Προσοχή κυκλοφορούν ελεύθεροι

Παρακολουθώ τα απομεινάρια του πάλε ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, που έχουν σκορπιστεί στους  πέντε ανέμους, να επιμένουν να τονίζουν την παρουσία τους. Πάντα έχει ενδιαφέρον αυτός ο χώρος, ακόμα και σήμερα που είναι ανύπαρκτος. Ακόμα και σήμερα,  οι αμετανόητοι  είναι ικανοί για το χειρότερο. Χωρίς λαϊκό έρεισμα και ουσιαστικά άστεγοι,  περιφέρονται από χώρο σε χώρο  και θολώνουν τα νερά . Το παρακάτω το έγραψα το 2010,  ρίχτε μια ματιά σ’ αυτά που διαδραματίζονται σήμερα  και πέστε  μου, αν  είχε άλλο δρόμο ο ψυχίατρος...  Η αυτοκτονία ήταν μονόδρομος! 

Αυτά που γράφω σήμερα για το ΠΑΣΟΚ, αποτελούν μια συνέχεια χρόνων, κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν, ο χρόνος που έχει περάσει ήταν αρκετός για να δώσει ένα τέλος. Δυστυχώς η αρρώστια τραβάει, αργά και βασανιστικά, με τραγικές επιπτώσεις για ολόκληρη την κοινωνία.
Είναι βαθιά άρρωστο το ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα, τόσο που οποιαδήποτε προσπάθεια για ανασυγκρότηση, ακόμα και σοσιαλιστική, όπως ονομάζεται η νέα τάση, δεν έχει καμία τύχη. Η βλάβη είναι ανήκεστη.
Η ανησυχία που εκφράζεται από πολλά στελέχη, μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνει την παραπάνω διάγνωση. «Καλπάζουσα σχιζοφρένεια».
 

Η ιστορική διαδρομή, κάτω από τις σημερινές συνθήκες αποτελεί μειονέκτημα. Η ανασυγκρότηση δεν μπορεί να γίνει με φθαρμένα υλικά, θα ήταν προτιμότερη, η ολοκληρωτική ισοπέδωση, η κατάρρευση και η εκ νέου κατασκευή. Πώς να μπαλώσεις ετούτο το κατεστραμμένο σαρκίο;. Θυμάσαι τον τάδε, που σήμερα είναι υπέρμαχος της ιδέας της ανασυγκρότησης, στρογγυλοκαθισμένο πριν λίγα χρόνια στην βολική καρέκλα της εξουσίας. Τότε δεν είχε ανάγκη το κίνημα από ανασυγκρότηση προείχε η ανασυγκρότηση της περιουσίας των συντρόφων.
Βεβαίως σ’ αυτή την προσπάθεια δεν ξεκινούν όλοι με τις ίδιες προθέσεις, για να μην αδικούμε και τις καλές προθέσεις.
«Το μόνο χάσιμο που υπολήπτομαι και με τρομάζει είναι να χαθεί κανείς μέσα στον εγκέφαλο του. Να βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες κι εκατοντάδες είδωλα που όλα θα λένε την ίδια ιστορία, αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα. Οι ματαιωμένοι διάλογοι να γίνουν σκοινί από λέξεις στο λαιμό σας, η χρόνια σιωπή να εκραγεί, να σκάσει το δέρμα να ανοίξουν τα χέρια, τα πόδια σε πληγές από το ανείπωτο. Η ιατρική έχει τις μεθόδους και τις ορολογίες της γι’ αυτές τις καταστάσεις. Εμείς το λέμε απόσυρση. Και κοιτάμε ποια μάρκα προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για να πάρουμε καινούργιο. Σαρκίο» τα εντός εισαγωγικών από το ενδιάμεσο σχόλιο ραδιοφωνικής εκπομπή του τραγουδιού « Ας τον τρελό στην τρέλα του»…
Καλπάζουσα, σχιζοφρένεια η διάγνωση. Καθημερινή φαρμακευτική αγωγή για την ώρα.

Αυτά τότε, τώρα είναι για δέσιμο…

«Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!»

