Όλοι ΠΑΣΟΚ είναι

Είναι βέβαιο ότι σύντομα θα  απαλλαγούμε από το κόμμα, που ονομάζεται  ΠΑΣΟΚ, από το ΠΑΣΟΚ όμως όχι.  Όλοι ΠΑΣΟΚ είναι και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που έχουν επιλέξει το ΣΥΡΙΖΑ.  Αυτοί έχουν κάποια τύχη ν’  αλλάξουν μυαλά,  άλλωστε η ηγεσία  του κόμματος της αριστεράς,  γεννήθηκε μέσα από τα σπλάχνα της ίδιας της  αριστεράς.   Στο μεγαλύτερο  όμως τμήμα της κοινωνίας «κυλάει πράσινο αίμα», που δεν αφήνει τη ντροπή να κοκκινίζει και θωρακίζει μέχρι εκεί που δεν παίρνει το «ΕΓΩ». Γίνεται φύλακας Άγγελος του αυστηρά ατομικού, του εαυτούλη.  Το ΠΑΣΟΚ Πέθανε. Ζήτω το ΠΑΣΟΚ.  Για πολλά χρόνια ακόμα θα μας ταλαιπωρούν αυτές οι νοοτροπίες, κάποιοι   θα τις πάρουν μαζί τους. Θα τις κουβαλούν  σε όποια στέγη τους βολέψει, ακόμα και στην κόλαση. Είναι σαν να λέμε Χιτλερικοί χωρίς τον Χίτλερ,  Σταλινικοί χωρίς τον Στάλιν,  Πασοκτζήδες χωρίς ΠΑΣΟΚ.

Το «Όλοι Πασοκ είναι», αποτελεί βεβαίως υπερβολή για να τονίσει το μέγεθος της φθοράς των συνειδήσεων, μια κοινωνίας, που ποτέ δεν είχε τέτοια χαρακτηριστικά.

Το ανάθεμα μέσα στη γενικότητα, αδικεί ένα κομμάτι υγείας,  που λειτούργησε πέρα απ’ αυτές τις νοοτροπίες,  πέρα από την απαξίωση της πολιτικής, πέρα από την λογική του πελατειακού κράτους. Κατά καιρούς έχω  στηλιτεύσει   και εγώ αυτή περίοδο,  όχι μόνο με αφορμή τη κρίση  και το δραματικό παρόν, αλλά και τότε που ανθούσε ακόμα το χρηματιστήριο  τη δεκαετία του 1990. Τότε που ο Σημίτης, έσπαγε τους δεσμούς με το παρελθόν, της μίζερης Ελλάδος και έκανε άλματα στο μαγικό κόσμο των αγορών.   Δεν πανηγυρίζαμε με την ανάληψη της διοργάνωσης των ολυμπιακών  αγώνων, ούτε δοξάσαμε το λάιφσταιλ. Δεν είμαστε ποτέ συγκαταβατικοί απέναντι στην διαφθορά.   Οι σημερινές επικρίσεις  δεν είναι αποτέλεσμα  αντίδρασης, είναι η συνέχεια εκείνου του λόγου,  που τόνιζε  την παρακμή και την  πολιτισμική παράλυση, όταν οι όψιμοι επικριτές  διατελούσαν έν αδεία .

Κάνω την επισήμανση, γιατί αυτοί που σήμερα φωνάζουν, για τα κακά του παρελθόντος που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, ποτέ  κατά το παρελθόν, που τους εξυπηρετούσε, δεν αντέδρασαν. Απεναντίας αντιδρούσαν στους λίγους που μιλούσαν, χαρακτηρίζοντας τους μίζερους και γραφικούς.  Να που δεν είναι έτσι,  όταν οι εκείνοι, λειτουργούσαν μες την καλή χαρά, εμφορούμενοι από την άνοδο του χρηματιστήριου και τις πρόσκαιρες απολαύσεις που παρείχε η φούσκα της οικονομίας,  οι άλλοι έβγαιναν  τολμηρά πάνω  από νοσταλγίες και καταστροφολογίες και έστελναν σήμα κινδύνου.

