Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Οι μασκαράδες φορούν γραβάτες



Παλιές εποχές  αναβιώνουν στο καρναβάλι της πολιτικής  του σήμερα. Αυτό που με εξοργίζει  περισσότερο απ’ όλα αυτήν την περίοδο,  είναι κάποιοι που ψάχνουν κενές θέσεις να βολέψουν τον κώλο τους.  Είναι αυτά τα ρετάλια της πολικής που προβάλλουν, εκτός από το άχαρο κουφάρι τους και την προίκα των ψήφων του παρελθόντος. Αυτοί οι  άθλιοι μωροφιλόδοξοι τσαρλατάνοι μασκαράδες, που θεωρούν ότι ακόμα και σήμερα,  υπάρχουν ψήφοι δεμένες στο παλούκι και τις μεταφέρουν από χωράφι σε χωράφι για να βοσκήσουν.  Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπάρχουν.
Το παρακάτω  κείμενο έγινε πλέον θεσμός  της στήλης, επανέρχεται, όπως  κάθε αρχή προεκλογικής περιόδου.
Τελικά πρέπει να μεγαλώσουμε για να ξεφύγουμε από τους φοιτητικούς έρωτες, εκείνους που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, αλλά όσες καταγγελίες και να έκανε, το πάθος έκλεινε τα μάτια. Χαθήκανε οι γυναίκες, όμως αυτός εκεί, ερωτευμένος με την Παπαρήγα. Είναι τα μάτια τα δίχως δόλο που κοιτάζουν ευθύβολα και χάνουν τα πέριξ. Και τα αυτιά που δεν ακούν στα χρόνια της νεότητας. Έπρεπε να περάσει ο καιρός για να αντιληφθούμε το λάθος των επιλογών μας. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα ο ξεπεσμός δεν αντέχεται. Έχουν γραφτεί κάποια κείμενα σ’ αυτήν εδώ την στήλη, που έξυσαν πληγές, τα επαναλαμβάνουμε για να μη θρέψουν.
«Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους, που με τη ζωή ή το έργο τους ανέθρεψαν τη ψυχή και το μυαλό μας και μας οδήγησαν σε μια επιλογή ζωής που αλλιώς μπορεί να μην είχαμε κάνει, να μην ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.
Τους βλέπουμε στα δυσμάς του βίου τους να βγάζουνε στο σφυρί ό, τι μας δίδαξαν. Να ρίχνουν τις τιμές στα πολύτιμα των πολυτίμων που με τόση ευγένεια κάποτε μας πρόσφεραν για να έχουμε ένα μέτρο αξιών. Να λερώνουν με τα βήματα του τέλους τους, τις λεωφόρους που άνοιξαν στην ακμή τους.»
 

Σας έρχεται στο μυαλό τίποτα με όλα τα παραπάνω; Μιλάμε για τους πνευματικούς μας πατέρες και μητέρες, αυτούς που η νεότητα μας, τους είχε δώσει παραπανίσιο μπόι και τώρα κόντυναν και μας στεναχωρεί.
Δεν αναφέρομαι σ’ εκείνους, που τα παιγνίδια της ζωής, τους στρίμωξαν στο περιθώριο, που οι ανάγκες της επιβίωσης, τους οδήγησαν σε συμβιβασμούς, αλλά σ’ αυτούς που, ξεπουλούν την ιστορία τους προκειμένου να μείνουν στο παιγνίδι, μαζεύοντας τα αποφάγια της εξουσίας.
Είναι αυτοί που ξέρω και ξέρετε αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες. Είναι αυτοί οι ξεπεσμένοι της πολιτικής. Τα καμένα χαρτιά που δεν λαμβάνουν υπόψη τους την αλλεπάλληλη απόρριψη. Αυτοί που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την λαϊκή ετυμηγορία. Οι πάλαι ποτέ πρωταγωνιστές που εκλιπαρούν για ένα ρόλο κομπάρσου.
Είναι αυτοί που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν και μας αναγκάζουν να θρηνούμε ζώντες.
Αυτό ισχύει για όλες τις γενιές και αυτοί είναι τελικά που έχουν την ευθύνη για τα όνειρα που γκρεμίζονται.
Λίγοι έχουν την γενναιότητα να ορίσουν το θάνατο τους και αυτοί είναι που δεν πεθαίνουνε ποτέ, γιατί ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα ήταν στις προτεραιότητες τους. Είναι αυτοί που κάθονται στο τραπέζι με τους νέους και τους κοιτούν στα μάτια, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για τη συνέχεια.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Για προθέρμανση



