Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Τέλειωσε το παιγνίδι



Χθες συζητούσα με έναν φίλο για την αφετηρία, από πού δηλαδή ξεκινάει κανείς για κτίσει μια πρόταση. Είναι αλήθεια ότι αν στρέψουμε τα μάτια μας προς τον ουρανό, οι μικρόκοσμοι εξαφανίζονται. Κύκλοι και υπο - κύκλοι γυάλες και υπο - γυάλες μια ατελείωτη ρωσική κούκλα. Το ζητούμενο είναι η αφετηρία, ξεκινήσαμε από διαφορετικά σημεία, αυτό δεν σημαίνει πάντως, ότι δεν μπορεί κάπου να συναντηθούμε. ..
Τόσα χρόνια που γράφω, δίνω το δικαίωμα στον εαυτό μου να κάνει και μερικούς ακροβατισμούς. Υπάρχουν κείμενα που γράφονται για όλους, κάποια για την παρέα, κάποια για μία ή για έναν, κάποια για κανέναν. Σε παλαιότερο κείμενο  με τίτλο  «Να ανοίξει το παιχνίδι» παρότι επιχείρησα να δώσω κοινωνικές διαστάσεις στο θέμα, στο μυαλό μου είχα να γίνει παιχνίδι. Ιδού πως αντιμετωπίστηκε από μια φίλη, που με γνωρίζει πολύ καλά, αλλά που δεν γνώριζε την αφορμή. 
«Μερικά... χρυσοψαράκια ίσως να χώθηκαν στη γυάλα τους, ΑΚΡΙΒΩΣ για να μη μεταλλαχθούν (γιου νόου). Για να διαφυλάξουν το πείσμα τους, τις ιδέες τους, το παλιό όραμά τους, τις παλιές αγάπες τους, το παλιό άρωμά τους, διότι ποτέ δεν αλλάζει το χρώμα των ματιών! Άκου σύμπτωση, εσύ να τα φοβάσαι (τα χρυσόψαρα) κι εγώ τα υπερασπίζομαι (το χρυσόψαρο),την ίδια στιγμή!
Παλιέ μου φίλε καλέ, χρυσοψαράκι μου εσύ! Για να διασώσω την καρδιά μας μπήκα, μας έβαλα στη γυάλα, και για να συναντήσω τους ομοίους μας εκεί»
 

Εγώ να προσπαθώ να τους βγάλω από τη γυάλα και εκείνη χρησιμοποιώντας τα ίδια επιχείρημα να θέλει ακριβώς το αντίθετο. Και πως θα ανοίξει το παιχνίδι αγαπητή άλεφ, εκεί μέσα θα φάμε τις σάρκες μας, σε λίγο καιρό θα αντικρίζεις ψαροκόκαλα στο γυάλινο τάφο.
Για να εξηγούμαστε, δεν φοβάμαι τα χρυσόψαρα, τα βλέπω με συμπάθεια γι’ αυτό προσπαθώ να τα γλυτώσω…
Αυτή η παρέμβαση μου θύμισε την ταινία οι «εντιμότατοι φίλοι μου», θυμάστε εκείνον τον τύπο στο ζαχαροπλαστείο που έκλεβε γλυκά, του έδωσαν ζάχαρη άχνη για Ηρωίνη και τον έμπασαν στο κόλπο. Μπήκε ανυποψίαστος και την πλήρωσε, ακολούθησε μάχη μεταξύ συμμοριών αίμα με κετσαπ και ολοκληρώθηκε η φάρσα, μέχρι που τα έκανε πάνω του. Ενώ ο Γιατρός, ο ψυχίατρος,  ο γίγαντας τους ψυχολόγησε τους τύπους και έπαιξε στα ίσια.
Γι’ αυτό σου λέω φίλη μου αγαπημένη, άλλα τα δικά σου χρυσόψαρα και άλλα τα δικά μου. Εσύ οδήγησε τα στη γυάλα, εγώ πρέπει να τα βγάλω για ανοίξει το παιχνίδι.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Το "1984" του Όργουελ είναι κιόλας εδώ



