Να νικήσουμε τον Φόβο

Παραμονή εκλογών. Οι πρώτες εκλογές μετά το τέλος της μεταπολίτευσης. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6η Μαΐου, έβαλε τέλος σε μια εποχή, που για 38 χρόνια κυριάρχησε ο δικομματισμός. Η 18η Ιουνίου, θα μας βρει στην αφετηρία, μιας νέας εποχής. Κάθε αρχή και δύσκολη, πόσο μάλλον, για μια χώρα οικονομικά κατεστραμμένη και με ένα παλιό σύστημα, που κάνει ό,τι είναι δυνατόν, μετά την συντριπτική ήττα που υπέστη, για να τρομοκρατήσει τον Λαό. Όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να διαχειριστώ το θυμό μου, αυτή την περίοδο. Δεν άντεξα να βλέπω αυτές τις φιγούρες, που ευθύνονται για την καταστροφή, να μου κουνούν το δάκτυλο. Η εκλογική διαδικασία αποτελεί μία από τις πιο σκληρές ασκήσεις ανθρώπινων αντοχών και δυνατοτήτων, κατά την διάρκεια της οποίας, έχουμε την ευκαιρία να τσεκάρουμε την πνευματική επάρκεια, την σωματική, αντοχή, τη ψυχική τόλμη. Το μίσος και την μεγαλοσύνη, το ήθος αλλά και την κακοήθεια, το συμβιβασμό και τη δειλία. Την αρετή και την κακία.
Για την ιστορία σας έγραφα χθες, όχι με πρόθεση να κινδυνολογήσω, αλλά για να θυμίσω σε κάποιους, που τους έχει επισκεφτεί η αμνησία, αυτές τις μέρες, ότι το νέο δεν μπορεί να κτισθεί με σάπια υλικά, σύντομα θα καταρρεύσει.

Η νέα εποχή χρειάζεται την ενεργή συμμετοχή του Λαού, χρειάζεται συνεργασία και αλληλεγγύη. Δεν μπορεί να χαραχτεί νέα πορεία, με το Λαό να παρακολουθεί εξ αποστάσεως τις εξελίξεις. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Και για ένα ποτήρι νερό, που λέει ο λόγος, πρέπει να σκάψουμε να βρούμε πηγάδι. Τα θλιβερά φαινόμενα που παρατηρούσαμε τα προηγούμενα χρόνια στην πολιτική σκηνή, από τους ολίγους που έδειχναν ενδιαφέρον, θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν υπήρχε ισχυρή λαϊκή παρουσία.
Η προηγούμενη παράσταση είχε δοθεί σε κενά καθίσματα και ο θίασος αυθαιρετούσε. Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, δεν μπορεί να πάει μπροστά.
Και πάλι για την ιστορία να πω ότι το τελευταίο μπαράζ εκβιασμών και κινδυνολογίας από τους ευρωπαίους «εταίρους μας», δείχνει τη λειτουργία του συστήματος των αγορών και την άξια που δίνει στην ανθρώπινη υπόσταση. Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε καλές προθέσεις, ακόμα και όταν έπαιρνε εκείνο το μελιστάλαχτο ύφος και μας καλούσε σε συστράτευση και συμμετοχή, ακόμα και όταν μας μοίραζε κάποιο μέρισμα απ’ τα υπερκέρδη βαφτίζοντας μας μετόχους στην επιχείρηση. Στο μυαλό του είχε πάντα και σταθερά περισσότερα κέρδη.
Στις αυριανές εκλογές δεν πρέπει να υπάρχουν διλήμματα, η ελπίδα πρέπει να νικήσει το φόβο.

«Γραία Δημοκρατία»

Η «Νέα Δημοκρατία», είναι γριά, γέννημα της αλήστου μνήμης Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης Ε.Ρ.Ε . Μανά και κόρη ως γνωστόν ιδρύθηκαν από το Κωνσταντίνο Καραμανλή. Για την ιστορία: η Ε.Ρ.Ε, ιδρύθηκε το 1956, μετά την διάλυση του «Ελληνικού Συναγερμού» του Αλέξανδρου Παπάγου. Στις εκλογές της 29ης Φεβρουαρίου 1956, η Ε.Ρ.Ε πέτυχε την απόλυτη πλειοψηφία στο νέο Κοινοβούλιο, παρ’ ότι σε ψήφους υπολείφτηκε του αντιπάλου συνδυασμού.
Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, με ποσοστό 24,4%. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έντονη ανησυχία στην κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε, η οποία αντέδρασε άμεσα συγκροτώντας μυστική επιτροπή στα πλαίσια του σχεδίου «Περικλής», στην οποία συμμετείχαν οι Γεώργιος Παπαδόπουλος, Γεώργιος Γεωργαλάς και Λευτέρης Σταυρίδης. Σκοπός του «Περικλή» ήταν ο περιορισμός της επιρροής της ΕΔΑ. Επιπλέον η Ε.Ρ.Ε χρηματοδότησε διάφορους αντικομμουνιστικούς, συντηρητικούς και εθνικιστικούς κύκλους, κυρίως δημοσιογραφικούς, σπαταλώντας μάλιστα μεγάλο μέγεθος οικονομικών πόρων. Τελικά το σχέδιο βρήκε ανοιχτή εφαρμογή στις εκλογές του 1961, που ονομάστηκαν «εκλογές βίας και νοθείας».

