Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Επιστροφή στον κόσμο μας

11.00π.μ 11ου του 2011. Με νέα κυβέρνηση η χώρα, υπό την πρωθυπουργία του τραπεζίτη, Παπαδήμου και την συναίνεση της δεξιάς και της άκρας δεξιάς. Αρκετά γράψαμε, ας επανέλθουμε στα δικά μας, στον κόσμο μας τον αληθινό. Η αναρχία που χαρακτηρίζει τη στήλη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα χαρακτήρα, που δεν μπορεί να σταθεί ούτε για λίγο στο ίδιο σημείο. Ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω μια συλλογή και να την κλείσω σε κουτάκι. Σε πολλές περιπτώσεις όπως και σήμερα με μπουχτίζει η επικαιρότητα και της γυρίζω την πλάτη. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο μπαίνει ο χαρακτηρισμός «περί ανέμων και υδάτων», γιατί συνηθίσαμε να μην μας αρκεί η είδηση, θέλουμε και το παρασκήνιο και όλη την φλυαρία που αναπτύσσεται για να ικανοποιήσουμε την περιέργεια μας. Όταν λοιπόν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός» η κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων», όπως πάντα.

Ένα άλλο θέμα, που ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει όταν ξεκινάω να γράψω ένα κείμενο, είναι η φόρμα που θέλω να δώσω, αυτό που χαρακτηρίζει ένα κείμενο και δίνει τη δυνατότητα να το κατατάξει κάποιος σε ένα είδος γραφής. Ακόμα δεν ξέρω που ανήκω, τις περισσότερες φορές σε ένα ακανόνιστο σχήμα καταλήγω, που δίνει την δυνατότητα να το φανταστεί ο καθένας όπως θέλει.
Η πρώτη λέξη, μου υπόσχεται ένα βιβλίο, ένα ποίημα ένα τραγούδι ένα σύνθημα, όταν υποπτευθώ ότι φτάνω στο όριο των τριακοσίων λέξεων, νομίζω ότι τελείωσα. Ούτε βιβλίο, ούτε τραγούδι ούτε ποίημα. Τριακόσιες αλήτικες λέξεις περί ανέμων και υδάτων είναι το αποτέλεσμα. Και την άλλη μέρα πάλι από την αρχή.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Το Πολιτικό σύστημα, παρέδωσε στο τραπεζικό

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 12.10μ.μ. Ακόμα δεν έχουμε Πρωθυπουργό, τη χώρα εδώ και 6 ημέρες κυβερνούν φήμες, διαρροές, έγκυρες πήγες. Μια λίστα από υποψήφιους πρωθυπουργούς περιδινούνται, γύρω από εκφυλισμένο σύστημα του δικομματισμού. Με τραπεζίτη υποψήφιο άνοιξε ο χορός και όπως όλα δείχνουν, με τραπεζίτη θα κλείσει. Δυστυχώς αυτήν την κρίσιμη περίοδο, το πολιτικό σύστημα έχει τεθεί εκτός λειτουργίας, η επιλογή ενός τραπεζίτη για τη θέση του πρωθυπουργού, συμβολίζει εκτός των άλλων και την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, που κυβέρνησε εναλλάξ όλα αυτά τα χρόνια.
Πριν δεκαπέντε χρόνια και με τίτλο «Οι τράπεζες οι μεγάλοι χρυσοθήρες», είχα γράψει ένα κείμενο με αφορμή την προσφορά των τραπεζών στην τοπική οικονομία. Έχει αξία σήμερα, να θυμηθούμε την απληστία που οδήγησε στην καταστροφή.
«Η τοπική οικονομία παρακμάζει. Έμποροι, καταστηματάρχες, τουριστικοί επιχειρηματίες, ξενοδόχοι, εργαζόμενοι, αγρότες βρίσκονται πλέον σε κατάσταση νευρικής κρίσης.
Δεν θα επικαλεστούμε την γενικότερη οικονομική ύφεση, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, θα χαθούμε τότε, σε ατέλειωτες αναλύσεις και στο τέλος με ένα «φταίει το σύστημα» θα βρεθούμε εκεί που αρχίσαμε.

