Οπαδοί χωρίς μνήμη

Ε! Όχι … Αρνούμαι να παρακολουθήσω τα δραματοποιημένα γεγονότα. Και συ που ανησυχείς για την κακή έκβαση των διαπραγματεύσεων με την τρόικα… και  πάλι τους ψήφησες  τελευταία. Φοβήθηκες για το ευρώ που δεν έχεις. Γι αυτά που θα χάσεις και ας μην είχες τίποτα. Οπαδοί χωρίς μνήμη, καθορίζουν τη τύχη αυτής της χώρας. Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες όλα αυτά τα χρόνια, δεν  είναι σενάρια επιστημονικής  φαντασίας.  Είναι η σκληρή πραγματικότητα , που απ’ ότι φαίνεται έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει.

Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: «είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου, είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Η περιπλάνηση, η άσκοπη διαδρομή στην πόλη μυρίζει ναφθαλίνη. Οι άξονες έχουν το λόγο, οι ασφαλτοστρωμένοι ιμάντες πάνω στους οποίους κινείται το ανθρώπινο εμπόρευμα, σε μια γιγάντια αλυσίδα παραγωγής και αναπαραγωγής,  από τον τόπο κατοικίας στους τόπους εργασίας, ψυχαγωγίας και κατανάλωσης χωρίς ενδιάμεσες στάσεις και παρεκτροπές»

Και όσο δεν υπάρχουν παρεκτροπές, όσο σαν πρόβατα επί σφαγής ακολουθούμε την προκαθορισμένη πορεία, τόσο τα φαινόμενα θα γιγαντώνονται, τόσο οι πρωταγωνιστές της διαφθοράς και των σκανδάλων που παρακολουθούμε, θα αλωνίζουν. Δεν είναι όλα θέαμα, για να χειροκροτούμε στο τέλος της παράστασης. Δεν μπαίνουν στο σπίτι μας μέσω του τηλεοπτικού κουτιού για να μας ψυχαγωγήσουν, μπαίνουν για να μας κλέψουν. Τα εκατομμύρια που μαζεύουν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς είναι τα ελλείμματα που καλούμαστε εμείς κάθε φορά,  να καλύψουμε.
Δεν είναι όλα παιγνίδι, για να στοιχηματίζουμε τον νικητή. Σ’ αυτό που παρακολουθούμε, αν δεν σηκωθούμε από τον καναπέ, οι νικητές είναι δεδομένοι και οι χαμένοι εμείς.

Τελικά είμαστε εδώ για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Χθες δε είχα τι να γράψω, δεν είχα τι να πω. Για να πω την αλήθεια, ούτε να ακούσω δεν ήθελα. Ούτε και σήμερα. Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ  που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας,  μας λέει :
«Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων.
Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου;
Οι πληγές της Γης, μεγάλε, αιμορραγούν κι ο θάνατος απέθανε στα γέλια για το βαθύ μας πένθος.
Ποιος είσαι, ρε συ, που στράβωσες τον άξονα και με τα τοξικά ξαλοίφεις απ’ τα ύψιστα ό,τι θεϊκό θυμάμαι ακόμα.
Κάνεις διπλό κλικ δεξιά, το ξέρω ενώ τ’ αγαπημένα μου χαροπαλεύουν σ’ αλλόφυλο φάκελο.
Όποιος κι αν είσαι ισόθεος η ανάθεμα θα ΄ρθει μαθές η ώρα του Όρθρου…»
Κατά παντός υπευθύνου. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις και τι άλλο να γράψεις.