Με όλες αυτές τις όψιμες ισοπεδωτικές φωνές,   από πληγωμένους και έντρομους,  που για χρόνια είχαν βυθιστεί στον  ύπνο του δικαίου,  και όταν   ξύπνησαν βρέθηκαν στο χώμα,  κινδυνεύουμε άμεσα να οδηγηθούμε στην εκτροπή.  Σε  άκρατους νεοφιλελευθερισμούς,  με κεντρικό σύνθημα ο θάνατος σου η ζωή μου, η σε  φασιστικά ακροδεξιά μονοπάτια,  τραγουδώντας «γιατί χαίρετε ο κόσμος και χαμογελάει  πατερά;» Κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει . Η εκκρεμότητα, η αβεβαιότητα, συνεργάζονται στη δημιουργία μίας ατμόσφαιρας βαθιά μολυσμένης.

Θα με ρωτήσετε  γιατί δεν αναφέρω τη Ν.Δ, μα όλοι ΠΑΣΟΚ είναι... όπως και να το δούμε!!!

Είναι και αυτή η βαρύτητα…

Και είναι ο χρόνος που σε οδηγεί αναγκαστικά στις αποθήκες. Εκεί που έχουν στοιβαχτεί χιλιάδες εικόνες, έτοιμες να σου καλύψουν το κενό. Για κάποιους νέους αναγνώστες είναι σαν να γράφτηκε σήμερα.

Πολλές φορές γυρίζω πίσω. Από το πρόσφατο παρελθόν, μέχρι τα χρόνια της νεότητας μου.  Όχι δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Μόνο τη μνήμη μου εξασκώ.  Οι μεταφερόμενες εικόνες από τα βάθη του δικού μου  χρόνου, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Με εκπλήσσουν ευχάριστα. Γίνονται ένα καινούργιο κομμάτι εμπειριών, με πρόσφατες ημερομηνίες. Εκείνα που έζησα τρομάζουνε το χρόνο. Και ήταν εκείνα, εκείνου που τα έζησε,  σ’ εκείνη την χρονική στιγμή. Σαν μια ταινία από τη θέση του θεατή.

Κάποιους η νοσταλγία τους βυθίζει στην θλίψη.  Είναι αυτοί  που παραβλέπουν το χρόνο, ακινητοποιημένοι στο παρελθόν, δίνουν στα γεγονότα μια συνέχεια,  έχοντας την ψευδαίσθηση ότι εκείνοι που ήταν τότε, είναι αυτοί που είναι σήμερα.  Όχι δεν νοσταλγώ και δεν επιθυμώ κάτι ξανά. Μόνο να θυμηθώ προσπαθώ.

«Αυτό είναι η νοσταλγία : να κατοικείς στο κύμα και να μην έχεις πατρίδα μες στον χρόνο.
Κ’ οι επιθυμίες αυτό ‘ναι : σιγαλή ομιλία της αιωνιότητας με καθημερινές ώρες.
Κ’ η ζωή ΄ναι αυτό : ώσπου από ένα χτες να βγει η μοναχικότερη απ’ όλες τις ώρες ώρα, που διαφορετικά απ’ τις άλλες αδερφές της γελά και μπρος στο αιώνιο μόνο, θα σωπάσει»
Για τον  Ρίλκε αυτό είναι, δεν είναι όμως για πολλούς που υποφέρουν  σε ένα  παρελθόν άχρονο και μαρμαρωμένο.

Είμαι απέναντι από την Ευγένιου Βουλγάρεως και θυμήθηκα το συμπατριώτη μας  Νίκο Α. Καββαδία, που έφυγε πέρυσι, ένα απόσπασμα  μιας   δημιουργικής νοσταλγικής αναπόλησης.