Το σχέδιο καταγγέλθηκε από την ΕΔΑ και την «Ένωση Κέντρου». Παρά ταύτα, η Ε.Ρ.Ε διατήρησε επαφές με διάφορους ακροδεξιούς κύκλους, κυρίως με παρακρατικές οργανώσεις (π.χ. Οργάνωση Καρφίτσα). Η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο της Ε.Ρ.Ε το 1963 με την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και τον τραυματισμό του Γιώργου Τσαρουχά. Διάδοχος της Ε.Ρ.Ε , θεωρείται η Νέα Δημοκρατία, ιδρυθείσα το 1974. Το «Νέα» έχει ιστορία πίσω της, και μάλιστα με πολλές μαύρες σελίδες, ακόμα και πρόσφατες. Αυτές είναι που βαραίνουν, τους σημερινούς επίδοξους διεκδικητές της εξουσίας και βγάζουν αυτή την απωθητική εικόνα. Δεν μπορούμε να κτίσουμε τη νέα εποχή με υλικά, αποτυχίας.
Όλα τα παραπάνω, πολύ γνωστά από τη νεότερη ελληνική ιστορία, αυτές τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές, περνάνε στο επίπεδο της λήθης και η γραία Ν.Δ προβάλλει, ως άδολη παιδούλα.

Η "Δεξιά" κάνει κακό στη ψυχή

Έπιασα τον εαυτό μου, να φανατίζεται. Μόνος στο σπίτι να βρίζω και να φασκελώνω, πρώην διαχειριστή της εξουσία και εσχάτως κόρη παρθεναγωγείου. Επικίνδυνα πράγματα, ούτε σε ποδοσφαιρικό αγώνα δεν αντιδράω έτσι.
Σήμερα διάβασα ένα άρθρο του Δημήτρη Ποταμιάνου, που μου έδινε τις αναγκαίες εξηγήσεις.
Μου συνέβη σε τηλεοπτικό πάνελ, από αριστερά ο κ Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ και από δεξιά ο κ. Λυκουρέτζος της Ν.Δ. Ο εκνευρισμός, προήλθε από τον δεύτερο. Ειρωνείες κινδυνολογίες, εκνευριστικές διακοπές και ένα ύφος κοροϊδευτικό. Φτηνά τη γλίτωσε η τηλεόραση. Δεν φτάνει το κακό που έχουν κάνει στον ελληνικό Λαό, όλοι αυτοί που άσκησαν εξουσία, έχουν και μια υπεροψία… Αυτή προξένησε και τον εκνευρισμό.
Ο κ. Ποταμιάνος γράφει ξεκινώντας το άρθρο του για τις δεξιές και αριστερές παρουσίες... «Αναμετρώνταν τις προάλλες σ’ ένα καλοστημένο τηλεοπτικό ντιμπέιτ ο Κ. Χατζηδάκης, της Νέας Δημοκρατίας και ο Θ. Δρίτσας, του Σύριζα. Μέχρις που γράφω αυτές τις γραμμές δεν μπορεί να φύγει από τον νου μου η γλυκύτητα του προσώπου του υποψηφίου βουλευτή του αριστερού κόμματος. Συντονιζόταν δε τόσο ταιριαστά η άφατη αυτή γλύκα με το κεντρικό επιχείρημά του: Βασική μας προτεραιότητα είναι να φανούμε και να είμαστε αλληλέγγυοι με τους συμπολίτες μας, να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να αποκτήσουν ξανά την αυτοπεπεποίθησή τους, τη διάθεση για προκοπή και την έφεσή τους για δημιουργία (κάτι που δεν αποκλείει άλλωστε και τις ενδεχόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις τους, εφόσον αισθανθούν και κρίνουν ότι εμείς πρώτοι αποκλίνουμε από το πρόταγμα της αλληλεγγύης). Αν το καταφέρουμε αυτό, όλα τ’ άλλα θα΄ρθουν από μόνα τους» Υφος αριστερο. Και καταλήγει ο κ. Ποταμιάνος:

