί είναι εδώ και μας περιμένει

Κατήφεια επικρατεί στην κοινωνία, η αγορά παγωμένη και συρρικνωμένη, οι άνθρωποι σφιγμένοι και φοβισμένοι. Στη συνεχιζόμενη τουριστική κρίση που βιώνει η Κέρκυρα τα τελευταία χρόνια, ήρθε να προστεθεί και η άνευ όρων παράδοση της χώρας στους δανειστές της. Αυτή η κατήφεια όμως και η διάχυτη και βαθιά δυσθυμία, δεν είναι για το σήμερα, δεν είναι για τις αιματηρές θυσίες, είναι για το αύριο, που δεν ξεπροβάλλει, είναι για τη νύχτα που στρογγυλοκάθισε και δεν δείχνει καμία διάθεση να ξεκουμπιστεί

Η κυβέρνηση, αδυνατεί να παράγει πολιτική, εκτός από την πολιτική της συμμόρφωσης στην δημοσιονομική πειθαρχία που της υπαγορεύουν. Αδυνατεί να δει παραπέρα, επικεντρώνοντας την προσοχή της μόνο στην τήρηση των άνωθεν εντολών. Πως μπορεί όμως να υπάρξει ανάπτυξη; Που είναι το φως; Πότε θα βγούμε από τον βαθύ λάκκο που μας έχουν ρίξει; Πως θα πάρει μπρος η αγορά; Ποια στρατηγική υπάρχει για τον τουρισμό; Που θα βρει δουλειά ο άνεργος; Ποιο θα είναι το αντίκρισμα απ’ αυτήν τη σκληρή, τη πιο σκληρή δοκιμασία, που βιώνει ο τόπος;
Παρακολουθούσα προχθές, ένα ντοκιμαντέρ, πως κατασκευάστηκε το τεχνητό «Νησί του Φοίνικα» στο Ντουμπάι. Είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο αναπτυξιακό εγχείρημα - ένα αυτοαποκαλούμενο «όγδοο θαύμα» πάνω στο οποίο εν πολλοίς βασίζεται η φιλοδοξία του Ντουμπάι να αποτελέσει αντίπαλο δέος στο Χονγκ Κονγκ, τη Σιγκαπούρη, ακόμη και το Λας Βέγκας, ως πρωτεύουσα της πολυτέλειας, των επιχειρήσεων και της διασκέδασης. Οι επαύλεις έχουν γίνει ανάρπαστες, πριν καν αρχίσει η ανέγερσή τους, ανάρπαστα έχουν γίνει και τα περίπου 300 τεχνητά νησάκια, που σχηματίζουν το λεγόμενο «Κόσμος», ένα σύμπλεγμα στο σχήμα του παγκόσμιου χάρτη.
Συνολικά θα υπάρχουν 20.000 κατοικίες – ορισμένες από τις οποίες είναι χτισμένες σε πασσάλους, μέσα στη θάλασσα – περί τα 100 ξενοδοχεία, εστιατόρια, λιμάνια, μαρίνες και θεματικά πάρκα. Στο σύμπλεγμα των τεχνητών νησιών, όταν ολοκληρωθεί μπορούν να μείνουν 1 εκατομμύριο άνθρωποι. Οι μισοί περίπου θα είναι μόνιμοι κάτοικοι και οι άλλοι μισοί τουρίστες.
Εντάξει δεν διαθέτουμε πετροδολάρια, εμείς όμως έχουμε το νησί και είναι όμορφο, καταπράσινο με ιστορία βαριά και ενταγμένο το ιστορικό του κέντρο, στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, τώρα μάλιστα αποτελεί και ένα δήμο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τεχνητά νησάκια, Να αξιοποιήσουμε μόνο αυτά τα πλεονεκτήματα που μας παραδόθηκαν, να ζωντανέψουμε τα κάστρα του που μας προστατεύουν. Να πάρουμε στα χέρια μας τον τόπο μας και να δώσουμε προοπτική στη ζωή μας.
Τι περιμένουμε από τους ξένους; Τι περιμένουμε από την κυβέρνηση που παραχώρησε τη χώρα στα χέρια των δανειστών της; Τίποτα δεν περιμένουμε. Το νησί είναι εδώ και μας περιμένει…