Ας σταθούμε λίγο στην ορατή ακτίνα, της τοπικής μας κοινωνίας. Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι σήμερα απ’ αυτήν την ζοφερή κατάσταση; Σίγουρα τα μεγάλα γραφεία του εξωτερικού, που ελέγχουν απόλυτα την τουριστική οικονομία, κάποια πολυκαταστήματα, που έχουν πάρει το μεγάλο κομμάτι της τοπικής αγοράς, κυρίως όμως οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ, αυτές είναι ο μεγάλος νικητής. Αυτές καμαρώνουν πάνω από τα λάφυρα της νεκρής μας οικονομίας.
Και ρωτάμε: Τι κάνουν οι τράπεζες για την τοπική οικονομία; Τι ποσά ξοδεύουν κάθε χρόνο από τα υπερκέρδη τους για την ανάπτυξη του τόπου που ξεζουμίζουν; Σε πόσες τουριστικές εκθέσεις συμμετέχουν με σοβαρή οικονομική ενίσχυση; Δεν θα έπρεπε ένα ποσοστό από τα κέρδη, που τους δίνει ο τόπος - με κάποια νομοθετική ρύθμιση - να το επιστρέφουν για έργα ανάπτυξης; Για να διατηρήσουν τέλος πάντων όλους αυτούς που εργάζονται γι’ αυτές, ζωντανούς;
Αντί γι’ αυτό, σαν άλλοι χρυσοθήρες αρπάζουν ότι έχει απομείνει από τον κουρσεμένο αυτόν τόπο και κάνουν τις συμφέρουσες επενδύσεις τους αλλού».
Οι εξελίξεις δικαιώνουν τα παραπάνω. Σε μια διαλυμένη οικονομία, η θέση τους έγινε επισφαλής. Οι τράπεζες κάθε χρόνο πρόβαλαν την κερδοφορία τους, εν μέσω μιας σμπαραλιασμένης οικονομίας για την οποία είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Έχτισαν στην άμμο παλάτια και όπως λέει και το τραγούδι: «ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια». Και τα έκανε.
Η απληστία τους, δεν είχε όρια. Μπορεί το παράδειγμα να αναφέρεται στην τοπική οικονομία, κάπως έτσι όμως λειτούργησαν παντού.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ο καυγάς για το πάπλωμα

Είναι 1.45 μ.μ και ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί νέος πρωθυπουργός. Η παθογένεια των κομμάτων που συμφώνησαν να εκτεθούν πλέον από κοινού, συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Δεν γλιτώνουμε απ’ αυτήν την πάστα των πολιτικών. Δεν γλιτώνει ο λαός, από ξένους προς αυτόν σωτήρες. Δεν γλιτώνουμε από αυτούς που προτάσσουν προσωπικά συμφέροντα και φιλοδοξίες. Πρέπει να κλείσει αυτό το κεφαλαίο το συντομότερο. Πρέπει να απαλλαγούμε απ’ αυτούς που οδήγησαν την πατρίδα μας στην καταστροφή. Ακόμα και τη μεταβατική κυβέρνηση, προσπαθούν να την συγκροτήσουν με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Ακόμα και σήμερα για την πολιτική τους επιβίωση πασχίζουν .
«Οι δύο μεγάλες παρατάξεις, μέσα από το όψιμο μασκάρεμα τους, όχι μόνο δεν θυμίζουν τις αρχές τους, αλλά πείθουν και τον εκ γενετής ηλίθιο, ότι αποτελούν ένα κόμμα όπου απλώς οι σφετεριστές του θρόνου διαφωνούν για τον θρόνο, όχι για την ακολουθητέα πολιτική. Παρά την εκκωφαντική του κοινοτοπία, το επιχείρημα ισχύει: η πολιτική της χώρας πλέον ασκείται με έξωθεν υπαγόρευση και ο καβγάς των δυο μεγάλων κομμάτων αφορά τη θεσιθηρία και το κυνήγι των θησαυρών που αναμένονται. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει κάτι που έπραξε η κυβέρνηση - σωστό ή λάθος - και δεν θα το έπραττε η αντιπολίτευση αν κρατούσε τα ηνία της χώρας»
Προ δεκαετίας απόσπασμα από άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσα χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν.

Αυτήν την περίοδο την προεκλογική, ( έχει ξεκινήσει πριν συγκροτηθεί μεταβατική κυβέρνηση), εκτός από τις σχεδόν πάντοτε ανεκπλήρωτες ελπίδες που μας προσφέρει, με κάποιο μαγικό τρόπο μας αφαιρεί εξ ολοκλήρου και την μνήμη. Αυτή είναι μια κοινή διαπίστωση που ίσχυσε για 37 συναπτά έτη. Αν το εκλογικό σώμα για άλλη μια φορά συνταχθεί στη μεγάλη του πλειοψηφία, με τους ισχυρούς, που οδήγησαν το λαό στην εξαθλίση, εμένα που τελείωσαν οι λέξεις.
Σε λίγο καιρό, θα κριθεί η δική μας αξιοπιστία, θα κριθεί η αντοχή μας για άμυνα μπροστά σ’ αυτήν την ισοπέδωση άξιων, θα κριθεί η συμπεριφορά μας και η αλληλεγγύη απέναντι στις επόμενες γενιές, απέναντι στα παιδιά μας.
Θα κριθεί αν αυτά που καταγγέλλουμε για τα κόμματα εξουσίας τα εννοούμε. Να θυμίσω άλλη μια φορά:ανακατεύοντας το μπλε με το πράσινο χρώμα, μας προκύπτει μαύρο.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Στον εκφυλισμό του συστήματος, πρωταγωνιστές