Προηγούμενης περιόδου αποσπάσματα κειμένων, για ζέσταμα κυρίως,   αλλά και  για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.
Η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική περίοδος, προσφέρει άφθονο υλικό στο ερευνητικό πεδίο. Η ψύχραιμη επιστημονική ματιά ανακαλύπτει πολλά, μέσα από τις ανθρώπινες συμπεριφορές,  που εκδηλώνονται ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Οι επικεφαλείς, οι συμμετέχοντες στους συνδυασμούς, οι οπαδοί, οι φίλοι που ακολουθούν, οι απλοί ψηφοφόροι, οι αναποφάσιστοι, ακόμα και αυτοί που γυρίζουν την πλάτη στην εκλογική διαδικασία, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιβεβαιώνουν ότι οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση είναι μια προσωπική υπόθεση. Όλοι το γνωρίζουν και επιμένουν να χρησιμοποιούν λέξεις κατ’ επίφαση, για να προσδιορίσουν τον πληθυντικό. «Η τοπική κοινωνία», «ο τόπος μας», «η Κέρκυρα μας» «το μέλλον μας», «τα παιδιά μας». Ένας σκατοενικός είναι το κίνητρο, τόσο μεγάλος που καθ’ υπερβολή θα έλεγα ότι και «το παιδί μας», δύσκολα χωράει δίπλα του.
 

Μιλάμε πάντα για την συντριπτική πλειοψηφία, μια μειοψηφία, εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, πάντα υπάρχει, όμως δεν ξέρω αν είναι αρκετή για να μπορέσει να δείξει το δρόμο και να αναδείξει το πραγματικό νόημα των εκλογών, εννοείται ότι αυτοί που σκέφτονται πολιτικά δεν είναι μια ομάδα συντεταγμένη, αλλά πρόσωπα που έχουν δείξει με την πορεία και το έργο τους, ότι τον πληθυντικό το εννοούνε.
Προσωπικά είναι τα κίνητρα της πλειοψηφίας, που συμμετέχουν σ’ αυτή διαδικασία για ικανοποίηση του εγώ, της φιλοδοξίας, του ατομικού συμφέροντος, της εκδίκησης, της επιβεβαίωσης. Όχι του δήμου, όχι της αυτοδιοίκησης, όχι της κοινωνίας.
Αν επιχειρήσει κάποιος να τοποθετήσει σε ένα διάγραμμα τους συνδυασμούς και τους υποψηφίους, που θα λάβουν μέρος στις επικείμενες εκλογές, για την Περιφέρεια και τον Δήμο και παραπλεύρως τα κόμματα, τα βουλευτικά γραφεία, καθώς και μια σειρά άλλα κέντρα και αρχίσει με την μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων να χαράζει γραμμές, η εικόνα που θα προκύψει θα είναι μια τεράστια μουτζούρα. Μεγάλο ενδιαφέρον, όχι για το Δήμο, όχι για την Περιφέρεια, όχι για την Αυτοδιοίκηση. Μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση, που στο όνομα φιλοδοξιών, συμφερόντων μικρών και μεγάλων, ντυμένη με ανυπόληπτες λέξεις, επιδιώκει να βάλει συμμέτοχο τον Λαό για να καταλάβει την εξουσία. Μια εξουσία απόντος πάντα του λαού. Ποιος χάνει; Οι δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Η πολύπλευρη χρεοκοπία που βιώνουμε, κτίστηκε πάνω σε τέτοιες λογικές...