«…Περπατώντας στην Ευγενίου Βουλγάρεως  πατάω πάνω στις πατημασιές μας. Στις βιτρίνες φαίνονται πολλαπλά  τα είδωλά μας, το μαθητικό πηλίκιο  μου, η καστανή  πλεξίδα σου, η χαρά στις δέκα η ώρα το πρωί της Κυριακής   μέσα   σε μια λιακάδα υγρή από τη ψιχάλα, η λεβέντικη περπατησιά του Αντώνη με την άσπρη στολή και το σπαθάκι κρεμασμένο στο πλευρό του, η κρυφή λαχτάρα των παιδιών  του Β΄ Γυμνασίου Αρρένων,  που πετάνε με φυσοκάλαμο τη φράση «Σ’ αγαπώ» στο κήπο του Θηλέων κι όποια την πιάσει, το σαραβαλιασμένο ποδήλατο του Σπύρου που βιάζεται γιατί έχει να τραβήξει φωτογραφίες σε ένα γάμο, οι σκουριασμένοι μεντεσέδες στα ψηλά παράθυρα, οι διαδοχικές αντανακλάσεις των ματιών σου, και της ανησυχίας σου, στο τζάμι του μικρού αρωματοπωλείου, το άρωμα Fleur de Rocaille που έχεις αγοράσει, ο Στέφανος που μοιάζει με τον Ερμή, το αργό πλήθος των γνώριμων φυσιογνωμιών, το άσπρο θέατρο  κλεισμένο  μέσα στο σταχτί   ορθογώνιο κουτί που ονομάζεται κτίριο.»

Και λέω δημιουργική γιατί κάποιοι άνθρωποι μπορούν τη νοσταλγία να την κάνουν ποίημα, διήγημα, πεζογράφημα. Να την κάνουν χαμόγελο.   Να το φωνάξουν δυνατά «Αυτά που έζησα τρομάζουμε το χρόνο» και  να διώξουνε τη θλίψη. 

Τίποτα δεν αλλάζει όσο το ζητάμε και δεν το κάνουμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το διαπιστώνω. Σήμερα κάτω από το βάρος των απολύσεων δεκάδων συναδέλφων, εκεί που θα περίμενε κάνεις  ο πόνος να ενώσει, να συσπειρώσει, να διώξει εγωισμούς και συναφή, βλέπεις  όλα εκείνα τα σημάδια της παθογένειας, να έρχονται στο αφρό και σε πιάνει θλίψη.  Το παρακάτω πρόσφατα γραμμένο,  που δεν  έτυχε της δέουσας προσοχής το επαναφέρω:

«Από τη «νέα δημοκρατία του Καραμανλή», την «αλλαγή» του Ανδρέα,   μέχρι την «νέα Ελλάδα του Σαμαρά, σαράντα χρόνια, αγοράζουμε το ίδιο προϊόν με διαφορετική συσκευασία.  Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε προς τα πίσω και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και των ανέξοδων διαβεβαιώσεων.

Όσους κύκλους και να κάνω πάντα στην κορυφή καταλήγω.

Παρακολουθώντας  χθες, μια θυμωμένη συζήτηση καφενείου, για ζητήματα τρέχουσας επικαιρότητας, κατάλαβα πόσο εύκολο είναι για την εκάστοτε  εξουσία, να κυβερνάει  με συνθήματα. Ήταν τόσος ο θυμός μου, όχι τόσο  για τις σαχλαμάρες, που αράδιαζαν, αλλά, γιατί ο καθένας από τους επικριτές  των πάντων, ξεκινούσε  με τη σιγουριά ό,τι  ο μόνος που σίγουρα δεν έχει καμία ευθύνη είναι  ο ίδιος.     
 

Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας, που παραμένει στάσιμη και προσδοκά την αλλαγή.
Και να ήθελαν, που δε θέλουν, οι εκάστοτε διαχειριστές  της εξουσίας, δεν μπορούν  να αλλάξουν κάτι,  σε μια κοινωνία, που κατά βάθος δε θέλει να κουνήσει τίποτα από τη θέση του. Σε μια κοινωνία που παραμένει πιστή στο δικομματισμό,  μέχρι τις μέρες του εκφυλισμού του, που έχει γίνει ένας. 
Ζητάμε αλλαγή αλλά και ρουσφέτι, ζητάμε ό,τι δεν πρόκειται να βλάψει το ατομικό μας συμφέρον, αδιαφορώντας συνειδητά για τους άλλους. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει όσο η ίδια η κοινωνία, δεν θέλει την αλλαγή.
Τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει σ’ αυτό τον τόπο όσο το «εγώ» αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία. Η αλλαγή είναι συλλογική υπόθεση και η ελληνική κοινωνία δεν δείχνει διάθεση για κάτι τέτοιο.
Εκτός από τις καθημερινές παραχωρήσεις των κεκτημένων, παραχωρούμε και μέρος της ψυχής και του μυαλού μας, δεν υπάρχει διαφορετική εξήγηση απέναντι σ’ αυτήν την απάθεια.
Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Τίποτα δεν θα αλλάξει όσο το ζητάμε από τρίτους. Τίποτα δεν αλλάζει όσο το ζητάμε και δεν το κάνουμε.

