Ποιοι Αργοναύτες, Μίμη;

Στην υπηρεσία του διαλόγου σήμερα η στήλη.   Συμφωνώ σε πολλά. Διαφωνώ όμως  με τους πληθυντικούς της ευκολίας  της φίλης αναγνώστριας, που γράφει τα παρακάτω, σχολιάζοντας το χθεσινό. Σε επόμενο θα πω τη γνώμη μου.

«Ξέρεις με ποιους πάλεψαν οι Αργοναύτες; Ξέρεις ότι σκότωσαν βασιλιάδες; Ξέρεις ότι έχασαν τον κυβερνήτη τους; Ξέρεις ότι πάλεψαν με κύματα πελώρια και πέρασαν από τρικυμίες φοβερές; Ξέρεις ότι άνοιξαν δια παντός τις συμπληγάδες;

Λοιπόν άκου, ούτε στην αρχαία Ελλάδα, ούτε στη μυθολογία υπήρχε αλληλεγγύη. Θεοί εκδικούταν θνητούς, ο Δίας γκάστρωνε όποια του άρεσε και ξεσήκωνε μάχες, κόρες θυσιάζονταν για να εξευμενιστούν οι θεοί και βασιλείς δολοφονούταν για το θρόνο (την καρέκλα δηλαδή). Η ιστορία βρίθει από εμφυλίους, εκστρατείες και επεκτατισμό. Πού την είδε την αλληλεγγύη ο Μίμης;

Κι αυτό θα στο πω. Την είδε στην ιερότητα του σκοπού. Ενώ τώρα δεν υπάρχει σκοπός. Τώρα υπάρχει like στο facebook. Αυτός είναι ο σκοπός. Να δείξουμε αλληλέγγυοι σε μια άρνηση. Χωρίς όμως κατάφαση. Ξέρεις ποια είναι η σημερινή αλληλεγγύη και ο σκοπός της; Να προσποιούμαστε τους αντιφρονούντες απέναντι σε μια πολιτική του Μνημονίου. Κι όλο αυτό ανώδυνα. Με ένα  share,  με ένα like, με μια φωναχτή συζήτηση στο καφενείο. Πάλι το Εγώ δηλαδή. Δηλώνω Εγώ ότι διαφωνώ και αφού το δήλωσα, καθάρισα.

Γίνεται μάχη χωρίς αίμα; Διαζύγιο δίχως δάκρυ; Μα όσο ψωνίζεις το μπλουζάκι απ’ το πολυκατάστημα, όσο πίνεις κι ένα καφεδάκι στη μεγάλη πλατεία του μικρού σου χωριού, όσο βγαίνουν και τα φροντιστήρια του παιδιού, ναι μεν διαφωνείς αλλά δε ρισκάρεις ν’ ανοίξει μύτη. Αρνείσαι, αλλά θεωρητικά. Διαφωνείς, αλλά διαδικτυακά. Θυμώνεις, αλλά από την ξαπλώστρα το καλοκαίρι, κι απ’ τον καναπέ το χειμώνα.

Άρα αγαπητέ Μίμη, Νίκο, Μαρία, δεν παίζει το σενάριο «αλληλεγγύη προς ένα σκοπό» γιατί οι όροι είναι ξάπλα. Κι ας διαφωνούμε σε εκατό σημεία, κι ας είμαστε ανταγωνιστικοί, κι ας είμαστε αρχομανείς, κι ας παθιαζόμαστε, αν ο κοινός σκοπός υπήρχε, τότε θα ήμασταν πραγματικά αλληλέγγυοι.

Τώρα είμαστε απονευρωμένοι. Και άσε τους Αργοναύτες στην ησυχία τους, γιατί εμείς ούτε να σκοτώσουμε μπορούμε, ούτε να σκοτωθούμε, για κανένα σκοπό. Γιατί δεν υπάρχει σκοπός. Γιατί απλά, το αμερικανικό βόλεμα τον καταργεί. Γιατί εάν ποτέ υπάρξει, η αμερικανιά μας θα τον μηδενίσει πριν καν δημιουργηθεί. Γιατί είμαστε λούμπεν επαναστάτες και ψευτο-αριστεροί από μόδα. Και κυρίως γιατί δεν έχουμε μία κατάφαση, αλλά μόνο άρνηση. Σκοπός, ιδέα, σχέδιο ίσον άγνωστες λέξεις.