Να φοβούνται τη σιωπή μας

Θα μπερδέψω τις λέξεις με τη βεβαιότητα, ότι κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά, αυτοί θα μπορέσουν εύκολα να τις ξεμπερδέψουν.
Η αδήριτη ανάγκη να στέλνω σήματα καπνού, είναι γιατί το χέρι μου, ψάχνει να συναντήσει άλλα χέρια, «χέρια κομμένα ή ανεπαίσθητα συνδεδεμένα με ζωές κατεστραμμένες και μυαλά που πηγαινοέρχονται απέναντι. Έτσι δίνουν σε εσάς το ασφαλές εισιτήριο της ξαλάφρωσης από ένα δυνατό συναίσθημα, της έκφρασης ενός πόνου χωρίς να πονάτε πραγματικά εκείνη την ώρα, της αποδραματοποίησης μιας κατάστασης που σας ταράζει…»

Γενναίοι και ηττημένοι, έγραφα στο χθεσινό, όμορφοι και ηττημένοι θα γράψω σήμερα, το πρόβλημα είναι ότι όλοι βγαίνουν λάδι και την πληρώνουν κάτι τύποι σαν κι εμάς, αφελείς και ανόητοι που βρέθηκαν στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή. «Οι ένοχοι ξαναντύνονται την αδιατάρακτη αυτοπεποίθησή τους και συνεχίζουν με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους…»
Όμορφοι και ηττημένοι, γιατί πως αλλιώς θα κερδίζαμε τον σεβασμό αλλά κι τον φόβο, «…γιατί τίποτα σπουδαίο χωρίς το αίμα του, τίποτα μεγάλο χωρίς το νεκρό του…»
Να μας φοβούνται αγαπητή φίλη που παραπονιέσαι, να φοβούνται τη σιωπή μας μήπως κάποια στιγμή εκραγεί και κάνει τη μεγάλη ζημιά στην ευκολία τους.
Θα μπερδέψω τις λέξεις για να τις βάλουν στη σειρά τα άλλα χέρια, που περιμένουν κοιτάζοντας τον ουρανό τα σήματα καπνού από το δικό μου χέρι.
Θα μπερδέψω τις λέξεις γιατί αισθάνομαι ότι τίποτα άρτιο δεν μπορεί να προκύψει χωρίς την συνάντηση.

Καλλίτερα γενναίοι και ηττημένοι

Το παρακάτω κείμενο, απάντηση σε μια φίλη, που στενοχωριέται ενώ θα έπρεπε να χαίρετε. Το πρόβλημα δεν είναι που μας αγνοούν, αλλά ποιοι μας αγνοούν, στην προκειμένη περίπτωση Περιποιεί τιμή.
Είναι ο εγωισμός, είναι η αξιοπρέπεια, είναι η αριστοκρατία με την καλή την έννοια, είναι που φθάσαμε πενήντα και ντρεπόμαστε τα παιδιά μας, είναι αυτή η ξεροκεφαλιά που κουβαλάμε αρνούμενοι να ξεπουληθούμε τώρα στα ξωκέντια; Δεν ξερώ, για κείνο που είμαι βέβαιος, είναι ότι από χέρι είμαστε χαμένοι.
«Όποιος κρύβει στην καρδιά του τόση νύχτα ξέρει, γνωρίζει, εννοεί. Πάλι σε νύχτα θα βγει, πάλι τα χαρτιά δεν θα βγαίνουν, η τράπουλα θα είναι σημαδεμένη, αλλά εμείς εκεί: την ώρα της αιχμής και ενάντια στο ρεύμα. Θα ανάβουμε τσιγάρο δίπλα σε φιάλες οξυγόνου, θα περπατάμε ξυπόλητοι στα γυαλιά, θα πέφτουμε από τον τέταρτο για μια αγάπη που δεν, θα αφιερώνουμε τη ζωή μας στους πειρατές της καρδιάς μας. Χαμένοι από χέρι, αλλά με τον τρόπο μας γενναίοι. Τρομοκρατημένοι αλλά αμετακίνητοι: στις αρχές μας στις ήττες μας, στην καρδιά μας. Συλλέγοντας τα ράκη των αισθημάτων μας - όπου κι αν βρούμε».

Μπορεί τα εντός εισαγωγικών να έχουν άλλα κίνητρα, το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Είμαστε από χέρι χαμένοι.
Χαμένοι γιατί το επιλέξαμε, αφού ξέρουμε και γνωρίζουμε και εννοούμε, αλλά και τα καταφέρνουμε να μετατρέψουμε την ήττα σε νίκη.
Τα εκτός εισαγωγικών αποτελούν συνέχεια στην εισαγωγή της αναμονής. Όταν ο αρχηγός της μαλακίας σε θέλει στην παρέα του, πρέπει να σε προβληματίζει, όταν σε χειροκροτεί κράτα και πισινή. Αντίθετα όταν σε απορρίπτει ετοιμάσου για το παράσημο της τιμής.
Είμαστε από χέρι χαμένοι, γιατί αρνούμαστε να κάνουμε τέτοιες παρέες, γιατί την θέση μας την διεκδικούμε και την απαιτούμε, γιατί δεν γλύφουμε, δεν παρακαλούμε, δεν ξεπουλάμε ότι καταχτήσαμε. Καλλίτερα γενναίοι και ηττημένοι παρά «νικητές» και ταπεινωμένοι.
Μπορεί η αναμονή να ανήκει στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα, όμως στην προκειμένη περίπτωση θα συνεχίσουμε να σας κρατάμε σε αγωνία, θυσιάζοντας πολλά και κυρίως το νευρικό μας σύστημα.