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Ας αυτοδιοικηθούμε επιτέλους


Αυτοδιοίκηση δε θέλουμε; Ας αυτοδιοικηθούμε λοιπόν! Κόντρα στην κρίση,  στους Καλλικράτιους νόμους, στις κεντρικές πολιτικές.  Ας δώσουμε επιτέλους νόημα στις λέξεις, ας υποστηρίξουμε ουσιαστικά το θεσμό.
Αυτό το πάρε δώσε, που ζήσαμε με το σπάσιμο του Δήμου της Κέρκυρας,  δεν είχε προηγούμενο. Από τους τρεις Δήμους που εξήγγειλε ο συντοπίτης μας Υπουργός, κ. Δένδιας,  τον  περασμένο Οκτώβριο, το νησί της Κέρκυρας έχει σπάσει και έχει κολλήσει  τόσες φορές, που έχω χάσει το μέτρημα.
Χρειάζεται καινούργιο χωροταξικό; Ας το χαράξουμε! Όχι τρεις, τέσσερις  εγώ σας λέω, πέντε και τα Διαπόντια.  Ξεκινάμε με  διοικητικά κέντρα   Βορρά, Νότου, Μέσης και ο παλιός Δήμος Κερκυραίων, το κέντρο των κέντρων. Δίνουμε ουσιαστικές αρμοδιότητες, ώστε να μπορούν  να εξυπηρετηθούν οι πολίτες, από τις υπηρεσίας και  να αντιμετωπίζονται  τα προβλήματα καθημερινότητας.   Αυτά που περιμένουμε,  είναι στο χέρι μας να τα κάνουμε πράξη, εμείς,  πέρα από κεντρικούς σχεδιασμούς, που το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν ημετέρους  και να κρατούν τις ισορροπίες στο πολιτικό στερέωμα.


Η αυτοδιοίκηση από μόνη της, σαν μια συμμετοχική διαδικασία, αποδεσμεύεται από τους εναγκαλισμούς και λειτουργεί ανεξάρτητα, γιατί η κάθε τοπική κοινωνία, υπό το βάρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, δεν έχει την πολυτέλεια να περιχαρακώνεται.
Η περιφέρεια αναστενάζει, παραμελημένη χρόνια τώρα από το κράτος. Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει, η ανεργία, η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, η ακρίβεια, δεν είναι προβλήματα που τα δημιούργησε η τοπική κοινωνία. Είναι προβλήματα ευθύνης της κεντρικής εξουσίας.
Με το πέρας της προεκλογικής περιόδου και πάλι θα βρεθούμε μόνοι, αντιμέτωποι με όλα τα παραπάνω. Όλοι μαζί έχουμε πιο δυνατή φωνή στην διεκδίκηση όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί στην άμυνα για να περισώσουμε ότι ακόμα έχει απομείνει.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα κόμματα έπονται σ’ αυτή την εκλογική διαδικασία, πρωταγωνιστές είναι τα πρόσωπα και οι όποιες επιλογές απ’ αυτά εξαρτώνται. Το ευτυχώς, κολλάει στην σημερινή πραγματικότητα, το δυστυχώς γιατί τα κόμματα, δεν είναι χρήσιμο για την Δημοκρατία, να έχουν αγγίξει τα όρια της ανυποληψίας.
Δεν αξίζει η αυτοδιοίκηση τέτοιες συμπεριφορές, για να λειτουργήσει και να πάει μπροστά ένας τόπος, χρειάζεται ενότητα, συλλογική προσπάθεια, ανθρώπους που έχουν δείξει με την πορεία, και την προσφορά τους, την αγάπη τους για τον τόπο.
Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής.
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.




Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Με την δύναμη του καλού



Πάντα σε μια τέτοια περίοδο και μάλιστα με διπλές εκλογές, τα ΜΜΕ έχουν την τιμητική τους, καλό είναι να υπενθυμίζουμε. Όχι, που μια ακόμα επανάληψη, θα αλλάξει νοοτροπίες  και σκοπιμότητες, καλό όμως είναι να υπενθυμίζουμε.   
«Τελικά είναι πολύ περισσότερα αυτά που γίνονται κάθε μέρα στην τηλεόραση απ’ ότι στην πραγματικότητα. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα που μας απασχολούν, στο γυαλί αποκτούν μία άλλη διάσταση. Τα φυσικά φαινόμενα γίνονται ακραία και απειλούν με βιβλικές καταστροφές η οικονομική κρίση μας οδηγεί στην χρεοκοπία, η δραματοποίηση της πραγματικότητας δεν ακολουθεί τους δημοσιογραφικούς κανόνες, για το καλύτερο αποτέλεσμα επιστρατεύονται σκηνοθέτες του κινηματογράφου, όσο για τα αναγκαία διαφημιστικά μηνύματα, αυτοκινήτων και κινητών τηλεφώνων κυρίως βγάζουν τη γλώσσα σ’ αυτά που προηγήθηκαν και σ’ αυτά που θα ακολουθήσουν…
Οι πολιτικοί βγάζουν μεροκάματο στα τηλεοπτικά παράθυρα και αποτελούν πλέον μέρος του παιγνιδιού, βλέπω τόσες φορές κάποια πρόσωπα, που νομίζω που έπιασαν δουλειά στο κανάλι…
«Παρουσιαστές αναλυτές, καλεσμένοι, εν ταχεία εξελίξει τηλεοπτικοί εθνοσωτήρες όλοι, κάτοχοι της απολύτου αληθείας και της απολύτου σωτηρίας, βρίσκουν καθημερινά τρόπο να περάσουν στην τηλεόραση τους μεγαλύτερους ή μικρότερους φασισμούς τους, εκφραστές υποτίθεται ενός λαού από τον οποίον κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν. Γιατί φασισμός τι είναι; φασισμός κατ’ αρχήν είναι να βγαίνεις και να κολακεύεις ως περιούσιος αυτούς που στην πραγματικότητα και με την πρώτη ευκαιρία περιφρονείς. Να ανεμίζεις φιλολαϊκές σημαίες απλώνοντας το φαρδύ πισινό σου πάνω σε μια παχιά στρώση εκατομμυρίων...»
Τα εντός εισαγωγικών, απόσπασμα από ένα παλαιότερο άρθρο της κ Αποστολοπούλου για τον φασισμό της τηλεόρασης.
Έχει ενδιαφέρον αυτός ο αυτοσαρκασμός, που έχει αναπτυχθεί στα ΜΜΕ, ένας αυτοσαρκασμός, που θα βοηθήσει πιστεύω να βρούμε μια άκρη. Οι δημοσιογράφοι, που σέβονται τον εαυτό τους είναι ανάγκη να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, αυτοί πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος, για να καταπολεμηθεί η φασίζουσα νοοτροπία που έχει εισβάλει στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στην τηλεόραση.
Η δύναμη του κακού είναι μεγάλη, εξίσου μεγάλη όμως είναι και η δύναμη του καλού... »

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Η αριστερά υπάρχει στο μυαλό και στη ψυχή των γενεών που έρχονται