«Ξαναγυρνώ στη χαρμόσυνη εικόνα που έχει μείνει στο μυαλό μου από τη γλυκύτητα της έκφρασης και τη «μεθεκτική» επιχειρηματολογία του κ. Δρίτσα. Τη συνάντησα και σ’ άλλα πρόσωπα υπεύθυνων στελεχών του Σύριζα- να’ναι καλά η δεύτερη θέση που κατέκτησαν στην πρόβα τζενεράλε της 6ης Μαϊου και μπορέσαμε έτσι να τους γνωρίσουμε καλύτερα από τις τηλεοράσεις μας. Ας αναφερθώ εντελώς ενδεικτικά στο συγκρατημένο πάθος του κ. Στρατούλη, στην ώριμη ολιστική ματιά του κ. Δραγασάκη, στην αιχμηρή διαλλακτικότητα του κ. Σταθάκη, στο παιγνιώδες αλλά και γεμάτο κατανόηση χαμόγελο του κ. Παπαδημούλη. (Ας με συγχωρέσουν εκείνες και εκείνοι, που μένουν δίχως ειδική αναφορά, αλλ’ ο χώρος του σημειώματος αυτού είναι προφανώς δεσμευτικός). Προκαλώ τους υποστηρικτές των πολιτικών αντιδίκων των ανωτέρω- δεξιότερα ασφαλώς τοποθετημένων στην πολιτική σκακιέρα, αλλά που επιμένουν να χαραμίζουν το πολύτιμο δεξί μέρος του μυαλού τους- να μου κατονομάσουν με τη σειρά τους πρόσωπα που δεν είναι στιγματισμένα από τη βλοσυρή δήθεν ειδημοσύνη τους και την ιδιοτελή, λογικοφανή και πάντως σαφώς ανάλγητη άσκηση της εξουσίας…»
Η δεξιά πολιτική δεν καταστρέφει μόνο τους Λαούς, καταστρέφει και τους χαρακτήρες που την ασκούν, κάνει κακό στη ψυχή και αυτό φαίνεται στα πρόσωπα που την υπερασπίζονται.

«Σιγά μη φοβηθώ…»

«Σιγά μη φοβηθώ…», εκατό φορές το ψιθυρίζω την ημέρα, ως άσκηση ψυχραιμίας, μπροστά στη σφοδρή επίθεση εκφοβισμού, που δέχεται η κοινωνία και ο καθένας ξεχωριστά. «Σιγά μη φοβηθώ…», για να ξορκίσω τους φόβους μου, και τους φόβους των διπλανών μου. Για να οδηγήσω τα αισθήματα μου, στο δρόμο εκείνον, που με βεβαιώνει, ότι η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο. Για να στρέψω το βλέμμα μου στο μέλλον, μεταφέροντας σε πραγματικό χρόνο, το μήνυμα του Στρίνμπεργκ: «Η κόλαση δεν είναι διόλου αυτό που μας περιμένει – αλλά αυτή η ζωή εδώ».
Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, πριν το σύστημα χάσει τον έλεγχο, κάναμε λόγο για απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, για τακτικές που δεν συνάδουν με τη δημοκρατική λειτουργία, για μέσα που αγιάζονται από το σκοπό, μέχρι που μας έγιναν συνήθεια. Εκπαιδευτήκαμε στο αίμα και στο ψέμα. Τα λέγαμε, τα γράφαμε, σαν παρατήρηση, σαν υποσημείωση, χωρίς όμως ποτέ να υπολογίσουμε το χρόνο, όταν επιχειρηματολογούσαμε για την καταστροφή. Για να είμαι πιο ακριβής, αυτός ο χρόνος φάνταζε μακρινός και μέχρι τότε ευελπιστούσαμε. Δεν ήταν…

Σήμερα, «μετράμε νεκρούς και τραυματίες, καμένες πόλεις και χωριά», ένας φόβος πλανιέται πάνω απ’ όλα. Νομίζουμε ότι κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα. Εκπαιδευμένοι να εξυπηρετούμε τις ανάγκες του συστήματος, αδυνατούμε να αντιληφθούμε την καινούργια πραγματικότητα και επιχειρούμε να την ερμηνεύσουμε, με λογικές που έχουν θαφτεί στα συντρίμμια μιας εποχής, που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.
«Σιγά μη φοβηθώ….», να επικαθίσει στα χείλη μας η φράση, με τη συχνότητα της επίκλησης του κάθε πιστού, για Θεούς και αγίους, να αντικαταστήσει την απόγνωση, την αοριστία της άνωθεν βοήθειας, και να γίνει από μόνο της σταθερά, για τις καλύτερες μέρες που θέλουμε να έρθουνε. Και θα έρθουνε. Να συντελέσει η καταστροφή, σαν επανεκκίνηση, σαν λύτρωση.
Σε αυτούς που επενδύουνε στο φόβο περιγράφοντας το μέλλον ζοφερό, αν δεν το διαχειριστούν οι ίδιοι, μία είναι η απάντηση: Σιγά μη φοβηθώ! Η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από το φόβο.
Η 17η Ιουνίου είναι μεγάλη μέρα, φωτεινή, από τις μεγαλύτερες του χρόνου και ίσως και της ιστορίας.