Το καταγράφω  και εγώ, όπως ο νομπελίστας πορτογάλος ο Ζοζέ Σαραμάγκου, «στο τετράδιο», του «Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;» 
(Η παραπάνω ρήση ανήκει στον Πορτογάλο ποιητή Αλμέιντα Γκαρέτ (1799-1854)
Ο λόγος όμως σήμερα για τον μεγάλο πορτογάλο συγγραφέα που στα 86 του, μας  ανοίγει δρόμους. Τον γνώρισα με τον «Καιν»  και εντυπωσιάστηκα.  Με Σαραμάγκου  η πρόταση για τις διακοπές. Ένα μικρό δείγμα:   
«Με άλλα λόγια λέω πως οι λαοί δεν εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους ώστε αυτές να τους "οδηγήσουν" στην Αγορά, αλλά είναι η Αγορά που ρυθμίζει με όλους τους τρόπους τις κυβερνήσεις ώστε να "οδηγήσουν" τους λαούς σ' αυτήν. Κι αν μιλώ έτσι για την Αγορά, είναι γιατί αυτή σήμερα, και κάθε μέρα που περνά περισσότερο από ποτέ, είναι το κατεξοχήν όργανο της αυθεντικής, μοναδικής και αναντίρρητης εξουσίας, της παγκόσμιας οικονομικής εξουσίας, που δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν την εξέλεξε ο λαός, που δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν ασκείται από το λαό, και που, τέλος, δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν αποβλέπει στην ευτυχία του λαού.
Ο πρόγονός μας των σπηλαίων θα έλεγε: "Αυτό είναι διάφανο σαν το νερό". Κι εμείς, λίγο πιο σοφοί, θα προειδοποιούσαμε: "Ναι, αλλά είναι μολυσμένο".
 
Γιατί τόση απαισιοδοξία; «…Δε θα ήταν νέο αν σας έλεγα ότι ο κόσμος μας είναι μια κόλαση για εκατομμύρια ανθρώπους . Οι αδικίες πολλαπλασιάζονται, οι ανισότητες αυξάνονται, η άγνοια μεγαλώνει , η αθλιότητα εξαπλώνεται . Αυτή η ίδια η σχιζοφρενική ανθρωπότητα που έχει την ικανότητα να στέλνει όργανα σε έναν πλανήτη για να μελετήσει τη σύνθεση των πετρωμάτων του, μπορεί με απάθεια να καταγράφει τους θανάτους εκατομμυρίων ανθρώπων από πείνα . Το να πας στον Άρη φαίνεται πιο εύκολο απ' το να πας στο γείτονά σου . Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα ή απλά γιατί δεν τους αφήνουν αυτοί που αληθινά κυβερνούν : οι πολυεθνικές εταιρίες των οποίων η εξουσία έχει μειώσει στο ελάχιστο ό,τι μας έχει απομείνει από την ιδανική δημοκρατία…Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς.  Καθώς οι ελευθερίες περιορίζονται , δεν υπάρχει δυνατότητα κριτικής και ο ολοκληρωτισμός - ο ολοκληρωτισμός των πολυεθνικών της αγοράς - δεν έχει καν ανάγκη ιδεολογίας. Το "1984" του Όργουελ είναι κιόλας εδώ .Και για τον Θεό «Ο Θεός είναι η σιωπή του σύμπαντος και ο άνθρωπος η κραυγή που δίνει νόημα σ' αυτή τη σιωπή…»

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Η κρίση που αγνόησε το χρόνο



Δεν ξέρω τι περιμένουν;   Λες και έχουν λάβει κάποιο μήνυμα.  «Κάτι θα γίνει το Σεπτέμβρη». Όσους  συναντώ αυτό το διάστημα,  περιμένουν  τον επόμενο μήνα  να ανακοπεί αυτό το αργόσυρτο μαρτύριο,  που ξεκίνησε, πριν τρία και πλέον χρόνια. Όχι δεν είναι ξεκάθαρο το μήνυμα , όμως δημιουργεί την αίσθηση ότι η παρούσα κρίση, όπως αργά και βασανιστικά την βιώνει ο ελληνικός λαός,  φτάνει στο αποκορύφωμα της. Βεβαίως και  δεν υπάρχει εικόνα για την επόμενη μέρα,  κανείς δεν περιμένει  το θαύμα,  φαντάζεται τα  χειρότερα, καλύτερα όμως  σε κάθε περίπτωση απ’  αυτό  το ατέρμονο δράμα.
Θα έλεγε κανείς, ότι έχει απορριφτεί κάθε εύκολη ιδέα. Στις μέρες που προηγήθηκαν, ό,τι δοκιμάστηκε απέτυχε.  Σε αυτές τις περιπτώσεις  αρχίζει πλέον ο καθένας να συνειδητοποιεί, ότι θα υπάρξουν δύσκολες ώρες,  οδυνηρές  πριν την  λυτρωτική  ανακοπή.  Όμως αρχίζει και μετράει  για πρώτη φορά  το χρόνο και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα.  