Η αντίσταση γίνεται στο Facebook και στο καφενείο, και πριν βιαστείτε να σχολιάσετε, όχι, δε βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Δυστυχώς δε με λένε Ιάσονα…»

Μας χάλασαν οι ευκολίες

Aυτά που εμείς με στωικότητα υπομένουμε σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συμβούν εδώ και κάποιες δεκαετίες,. Ο Λαός με κοντινές μνήμες από την αντίσταση και τον εμφύλιο, με μια 7χρονη δικτατορία στην πλάτη,  δεν θα μπορούσε να δεχτεί, αυτόν τον εξευτελισμό που υφίσταται σήμερα, από τη νέα τάξη πραγμάτων. Πέρασαν όμως τα χρόνια, ο Καραμανλής έγινε Κωστάκης, ο Ανδρέας Γιωργάκης  και η Νέα Ελλάδα του Σαμαρά συνεπικουρούμενη από τον Βενιζέλο είναι  έτοιμη για όλα. Να τα δώσει όλα. Όχι δεν ξέχασα τον Σημίτη.

Παρακολουθώντας χθες μια αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, γύρισα πίσω στην δεκαετία του ’90, σε εκείνες τις εύκολες μέρες που αποπειράθηκαν να ζήσουν οι έλληνες, πιστεύοντας, τρομάρα τους, ότι έχουν και αυτοί δικαίωμα στο αμερικάνικο Όνειρο. Χρηματιστήρια, γιάπηδες Σημίτηδες, Μαντέληδες Τσουκάτοι, να μην ξεχάσω και τον Παπαντωνίου.  Ο Άκης,  τιμωρία  στο Αμύνης,  είχε άλλες ασχολίες.  Το Όνειρο δεν άργησε να γίνει εφιάλτης. Οι αμερικανοί για να ζήσει η πλουτοκρατία τους αυτό το Όνειρο, δεν διστάζουν χρόνια τώρα, να ματοκυλίζουν τους λαούς και εμείς, πιστέψαμε ότι μπορούσαμε  να γίνουμε αμερικάνοι.
 

Πρέπει να ξαναγινούμε Αργοναύτες», υποστηρίζει σε μια  παλαιότερη συνέντευξη του ο Μίμης Ανδρουλάκης, ελπίζοντας στη δύναμη της αυτοσυντήρησης, του αγώνα για επιβίωση, της προσαρμογής, της εξέλιξης, της αλλαγής. Η πίεση της μεγάλης ανάγκης θα μας κάνει καλύτερους. Οι εύκολες και καλές μέρες χάλασαν τον Έλληνα. Αμβλύνθηκε το ένστικτο του «Οδυσσέα» που είχε μέσα του, του αγωνιστή, του δημιουργού, του καινοτόμου.
Ας πάψουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε αμερικάνικα. Εμείς ό,τι κατακτήσαμε το κατακτήσαμε με μεγάλη προσπάθεια δεν πατήσαμε επί πτωμάτων. Αυτοί που επιδίωξαν την εύκολη ζωή δεν δίστασαν να βουτήξουν τα χέρια τους στο αίμα. Αυτοί που έκαναν θεό τους το χρήμα και θεοποίησαν τις αγορές ποτέ δεν θα καταλάβουν την αξία της πραγματικής ζωής, αυτής της ζωής που οι έλληνες μέσα από τα δίκτυα αλληλεγγύης, που ανέκαθεν υποστήριζαν και συμμετείχαν, έχουν ζήσει μέχρι σήμερα.