Κάπου εκεί θα οδηγούσε, η υποβάθμιση της πολιτικής και η απαξίωση των πολιτικών. Να κυβερνήσουν απ’ ευθείας οι τραπεζίτες και να αντικατασταθούν τα κράτη από αόρατα κέντρα οικονομικής εξουσίας. Ζούμε τον εκφυλισμό ενός συστήματος. Δεν γνωρίζουμε τον τερματισμό, είμαστε σίγουροι όμως, ότι μέχρι τότε, τα πράγματα θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο. Οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες, δεν υπάρχουν χρονικοί ορίζοντες. Οι πανικόβλητοι ευρωπαίοι εταίροι, όπως παραστατικά περιγράφει ο Ν. Ξυδάκης «Έχουν μόνο ένα αυτοσχέδιο γιατροσόφι χορηγούμενο πειραματικά σε μεσογειακά χοιρίδια: άγρια λιτότητα επί του συνόλου πληθυσμού, για άγνωστο χρονικό διάστημα, έως ότου ηρεμήσουν οι αγορές ή έως ότου εξουδετερωθεί ο πληθυσμός.
Είμαστε στο πειραματικό στάδιο και δυστυχώς το χρεοκοπημένο μόρφωμα «Ελλάς» είναι από το 2010 το πρώτο πειραματόζωο. Για άλλη μια φορά η μικρή μας χώρα θα βρεθεί στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος αφού από τη δική της επιβίωση θα εξαρτηθούν πολλά. Ο αμερικάνος ιστορικός Μαζάουερ δικαιώνεται:

Η Ελλάδα πρωτοστατεί για ακόμη μια φορά στην Ευρωπαική ιστορία, στην παγκόσμια ιστορία. Μετά την ευφορία της δεκαετίας του 1990, προκαλεί τους Ευρωπαίους, να απαντήσουν κρίσιμα ερωτήματα για το μέλλον. «Υποτίθεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα επούλωνε τις πληγές της Ευρώπης, θα την ένωνε, και θα την μετέτρεπε σε μια δύναμη ικανή να ανταγωνιστεί στο διεθνές προσκήνιο. Είναι λοιπόν απόλυτα ταιριαστό ότι μια από τις παλαιότερες και πιο δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης, θα ήταν και πάλι στην πρώτη γραμμή, αμφισβητώντας όλες αυτές τις υποσχέσεις. Διότι είμαστε πια όλες μικρές δυνάμεις, και η Ελλάδα είναι και πάλι πρώτη στη μάχη για το μέλλον».



,

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Το τέλος του ψεύδους

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό το φινάλε. Τα δυο κόμματα που σφράγισαν μια εποχή, που αρκέστηκαν στην εφήμερη δόξα της εξουσίας, που λειτούργησαν λες και δεν υπήρχε αύριο, που έσπασαν την αλυσίδα της αλληλεγγύης των γενεών και χρεοκόπησαν τη χώρα με τη πολιτική τους, ήρθε η ώρα να φανερώσουν το δεσμό τους.
Δεν ξέρω πως, με κάποιο μαγικό τρόπο, εναλλάσσονται στην εξουσία για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, εισπράττοντας πάντα, το μεγάλο ποσοστό της δυσαρέσκειας του εκλογικού σώματος. Ακόμα και την ύστατη στιγμή, με την χώρα στην κόψη του ξυραφιού, που την οδήγησαν με την αλόγιστη πολιτική τους, ( κοινή πολιτική ), ακόμα και
χθες, προσπάθησαν να κρυφτούν από το Λαό, ελπίζοντας έτσι να συνεχίσουν την κοροϊδία. Ελπίζοντας να ξαναβγούν στην πιάτσα, καινούργια, αθώα, με λευκό ποινικό μητρώο, λες και προήλθαν από παρθενογέννηση.
Από χθες μπορούμε να μιλάμε και με φωτογραφίες, για τον δικομματισμό που ενώθηκε εις σάρκα μία και ανέλαβε να παίξει την τελευταία πράξη του δράματος.
Έτσι έπρεπε να γίνει, για να επικυρωθεί και συμβολικά, το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου, να επικυρωθεί το τέλος του ψεύδους. Το τέλος των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων και της κυριαρχίας τους, όπως την ξέραμε από το ’74.
Η κοινωνία, φοβισμένη, σαστισμένοι από την κρίση, πληγωμένη από τους εκπρόσωπους της και ανήμπορη να ορθώσει φωνή στο διεθνές στερέωμα, θα αναζητήσειαπο σήμερα, άλλους φορείς πολιτικής έκφρασης.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...