Ψευδομάρτυρες τα Μ.Μ.Ε

Κάποτε επικαλούμαστε το Μέσο ενημέρωσης, ως αδιάψευστο μάρτυρα. «Το έγραψε η εφημερίδα», «το άκουσα στο ραδιόφωνο», «το είπε και το έδειξε η τηλεόραση». Μας τελείωσε. Ούτε το είδαμε ούτε το ακούσαμε. Στον ύπνο μας όλα αυτά. Εικονική πραγματικότητα.
Τα Μ.Μ.Ε και κυρίως η τηλεόραση με τις εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, δεν αποτελούν αξιόπιστους μάρτυρες. Είναι ψευδομάρτυρες! Πολλοί δημοσιογράφοι, χωρίς παιδεία, χωρίς ηθικούς φραγμούς, υποδουλώνονται στις «πηγές», εξυπηρετώντας σκοπιμότητες, και προδίδοντας το κοινό τους.
Η αναξιοπιστία των Μέσων, γίνεται ευτυχώς σιγά σιγά αντιληπτή. Ποιος να πιστέψει αυτά τα μέσα που υιοθετούν χωρίς να διασταυρώσουν και χωρίς δισταγμό τις πληροφορίες της αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας; Η νεαρή γερμανίδα που συνέλαβαν δεν ήταν κόρη της πρώην τρομοκράτισσας Μπάρμπαρα Μέγιερ, που ήταν στέλεχος της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» - της RAF. Το διέψευσε η γερμανική Εισαγγελία στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Τα έχω γράψει πολλές φορές απ’ αυτήν εδώ τη στήλη και θα συνεχίσω σε μια εποχή που κλείνει μάτια και αυτιά. Θα συνεχίσω να γραφώ για μια άλλη εποχή, που δεν θα προκύψει ουρανοκατέβατη. Γράφω για την δικτατορία της τηλεόρασης, για την εμπορευματοποίηση της είδησης, για την επικοινωνία, που αποτελεί πλέον πανάκριβο αγαθό. Γράφω γιατί οι γραφικοί του σήμερα, δικαιώνονται στο μέλλον.
Γράφω, για να δείξω τους πολιτικούς, που συμβιβάζονται σ’ αυτούς τους εκβιασμούς και νομιμοποιούν ένα καθεστώς που παραπλανεί το λαό και του στερεί το αγαθό της ενημέρωσης. Όταν θα σκεπάσει σταχτή όλο αυτό το σκουπιδαριό, να μην θέλουν να βγουν και από πάνω.
Γράφω, για να μην ξεχάσω και αν κάνω λάθος, να μην έχω το δικαίωμα αργότερα να βρω φτηνές δικαιολογίες για τον εαυτό μου.
Θα καταγγέλλω απ’ αυτήν την στήλη, όλους αυτούς που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, εις βάρος του λαού. Θα καταγγέλλω τα μέσα εξυπηρέτησης συμφερόντων, τις τηλεοπτικές εργολαβίες,. αλλά και την αισθητική εικόνα του κιτς που ακολουθεί, σαν φυσική συνέπεια της ανεπάρκειας, αυτών που έχουν αυτοαναγορευτεί σε
Γενικούς Εισαγγελείς, απονέμοντας από την τηλεοπτική έδρα «δικαιοσύνη».
Θα καταγγείλω και τους πολιτικούς, που για το σκοπό αγιάζουν τα μέσα. Ο σκοπός τους, υπολείπεται από την νομιμοποίηση και ενίσχυση που προσφέρουν σε ένα καθεστώς, που η ιστορία θα περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα.
Για να δώσουμε και μια συνέχεια στο χθεσινό. Τεραστία κοινωνικά προβλήματα, μένουν απλές αναφορές, χωρίς καμία κριτική προσέγγιση. Χωρίς επεξεργασία τέτοια, που να οδηγεί έστω και σταδιακά στην αντιμετώπιση τους. Απεναντίας σπαταλιέται πολύτιμος χρόνος σε πράγματα ασήμαντα, που η διάρκεια ζωή τους περιορίζεται τις περισσότερες φορές μέχρι να πάρει την θέση τους το επόμενο ασήμαντο, που για ορισμένο τηλεοπτικό χρόνο θεωρείτε σημαντικό.
Εσείς τι λέτε, θα ήταν στον αφρό τα λαμόγια; Θα γινόταν οι ναύτες ναύαρχοι;
Η ευκολία και το βόλεμα οδηγεί σ’ αυτήν την εικόνα. Όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητα της.
Αυτά που παρατηρεί ο καθένας στην ακτίνα δράσης του, αυτά που βλέπουν τα μάτια μας και πολλές φορές αδυνατούμε να τα πιστέψουμε είναι αποτέλεσμα της απόρριψης της κριτικής σκέψης, και της αποδοχής σε ότι δεν μας κουράζει το μυαλό.
Σίγουρα οι κοινωνίες θα ήταν διαφορετικές αν ξέραμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι.

Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες

Η πρωτοβουλία του δημοτικού συνδυασμού «εμπρός με σένα για την Κέρκυρα» να διοργανώσει ημέρας αλληλεγγύης, που πέρασε στα ψιλά της τοπικής επικαιρότητας θα μπορούσε να γίνει πρώτο θέμα πανελλήνιας εμβέλειας. Θα μπορούσε αν δεν είχε να συναγωνιστεί το «τίποτα». Ένα παλαιότερο κείμενο αφιερωμένο στα παιδία που με την «ημέρα αλληλεγγύης», που ξεκίνησαν και όπως όλα δείχνουν, φαίνεται να καθιερώνεται, απέδειξαν ότι αυτή η πόλη έχει και ανθρώπινο πρόσωπο. Δυστυχώς το «τίποτα» στις μέρες μας, κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, που θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους εδώ στην μικρή μας πόλη.
Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές.
Τις πρώτες πρωινές ώρες πέρασα μια βόλτα από τα μπαράκια της πλατείας, «Χαμός» στην καθομιλούμενη. Εκατοντάδες νέοι και νέες σε μια ειρηνική συνύπαρξη, έδειχναν ξένοι με όλη αυτή την γρίνια. Αν τους ρωτούσα γι’ αυτά που πριν λίγη ώρα κυριαρχούσαν στην τοπική επικαιρότητα και δίχαζαν τους εμπλεκόμενους, είμαι βέβαιος που θα εισέπραττα μόνο μια λέξη και μάλιστα εν χορώ «Μαλακίες»
Χάρηκα, ένοιωσα σαν να βρίσκομαι σε άλλη πόλη, με ανθρώπους υγιείς, φαίνεται πως το μικρόβιο που κουβαλάμε στον μικρόκοσμο μας δεν κατάφερε να τους μολύνει.

Δεν είναι τόσο μεγάλα, γιατί επιμένουμε; Δεν είναι τόσο σπουδαία, για να μπούνε στην βιτρίνα. Τα μεγεθύνουμε για να χωρέσει το επαρχιώτικο κόμπλεξ, για να δούμε τον μικρόκοσμό μας, μεγάλο. Για να επισημοποιήσουμε την ύπαρξη μας.
Η τοπική επικαιρότητα με γεμίζει θλίψη.
«Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του» λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Εμείς επιμένουμε να σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για να μας χωρέσει. Δε μας αρκεί η ήπια βόλτα στα στενά σοκάκια, δε βολευόμαστε με την γαλήνη που μας δωρίσανε, γι’ αυτό κάνουμε φασαρία χωρίς αιτία. Γι’ αυτό βαφτίζουμε τα σοκάκια λεωφόρους.
«Σκηνοθετούμε την πραγματικότητα για μας χωρέσει.» μου υπενθύμισε, η ζεστή φωνή του ραδιόφωνου, πόσα χρόνια περάσαμε επιχρωματίζοντας το σώμα μας, να μην φαίνονται ουλές και τραύματα; Φορέσαμε στη καρδιά μας αθλητικά παπούτσια για να φαντάζει δρομέας μακρινών αποστάσεων και ας τα έχει φτύσει στο πρώτο κατοστάρι»
Σκηνοθετούμε γεγονότα και ύστερα παίρνουμε την βολική θέση του θεατή, σχολιάζουμε κιόλας. Μπαίνουμε στο ψέμα και το ζούμε. Το βαφτίζουμε σημαντικό για να κερδίσουμε όσο τον δυνατόν περισσότερο χρόνο βρασμού. Στο ζουμί μας.