Δεν έχουν τον Θεό τους

Ο μεσαίωνας είναι εδώ. Και δεν είναι σχήμα λόγου. Απερίγραπτη μειοδοσία, απ’ αυτούς που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία και διαχειρίζονται  τις τύχες ενός λαού.  Δεν πίστευα στα μάτια μου διαβάζοντας την ανακοίνωση της Ν.Δ για τα θρησκευτικά πιστεύω του κ Τσίπρα. Πλακά κάνουν σκέφτηκα.  Και όμως δεν ήταν πλακά.   Αν είναι άθεος ο Αλέξης Τσίπρας, δικαίωμα του, είναι αυστηρά προσωπικό του θέμα. Δεν ενδιαφέρει κανέναν, πέρα από τον ίδιο. Η ανακοίνωση  όμως  του κόμματος, που ακόμα είναι στην εξουσία   δεν είναι μόνο  γελοία είναι και χυδαία.
«Ο υπεύθυνος Θρησκευμάτων ΣΥΡΙΖΑ κ. Ι. Αμανατίδης αποκάλυψε σήμερα το πρωί (ΣΚΑΪ TV) ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας είναι άθεος.
Δικαίωμα του.
Όμως, ο Ελληνικός λαός, πρέπει να γνωρίζει σε τι πιστεύει ο κ. Τσίπρας, γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει άμεσα να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει το βουλευτή του.
Υπενθυμίζουμε ότι το επίσημο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει τη φορολόγηση όσων δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, όπως πρόσφατα το παρουσίασε στον Ελληνικό λαό ο κ. Τ. Κουράκης.
Ευχόμαστε η αντιπαλότητα του ΣΥΡΙΖΑ με τους Χριστιανούς Ορθοδόξους να μην οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας είναι άθεος».
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να είναι άθεος, μπορεί όμως να μας πουν αυτοί σε τι Θεό πιστεύουν;

Στην προσπάθεια να κερδίσουν λίγες ψήφους, από συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας, καλλιεργούν στο λαό το μίσος, τον μανιχαϊσμό, τον μεσσιανισμό και την απόρριψη του διαφορετικού.
Στην απειλεί της ήττας, επιστρατεύουν  άθλια μέσα,  για να εξάψουν το μένος ενός φανατικού τμήματος του εκλογικού σώματος.

Είναι φανερό ότι πίσω από μια γελοία ανακοίνωση, υπάρχει σχέδιο.  Διεκδικούν  το κομμάτι εκείνο  που έχει ακολουθήσει μέχρι τώρα τη «Χρυσή Αυγή». Παίζουν όμως,  επικίνδυνο παιγνίδι H μεταφορά της πολιτικής αντιπαράθεσης σε θέματα θρησκευτικής πίστης είναι πέρα από τη λογική.

Θα είχε λογική, αν υπήρχε  μια ανακοίνωση από την απέναντι πλευρά. Αυτοί σε τι Θεό πιστεύουν;  Αυτόν που οδηγεί το λαό στην πείνα και την απόγνωση. Χιλιάδες πολίτες στην αυτοκτονία, εκατομμύρια ανέργους. Αυτόν της Μίζας και της αρπαχτής,   της αδικίας και του ρουσφετιού. Της ψευτιάς και της υποκρισίας.

Απ ότι ξέρω αυτός ο θεός που ευαγγελίζονται  δεν έχει σχέση με τα πιστεύω τους.  Αυτοί, όχι στο θεό, ούτε στο διάολο δεν πιστεύουν.  Αυτοί σταυρώσανε, τον θεό που λένε που πιστεύουν,  όπως σταυρώνουν σήμερα έναν  ολόκληρο λαό.

Δυστυχώς στον εικοστό πρώτο αιώνα… και πάλι ο μεσαίωνας είναι εδώ.