Το να προτάσσουμε την συλλογική ευθύνη, από την μια δείχνει μεγαλοψυχία, από την άλλη όμως κρύβει ένα μεγάλο ψέμα. Είναι εύκολο με έναν γενικό αφορισμό, να ρίχνουμε στη λήθη, όλες τις ευθύνες και αυτές που δεν μας αναλογούν, κλείνοντας έτσι το κεφάλαιο μιας εποχής, που ουσιαστικά δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, δίνει διέξοδο στην διαλεκτική, να καταλήξει στα αδιέξοδα που επιθυμεί. Κάπως έτσι κλείνουμε τα κεφάλαια, εισπράττοντας το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, ώστε να νοιώθουμε τις απαραίτητες ενοχές, για να μπορούμε να αθωώνουμε τους άλλους. Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε αυτοί και άλλοι, φταίει το σύστημα, για να καταλήξουμε στην ουσία ότι δεν φταίει κανένας. Αυτή η αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών, φαίνεται πως λειτουργεί κατευναστικά τις ώρες της κρίσης. Είναι αυτό που συμβαίνει και στις σχέσεις, φταίμε και δυο λέμε, αποφεύγοντας να ψάξουμε τις βαθύτερες αιτίες, κλείνοντας βιαστικά την πόρτα στην αλήθεια, ως που έρχεται κάποια στιγμή, όταν το κλίμα έχει αποφορτιστεί, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, είναι η στιγμή που ουσιαστικά τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας.

Φταίγανε οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησαν την χώρα στη καταστροφή, εσχάτως διαπιστώσαμε ότι ο πάλε ποτέ ιστορικός ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λειτουργούσε αμερικάνικα. Που να ακουμπήσει πια αυτός ο λαός.
Φταίει ο λαός για τις επιλογές του και τη συμπεριφορά που επέδειξε όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορεί όμως να μπει στο ίδιο τσουβάλι με τους κλέφτες και τους ψεύτες. Και επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν όλοι το ίδιο, μόνο ο καταμερισμός ευθυνών θα επιφέρει την δικαιοσύνη.
Σε αυτό το μεγάλο δικαστήριο οι τιμωρίες πρέπει να είναι ανάλογες των αξιόποινων πράξεων. Κάποιοι να κρεμαστούν κάποιοι να τιμωρηθούν με αναστολή και κάποιοι να αθωωθούν λόγω βλακείας. Το πρόβλημα είναι ποιοι θα είναι αυτοί που θα δικάσουν.
Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε την αλληλεγγύη στην ανάληψη ευθυνών με την σιγουριά ότι πάντα κάτι θα βρίσκουμε για ρίχνουμε την ευθύνη, αρκεί να μην είναι αυτό το κάτι, αυτό που πραγματικά φταίει. Επειδή η συζήτηση είναι ατέρμονη «μες στην υπόγεια την ταβέρνα» ας κλείσουμε με δυο στίχους του Κώστα Βάρναλη
«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Φταίει πρώτ' απ' 'όλα το κρασί!»

Η τηλεόραση απέναντι από την κοινωνία

Παρακολούθησα την περασμένη Δευτέρα,  στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου «στον ενικό», μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, με θέμα «Τα Μ.Μ.Ε και ο ρόλος των δημοσιογράφων στην εποχή του μνημονίου». Οι συμμετέχοντες έγκριτοι δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί,  παρά τις επιμέρους διαφωνίες,  συμφωνούσαν στον άθλιο ρόλο που έπαιξαν  και συνεχίζουν  να παίζουν τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα στην χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Το τελικό συμπέρασμα: θα ήταν διαφορετική η κατάσταση της χώρας αν τα  ΜΜΕ ήταν με το μέρος της κοινωνίας.   

Τελικά είναι πολύ περισσότερα αυτά που γίνονται κάθε μέρα στην τηλεόραση απ’ ότι στην πραγματικότητα. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα που μας απασχολούν, στο γυαλί αποκτούν μία άλλη διάσταση. Τα φυσικά φαινόμενα γίνονται ακραία και απειλούν με βιβλικές καταστροφές. Η οικονομική κρίση μας οδηγεί στην χρεοκοπία, η δραματοποίηση της πραγματικότητας δεν ακολουθεί τους δημοσιογραφικούς κανόνες, για το καλύτερο αποτέλεσμα επιστρατεύονται σκηνοθέτες του κινηματογράφου, όσο για τα αναγκαία διαφημιστικά μηνύματα, αυτοκινήτων και κινητών τηλεφώνων κυρίως, βγάζουν τη γλώσσα σ’ αυτά που προηγήθηκαν και σ’ αυτά που θα ακολουθήσουν…
 