Το αμερικάνικο όνειρο που έγινε παγκόσμιος εφιάλτης

Αυτό για να μην το ξεχάσω.  Και ξαφνικά, όλο το μένος κατά των αμερικάνων   ως δια μαγείας υποχώρησε.  Ας είναι καλά η Μέρκελ. Ξεχάστηκε, η επτάχρονη δικτατορία, ξεχάστηκαν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Βιετνάμ,  Ιράκ Σερβία, κατεστραμμένες  πόλεις, διαμελισμένα πτώματα, τρομαγμένα μάτια μικρών παιδιών. Ποτάμι αίματος αθώων, στο βωμό των συμφερόντων της υπερδύναμης. Έγιναν ξαφνικά «οι φονιάδες των Λαών», φίλοι και αδελφοί;  Τώρα θα που πείτε τους αμερικάνους να θυμάται αυτός ο λαός,  εδώ  έχει ξεχάσει  τι έλεγε πέρυσι ο Σαμαρά και πριν δυο εβδομάδες ο Βενιζέλος.  Δεν είναι τυχαίο, που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ αμνησίας, καταφέρνοντας το απίθανο να εκλέγει για σαράντα συναπτά έτη δυο κόμματα, που τον οδήγησαν στην καταστροφή και ακόμα συνεχίζουν.

Ευτυχώς βρέθηκε ένα αμερικανάκι με ευαισθησίες, για να μας θυμίσει το βρώμικο ρόλο που παίζει η Αμερική στην παγκόσμια κοινότητα. Οι  πρόσφατες αποκαλύψεις   του Έντουαρντ Σνόουντεν, για κατασκοπεία των ΗΠΑ σε συμμαχικές κυβερνήσεις και της συγκέντρωσης δεδομένων από ηλεκτρονικές επικοινωνίες εκατομμυρίων πολιτών ανά τον κόσμο, δείχνουν το ενδιαφέρον αυτής της αχόρταγης ιμπεριαλιστικής δύναμης για τους φίλους της. Η συνέχεια των αποκαλύψεων έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Η εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς, σε ανταπόκριση από το Λονδίνο, επικαλείται σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας Γκάρντιαν, σύμφωνα με το οποίο ο κατάλογος με τους στόχους της αμερικανικής κατασκοπείας περιελάμβαναν τις αποστολές της Ε.Ε στις ΗΠΑ, τις πρεσβείες της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας, καθώς επίσης αρκετούς άλλους συμμάχους των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων της Ινδίας, της Ιαπωνίας, του Μεξικού, της Νότιας Κορέας και της Τουρκίας. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Η Γερμανία, είναι παρανυχίδα, μπροστά στους πραγματικά υπαίτιους για τα βάσανα της ανθρωπότητας.  Στο βάθος, βάθος, ακόμα και αυτή η οικονομική κρίση που βιώνει η πατρίδα μας, μια Αμερική κρύβει.  Από εκεί ξεκίνησε  ο μονεταρισμός,  από εκεί η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας από εκεί  και η πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση. Το αμερικάνικο όνειρο που έγινε  παγκόσμιος εφιάλτης.

Για να μην ξεχνάμε λοιπόν, η Γερμανία λάντζα κάνει,  η Αμερική  κινεί τα νήματα.       

Έχει πολλούς δεξιούς αυτή η χώρα

Από την προχθεσινή θυμωμένη συζήτηση, που μου έδωσε αφορμή για το χθεσινό, έκανα και μια άλλη τραγική διαπίστωση.  Έχει πολλούς δεξιούς αυτή η  χώρα. Δεξιούς που ξεκινούν  από την «Χρυσή Αυγή και φτάνουν μέχρι τις παρυφές της Αριστεράς,  για το προσδιορίσουμε  γεωγραφικά. Το χειρότερο όμως,  έχει   πολλούς, πάρα πολλούς,   μέσα στην ίδια την αριστερά. Το διάστημα που προηγήθηκε,  έφτιαξε  συνειδήσεις, εκπαίδευσε συναίσθημα.   Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που μας καίει .

Έχω την εντύπωση, που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται μια πλειοψηφία με έναν ορισμό καταναλωτών και με μια δυνατότητα αναλώσιμων.