Με αφορμή  τις εκλογές για την ανάδειξη  υποψήφιου Δημάρχου, στο τοπικό  ΣΥΡΙΖΑ,   μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό «Υγεία.  Μπορεί να υπάρχουν ιδεολογικές  διαφορές και αντιπαραθέσεις , όπως αυτές εκφράζονται στα όργανα του κόμματος,  είναι όμως η μοναδική περίπτωση σε τοπικό επίπεδο, που ένα κόμμα έστησε κάλπες, έδωσε  στο κάθε μέλος του,  το δικαίωμα να θέσει  υποψηφιότητα  και με μια εξόχως  δημοκρατική λειτουργία,   έδειξε την αβυσσαλέα απόσταση, που το χωρίζει από τα κόμματα που συγκυβερνούν.   Είναι νομίζω  περιττό να περιγράψω,  αυτό που συμβαίνει  στη τοπική Ν.Δ,  κάτι αντίστοιχο που θα συνέβαινε και στο ΠΑΣΟΚ αν υπήρχε.  
Ξεκίνησα αισιόδοξα , παρότι δεν το συνηθίζω. Το κείμενο που ακολουθεί  γράφτηκε  στα πέτρινα χρόνια,  τότε που ψάχναμε την ταυτότητα μας. Το επαναφέρω,  γιατί  δυστυχώς ακόμα τη ψάχνουμε. Και θα την ψάχνουμε, όλοι εμείς, που βρισκόμαστε κάτω από το βάρος της ιστορίας.  
«Το μεγάλο ερωτηματικό για ποια αριστερά μιλάμε, θα πάψει να μας απασχολεί όταν επιτέλους σταματήσουμε να κτίζουμε στην άμμο παλάτια και μάλιστα με υλικά που ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να ανακυκλώσουμε. Ποια αριστερά; Η ορθόδοξη, η δογματική, η ανανεωτική, η ριζοσπαστική, η επαναστατική, η δημοκρατική, η έτσι ή αλλιώς, η αριστερά της αριστερές, η μέσα δεξιά, η έξω αριστερά. Επιτέλους!
 


Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η διάβρωση του πολιτικού και κοινωνικού ιστού, έχει προκαλέσει ανήκεστη βλάβη, στην πατρίδα μας. Η κηλίδα έχει καλύψει, όλη την πολιτική και κοινωνική διαστρωμάτωση, ξεπερνώντας και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης, που εκ παραδόσεως κρατούσαν και έδιναν τις μάχες για την τιμή των όπλων.
Ήταν πολλά τα λεφτά, και μεγάλο βάρος, να κουβαλήσουν τόσα χρόνια κάποιοι στην πλάτη τους τη σημαία του αγώνα. Μεγαλώσανε, βαρύνανε, δεν είδανε και προκοπή, καταθέσανε τα όπλα και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.
 
«Όταν η αναφορά μου στην αριστερά, θα πάψει να είναι ένα μεγάλο παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει. Έστω και προς το χειρότερο. Να κουνηθεί επιτέλους κάτι, να ανέβει η λάσπη στην επιφάνεια της ακίνητης λίμνης, ο βούρκος να γεμίσει ομόκεντρους κύκλους, το βότσαλο της ανησυχίας να γίνει θεμέλιος λίθος για έναν κόσμο που θα σκέφτεται περισσότερο, θα ονειρεύεται περισσότερο, θα ενεργεί περισσότερο…»

Τέλος με την αριστερά που ξέραμε. Όσοι δεν λάκισαν φορτώθηκαν τα παράσημα του παρελθόντος ωσάν άλλοι σοβιετικοί πολεμιστές, ατραξιόν σε μια κοινωνία, που ότι καν θυμάται.
Η αριστερά υπάρχει στο μυαλό και στη ψυχή των γενεών που έρχονται. καμία σχέση με τη δική μας αριστερά, δεν θα στηρίζεται σε ευαγγέλια, και σε απολιθώματα ιδεών δεν θα έχει ανάγκη να απομονώνεται για να επιβιώσει, ούτε να διαπλέκεται εκμεταλλευόμενη τη θυσία και τους αγώνες του παρελθόντος.
 
Η αναφορά στο παρελθόν δεν δίνει καμία προοπτική, ίσα ισα είναι ο καλύτερος σύμμαχος της στασιμότητας και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με τους αγώνες, ούτε με τις θυσίες των χιλιάδων αγωνιστών. Την προοπτική της αριστερά θα την δώσουν οι νέοι, αυτοί, που ονειρεύονται ακόμα, χωρίς το βάρος της ιστορίας..."


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...