Οι πολιτικοί βγάζουν μεροκάματο στα τηλεοπτικά παράθυρα και αποτελούν πλέον μέρος του παιγνιδιού, βλέπω τόσες φορές κάποια πρόσωπα, που νομίζω που έπιασαν δουλειά στο κανάλι…
«Παρουσιαστές αναλυτές, καλεσμένοι, εν ταχεία εξελίξει τηλεοπτικοί εθνοσωτήρες όλοι, κάτοχοι της απολύτου αληθείας και της απολύτου σωτηρίας, βρίσκουν καθημερινά τρόπο να περάσουν στην τηλεόραση τους μεγαλύτερους ή μικρότερους φασισμούς τους, εκφραστές υποτίθεται ενός λαού από τον οποίον κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν. Γιατί φασισμός τι είναι; φασισμός κατ’ αρχήν είναι να βγαίνεις και να κολακεύεις ως περιούσιος αυτούς που στην πραγματικότητα και με την πρώτη ευκαιρία περιφρονείς. Να ανεμίζεις φιλολαϊκές σημαίες απλώνοντας το φαρδύ πισινό σου πάνω σε μια παχιά στρώση εκατομμυρίων...»
Τα εντός εισαγωγικών, απόσπασμα από ένα παλαιότερο άρθρο της κ Αποστολοπούλου για τον φασισμό της τηλεόρασης.
Έχει ενδιαφέρον αυτός ο αυτοσαρκασμός, που έχει αναπτυχθεί στα ΜΜΕ, ένας αυτοσαρκασμός, που θα βοηθήσει πιστεύω να βρούμε μια άκρη. Οι δημοσιογράφοι, που σέβονται τον εαυτό τους είναι ανάγκη να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, αυτοί πρέπει να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος, για να καταπολεμηθεί η φασίζουσα νοοτροπία που έχει εισβάλει στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στην τηλεόραση.
Η δύναμη του κακού είναι μεγάλη, εξίσου μεγάλη όμως είναι και η δύναμη του καλού...

Η διαδικασία καταπίνει την ουσία

«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις».  Δεν άντεξε  και  έφυγε νωρίς, ο μεγάλος  Βλαδίμηρος  Μαγιακόφσκι.

Μετά από τόσες συνεδριάσεις, τόσες εκλογικές αναμετρήσεις, τόσες χαμένες ώρες σε ασκήσεις επί χάρτου, κουράστηκα να δίνω εξηγήσεις. «Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ.  Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο, στεγνώνει ο λαιμός μας, ανεβαίνει η πίεση και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Μια τρύπα στο νερό.
Θυμάμαι από τα χρόνια της μεταπολίτευσης εκείνο το περιβόητο «επί της διαδικασίας». Ώρες, μέρες και χρόνια χαμένα για την τήρηση των περιβόητων διαδικασιών. Το αιώνιο πρόβλημα των συνεδριάσεων οι διαδικασίες, αν καταφέρναμε τελικά να συμφωνήσουμε, κάναμε και μια ψιλή κουβέντα για τα βασικά θέματα της ημερήσιας διάταξης.
Πέρασαν τα χρόνια, έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Οι διαδικασίες όμως εκεί σταθερές, εμπόδιο σε κάθε συζήτηση επί της ουσίας. Δεν ξέρω αν είναι μειονέκτημα της δημοκρατίας όλα αυτό το σύμπλεγμα των διαδικασιών, για κείνο που είμαι σίγουρος, ότι με πρόσχημα της τήρησή τους, κρύβεται πολύ υποκρισία. Τηρούμε τις διαδικασίες, έχοντας καβάτζα το αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα καθορισμένο, σ’ ένα παιγνίδι πέρα για πέρα σικέ.
Ξέρεται πόσοι φελλοί επωφελήθηκαν από τις ευεργετικές συνέπειες διαδικασιών. Ξέρετε, πόσοι ικανοί σήμερα ιδιωτεύουν, που τόλμησαν να τις παραβούν;

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως εκείνες οι ομηρικές μάχες επί της διαδικασίας να ήταν μάχες επί της ουσίας. Οι νικητές της διαδικασίας, ήταν τελικά οι νικητές της ουσίας.
Χωρίς διαδικασίες βέβαια θα ήταν αδύνατη η λειτουργία της δημοκρατίας, για να είναι όμως εντάξει με τον εαυτό της θα πρέπει, να πετάξει και να αντικαταστήσει πολλές απ’ αυτές, που σήμερα κλέβουν χρόνο δημιουργούν αγκυλώσεις, και θέτουν φραγμούς στην ελεύθερη έκφραση των πολιτών. Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν, αλλά αδυνατούν να παραβούν κάποιες διαδικασίες. Ξεκινούν με καλές προθέσεις και βρίσκονται αντιμέτωποι με ενοχές.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύ λόγος για  δημόσια διαβούλευση, για το καλό μας άλλοθι, κάτι δηλαδή σαν εξέλιξη εκείνων των ατέρμονων συνεδριάσεων που στο τέλος οι προτάσεις της εισήγησης της καθοδήγησης,  ήταν στην ουσία και αποφάσεις.