«Δεν πάει άλλο» Και αυτό βγαίνει  πλέον από τα χείλη  ανθρώπων διαφορετικών τάξεων  και παρατάξεων.  Χωρίς  το φόβο για την επομένη ημέρα.  Βγαίνει αυθόρμητα, δεν  μπορεί πλέον να το κρατήσει άλλο το κλωνάρι . «Κάτι θα γίνει θα δεις»   λένε,  με την σιγουριά, του χαμένου .  Και είναι πολλοί οι χαμένοι πλέον σ’  αυτή τη χώρα, οι περισσότεροι δε,  δεν έχουν  άλλα για να χάσουν.
Τα στοιχεία που συνηγορούν  στην δημιουργία αυτού του κλίματος,   «πιο σκληρά μέτρα, απολύσεις κ.λ.π),  θα έλεγα , πως είναι δευτερευούσης σημασίας,  ικανά όμως να  φέρουν το κόσμο στους δρόμους και τις πλατείες,  για να μοιραστεί, αυτό που ο καθένας  ψιθυρίζει σήμερα,   ώστε    να βγει  πλέον από το στόμα όλων  με μια φωνή «δεν πάει άλλο»
Έχοντας μόνο κακές ειδήσεις για το αύριο, περιμένοντας τα χειρότερα, κάνεις ό,τι δυνατόν για να μειώσεις το χρόνο της αναμονής, να προκαλέσεις το τέλος,  με όλες τις οδυνηρές συνέπειες. Να φτάσεις μια ώρα αρχύτερα στον πάτο,  γιατί αυτό το αργό βύθισμα δεν υποφέρεται.  Ραντεβού το Σεπτέμβρη. «Κάτι θα γίνει θα δεις...»








Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

«Φεγγάρι να βουτήξω στη Μεσόγειο»


Είναι στιγμές που χάνουμε τον κόσμο.  Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό,  έρχεται το σημερινό  και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες, πριν από λίγο.   Κάνεις μια προσπάθεια, πάνω από την υδρόγειο – μινιατούρα,  που βρίσκεται στο γραφείο σου, να  χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά.  Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια  τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και  χαμογελάς.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δίχως κοινωνικές  συμπεριφορές της ψευτιάς και κάπως απροσάρμοστα, πορευτήκαμε  χρόνια και χρόνια: με αγαπημένους ποιητές, και συγγραφείς, που μας ταξίδεψαν,  με  έντυπα που εκδίδαμε κατά καιρούς  για να βρούμε τους όμοιους. «Σαν τον παράξενο Τζον του Τζορτζ Στάμπλετον, που εξέπεμπε σήματα ειδικά μέχρι την Κίνα, να συναντήσει τ’ αδέλφια του.
Ναι και το χωριό μας κουβαλήσαμε  στην πόλη,  γιατί στο φινάλε θέλαμε να είμαστε απλώς εμείς.  Χωρίς εικόνα γοητευτική και πρότυπο  της εποχής, για να τους μοιάσουμε. Δίχως μόδες ετικετάκια και ταμπέλες, ρούχων και συμπεριφορών.
Θα με ρωτήσετε που ξέρεις, ότι αυτό που υπερασπίζεσαι είναι ο εαυτός σου! Δεν ξέρω τον αναζητώ.  Και εμπιστεύομαι την εικόνα του και τον αέρα  που αποπνέει. Έτσι, χωρίς βερνίκια και λούστρα. Ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με μια τεράστια ανάγκη να αγαπά και να  αγαπιέται.