«Φεύγω μακριά θα πει απλώς γυρίζω»

Καθάρισα, από τους ρύπους των λέξεων, των άνευ ουσίας και αντικρίσματος, που χρησιμοποιούνται κατά κόρον, αυτές τις μέρες στην κεντρική πολιτική σκηνή. Καθάρισα, διαβάζοντας λόγο συμπυκνωμένο, απόσταγμα ψυχής του συμπολίτη μας Ευγένιου Αρανίτση «Νίκος Καρούζος (1926 – 1990). «Οφειλή» ο τίτλος. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να γράψω τίποτα σήμερα μετά απ’ αυτό, η επικαιρότητα επαναλαμβάνεται.
Για τους ποιητές, που δοξάζουν τις λέξεις, γι’ αυτούς που τους δίνουν νόημα και τις διατηρούν ζωντανές. Γι’ αυτούς, που με το αίμα της ψυχής τους αποτυπώνουν τα χρώματα στην πραγματική τους διάσταση.
«Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευαισθησίας του αναγνώστη, η ποίηση εκ προοιμίου απευθύνεται σε όσους είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν το αντίτιμο μιας πνευματικής περιπέτειας …», υποστηρίζει ο συμμαθητής μου, ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς, σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ».
Οι περισσότεροι όμως, δυστυχώς, δεν δείχνουν πρόθυμοι, και αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί, και δεν διστάζουν να θυσιάσουν λέξεις για να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους.

Αυτή η επανάληψη, με τα μηδενικά αποτελέσματα, είναι που σκοτώνει τις λέξεις. Έτσι έχουμε τίτλους πινακίδες και σφραγίδες, που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μη θυμόμαστε. Χιλιάδες λέξεις έχουν θυσιαστεί στο βωβό της προπαγάνδας. Ένα μικρό δείγμα με τις δύο πρώτες και δύο τελευταίες στροφές, από το εξαιρετικό ποίημα του Ευγένιου Αρανίτση. Για όσους αγαπούν τις λέξεις, που κρύβουν αλήθειες. Να το διαβάσετε.

Σε όνειρο που έμοιαζε μ’ αλήθεια
συνάντησα το Νίκο ένα βράδυ
και μου ’πε: — Το παρόν είναι συνήθεια,
αλλά το χτες θα γίνει το αλφάδι
γι’ αυτά που ο χρόνος δώρισε στον Άδη.
Η ένταση του πόνου, εδώ στα στήθια,
σημαίνει πως το μέλλον εξαρτάται
απ’ όλα όσα κανείς μας δε θυμάται.

Δε δείχνει ούτε το ναι ούτε το όχι
το βέλος της πυξίδας, το σημάδι
ξεχάστηκε για πάντα και οι στόχοι
συγχέονται σε τούτο το σκοτάδι.
Είν’ άραγε ο κόσμος παρακλάδι
τ’ ονείρου που αναδύεται απ’ τη λόγχη
του τίποτα; Στην άβυσσο που μοιάζει
νεκρή και στείρα βλέπω να πλησιάζει

Κοιμήθηκα κι αυτός μονολογούσε
ορθός μπροστά στης νύχτας το δρεπάνι
— Ναι!, έλεγε, ο θάνατος χωρούσε
πολλούς ακόμη, μόνο που η πλάνη
του κάτω κόσμου ήταν το λιμάνι
για όσους ο Θεός δε συγχωρούσε.
Παράδεισος είν’ όνομα ένος τόπου
που φτιάχτηκε απ’ τη φύρα του ανθρώπου.

Ξημέρωσε κι απλώθηκε να λύσει
τα μάγια του το φως πάνω στο στάρι
που πάλλονταν. Κατάλαβα τη ρήση:
ο χρόνος είχε σβήσει το λυχνάρι
του μέλλοντος. Και ρίχνοντας το ζάρι
μιας μοίρας που την είχα λησμονήσει
θυμήθηκα το μόνο που γνωρίζω:
φεύγω μακριά θα πει απλώς γυρίζω.