«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις».

Το πολιτικό παιγνίδι πρέπει ν’ αλλάξει γήπεδο

Και ενώ ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει υποψηφιότητες και συνδυασμοί, η τηλεόραση έπιασε δουλειά. Η προεκλογική περίοδος, προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γεμίσει 2 και 3 φορές τα τραπέζια από υποψηφίους,  και για πρώτη φορά ίσως, μέσα στην ίδια προεκλογική περίοδο να δούμε την μεταβολή του σκηνικού, που σε κανονικές συνθήκες έμενε σταθερό τουλάχιστο καθ’ όλη την διάρκεια της προεκλογική περιόδου.  

Αυτό το μεταβαλλόμενο τηλεοπτικό τοπίο, ανάλογα, που φυσάει ο άνεμος και το χρήμα, δεν πρέπει να επιβάλλει την επικυριαρχία του στην κοινωνία. Πρόκειται για ένα φαινόμενα που ξεφεύγει από το συνηθισμένο ρόλο της τηλεόρασης και οδηγεί στην ανυποληψία των πάντων.
Κανένας δεν ωφελείτε, ακόμα και αυτοί, που πρόσκαιρα νοιώθουν ικανοποίηση για τα κτυπήματα στους αντιπάλους τους, είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα έρθει και η σειρά τους.
Κινούμενη άμμος το τηλεοπτικό τοπίο. Χωρίς πολιτικές αρχές, χωρίς ιδεολογία, χωρίς σταθερές, με απούσα παντελώς την δημοσιογραφική δεοντολογία.
Οι τηλεθεατές πολλές φορές τσιμπιούνται, «χθες δεν τον εξυμνούσαν, σήμερα γιατί τον λοιδορούν;» Από τα πολλά τσιμπήματα αρχίζουν να δίνουν την απάντηση τους και πολλές φορές την εκφράζουν και στην κάλπη, μια απάντηση εντελώς αντίθετη από τις προτροπές των τηλεοπτικών ανδρεικέλων.   

Το πολιτικό παιγνίδι πρέπει να αλλάξει γήπεδο, δεν μπορεί να παίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες, αλλά στο φυσικό χώρο, που δεν είναι άλλος από την κοινωνία.

Όλοι οι προβληματισμοί μας, γύρω απ’ αυτό το σοβαρό θέμα εκεί θα καταλήξουν, κινούμαστε σε ένα ανελεύθερο περιβάλλον και δεν εννοώ μόνο το χώρο της δημοσιογραφίας.
ΜΜΕ ελεύθερα σημαίνει και προϋποθέσεις ελευθερίας. Σημαίνει κανόνες Δεοντολογίας, που συμφωνούνται ανάμεσα στους ανθρώπους των Μέσων και στους ανθρώπους Δέκτες…Θα ήταν υποκριτικό να ψάχνουμε την δεοντολογία μόνο στο χώρο της δημοσιογραφίας, είναι άμεσα συνδεδεμένη και με την εξουσία και με την κοινή γνώμη. Η ποιότητα των Μέσων, εξαρτάται, απ’ αυτήν καθ’ εαυτήν  την ποιότητα της ίδιας της κοινωνίας.
Τις παρεκτροπές, τις υποκινεί κυρίως η εξουσία, τα οικονομικά συμφέροντα, και η άκρατη φιλοδοξία. Η δυσφορία της κοινής γνώμης δυστυχώς μετατρέπεται εύκολα σε αδιαφορία, με αποτέλεσμα δια της επανάληψης να παγιώνεται ένα σάπιο καθεστώς, που τείνει να γίνει αποδεκτό.
Για την ώρα θα υποστούμε, αυτήν την παρεκτροπή της αγοράς – γιατί περί αγοράς πρόκειται - με την ευχή να μην αργήσει να την χτυπήσει η κρίση…