Μόνο μέσα σ’ αυτό το δεξιό κλίμα, μπορούν  να ευδοκιμήσουν   όλα αυτά που ζούμε σήμερα στην πατρίδας μας.  Ήταν εύκολο τελικά. Ποιος τολμούσε πέρυσι να μιλήσει για απολύσεις, στο δημόσιο; Φέτος,  η λέξη πέρασε τις εξετάσεις, και οι αριθμοί  πλέον έχουν το πρώτο λόγο. 20.000, 30.000.  Όχι άνθρωποι.         
 

Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα;
Τεραστία κοινωνικά προβλήματα, μένουν απλές αναφορές, χωρίς καμία κριτική προσέγγιση. Χωρίς επεξεργασία τέτοια, που να οδηγεί έστω και σταδιακά στην αντιμετώπιση τους. Απεναντίας σπαταλιέται πολύτιμος χρόνος σε πράγματα ασήμαντα, που η διάρκεια ζωή τους περιορίζεται τις περισσότερες φορές μέχρι να πάρει την θέση τους το επόμενο ασήμαντο, που για ορισμένο τηλεοπτικό χρόνο θεωρείτε σημαντικό. Αλλά και πολλά σημαντικά, η  δεξιά λογική, έχει μια τρομερή ικανότητα να τα πνίγει είτε αποσιωπώντας τα, είτε μετατρέποντας τα σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα αλλά, ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.

Από αλλαγή σε αλλαγή… βαδίζουμε προς τα πίσω

Από τη «νέα δημοκρατία του Καραμανλή», την «αλλαγή» του Ανδρέα,   μέχρι την «νέα Ελλάδα του Σαμαρά, σαράντα χρόνια, αγοράζουμε το ίδιο προϊόν με διαφορετική συσκευασία.  Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και των ανέξοδων διαβεβαιώσεων.

Όσους κύκλους και να κάνω πάντα στην κορυφή καταλήγω.

Παρακολουθώντας  χθες, μια θυμωμένη συζήτηση καφενείου, για ζητήματα τρέχουσας επικαιρότητας, κατάλαβα πόσο εύκολο είναι για την εκάστοτε  εξουσία, να κυβερνάει  με συνθήματα. Ήταν τόσος ο θυμός μου, όχι τόσο  για τις σαχλαμάρες, που αράδιαζαν, αλλά, γιατί ο καθένας από τους επικριτές  των πάντων, ξεκινούσε  με την σιγουριά ό,τι  ο μόνος που σίγουρα δεν έχει καμία ευθύνη είναι  ο ίδιος.      
Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας, που παραμένει στάσιμη και προσδοκά την αλλαγή.
Και να ήθελαν, που δε θέλουν, οι εκάστοτε διαχειριστές  της εξουσίας,  τίποτα δεν μπορούν  να αλλάξουν  σε μια κοινωνία, που κατά βάθος δε θέλει να κουνήσει τίποτα από τη θέση του. Σε μια κοινωνία που παραμένει πιστή στο δικομματισμό,  μέχρι τις μέρες του εκφυλισμού του, που έχει γίνει ένας.  
Ζητάμε αλλαγή αλλά και ρουσφέτι, ζητάμε ό,τι δεν πρόκειται να βλάψει το ατομικό μας συμφέρον, αδιαφορώντας συνειδητά για τους άλλους. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει όσο η ίδια η κοινωνία, δεν θέλει την αλλαγή.
 

Τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει σ’ αυτό τον τόπο όσο το «εγώ» αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία. Η αλλαγή είναι συλλογική υπόθεση και η ελληνική κοινωνία δεν δείχνει διάθεση για κάτι τέτοιο.
Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια,  να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν, απλώς θα μετράμε ήττες..
Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να δούμε την εικόνα που θα ακολουθήσει.
Εμείς όμως εδώ, καθισμένοι και χαλαροί.  Να σχολιάζουμε τα κακώς κείμενα  βγάζοντας την ουρά μας έξω.

Εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούμε και μέρος της ψυχής και του μυαλού μας, δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και  τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά, γιατί με τέτοια στάση, η δουλεία τους θα γίνει πιο εύκολη.

Τίποτα δεν θα αλλάξει όσο το ζητάμε από τρίτους. Τίποτα δεν αλλάξει όσο το ζητάμε και δεν το κάνουμε.