Με αυτά και με αυτά πορευτήκαμε με τις παρέες να έχουν τον πρώτο λόγο. Με τις παρέες που ονειρευόμαστε να τις μεγαλώσουμε,  έτσι που να γίνουμε όλοι μια παρέα. Και σήμερα που δεν έχω τι να γράψω  «Ήρθε ένας μάγος που έβγαζε ήλιους απ’ τα μανίκια κι απ’ το καπέλο του έπεφταν νησιά, έκλεισε μες στη χούφτα σου θαλασσινά χαλίκια άνοιξες και πέταξαν πουλιά
Κι έγινα κι εγώ ένα λαμπάκι πάνω απ’ την υδρόγειο φεγγάρι να βουτήξω στη Μεσόγειο…»
Και  ακόμα σήμερα που κρύφτηκαν οι λέξεις.  Kαι ακόμα σήμερα που φαίνονται όλα χαμένα… ακόμα εκείνο το όνειρο  μας ταξιδεύει.
Γι αυτό σου λέω να εμπιστεύεσαι την εικόνα σου και γίνε ο εαυτό σου.  Και ας λένε οι άλλοι.  Εσύ φόρεσε το κόκκινο καπέλο που σου πάει  και τότε όλα γίνονται εύκολα. Γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, τις βρίσκεις τις λέξεις  και τους ανθρώπους… Βρίσκεις το ρυθμό σου  και αυτόν τα τον χαμένο εαυτό σου.
Γιατί τα σήματα που εκπέμπεις  είναι  τ’ αληθινά και φτάνουν ως τον προορισμό τους… Γιατί οι κραδασμοί που προκαλείς  είναι  οι δικοί σου, τελικά...
« Ύστερα ο μάγος έσπασε δυο γυάλινα ποτήρια κι έφτιαξε από τα θρύψαλα νερό
θα κόβεσαι είπε αν μόνη σου το ακουμπάς στα χείλια θα ξεδιψάς αν πίνετε κι οι δυο».



Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Αυτή η κυβέρνηση μισεί το Λαό



Το παραδέχομαι.   Υπήρξα «εχθρικός»  προς όλες τις κυβερνήσεις,  από το 1974 μέχρι  και σήμερα. Από την πρώτη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή,  μέχρι την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Παρά τη δεδηλωμένη  θέση μου,   ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ,  το δικό τους μίσος  για μένα. Χρειάστηκε να περάσουν 40  χρόνια  και βεβαίως ο κυνισμός, της παρούσας  κυβέρνησης, για να καταρρεύσει  εξ ολοκλήρου,   η  υποβόσκουσα εμπιστοσύνη,  που νοιώθει ο κάθε πολίτης  και παρά τις αντιθέσεις, για το κράτος του.
Δεν αντιλέγω: στις περισσότερες των περιπτώσεων,   τα κίνητρα των πολιτικών που άσκησαν εξουσία, είχαν απέξω τα λαό, ποτέ όμως δεν είχαν τέτοια εχθρική στάση απέναντί  του.  Ποτέ η εξουσία κατά το παρελθόν δεν έβγαλε τόσο μίσος. Αδιαφορία, σκοπιμότητα, ψευτιά,  κοροϊδία, ναι, όχι όμως μίσος.
Βλέπεις  την εκδίκηση στα μάτια τους, όταν αναφέρονται σε  εργαζόμενους, σε συνταξιούχους, σε επαγγελματίες. Αυτή η κυβέρνηση  μισεί το λαό  και προσπαθεί  με κάθε τρόπο να του προσάψει, όλες τις αμαρτίες που έκαναν οι  κυβερνήσεις, από το ’ 74 και μετά.  Το παράδοξο είναι, ότι αυτές οι κυβερνήσεις ήταν  των κομμάτων τους, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.   


Τι ευθύνη έχει ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο εργαζόμενος, ακόμα και αυτός που τον οδήγησαν στην τράπεζα να πιστωθεί γιατί του έταξαν καλύτερη ζωή, ζωή που δεν την είχε, ούτε και χρήματα φυσικά για να την κυνηγήσει.
Μπροστά σ’ αυτό το Βατερλό δεν πρέπει να ξεχνάμε την ισχυρή Ελλάδα που μας πούλησε ο Σημίτης, τον «εκσυγχρονισμό», το πάρτι του Χρηματιστηρίου, την Ολυμπιακή φιέστα, τα μαγειρεμένα στοιχεία, τα ομόλογα που έκαναν φτερά, τους κουμπάρους το ηθικά-νόμιμο, το ξεπούλημα του κράτους, τα σκάνδαλα το μεγάλο φαγοπότι με τους εξοπλισμούς. Τι σχέση είχε ο Λαός, που σήμερα λοιδορείτε, με όλα αυτά τα εγκλήματα;
Τα δύο μεγάλα κόμματα, που κυβερνούν τη χώρα εναλλάξ από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αυτά είναι υπεύθυνα για το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο της χώρας. Αυτοί  οι πολιτικοί οργανισμοί εξέθρεψαν και παρότρυναν την κακοδιοίκηση, τη διαφθορά, την ατιμωρησία, τη σπατάλη, αυτοί εξέθρεψαν την κρίση.
Το παρελθόν τους βαραίνει και αντί να σκύψουν το κεφάλι  βγάζουν όλη την κακία τους,  δείχνοντας  πόσο μικρόψυχοι  είναι   απέναντι στο λαό τους.  Θα το πληρώσουν!

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...