Για να μη θεωρηθεί η χώρα ακατοίκητη

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω τη διάθεση, επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία. Ένα ποτάμι που μας πνίγει  το  μνημόνειο,  γι’  αυτό και η κυβέρνηση λέει να το παρατείνει.  Εδώ που φτάσαμε, αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Να κάνουμε απεργία, να κάνουμε και στάση. Για την αξιοπρέπεια μας, για τον εαυτό μας, για να τιμήσουμε τα όπλα.. Η πεπατημένη των διεκδικήσεων, έχω την αίσθηση, ότι αποτελεί μέρος μιας διαδικασίας προσχηματικών διαβουλεύσεων και ειλημμένων αποφάσεων. Απέναντι μας παχύδερμα, δεν ιδρώνει το αυτί τους. Στα σχέδια τους έχουν εντάξει και τις απεργίες. Τρεις, τέσσερις, πέντε, μέρες, ένα μήνα και τι έγινε; Έτσι και αλλιώς δεν μειώνεται η παραγωγή, δεν υπάρχουν απώλειες από την υπεράξια, ότι μειώνεται, σε όφελος τους γυρίζει.
Όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι, με σκληρούς αγώνες και θυσίες έχουν κάνει μεγάλες κατακτήσεις και απέναντι στην εργοδοσία και απέναντι στην εκάστοτε εξουσία. Ως εδώ. Τέρμα. «Μας πήρανε τα τραίνα, μας πήρανε και τα λεωφορεία»
 

Οι απεργίες και οι στάσεις είναι για να συμπληρώνουν το πρωτόκολλο, παράδοσης παραλαβής της χώρας, στους τοκογλύφους δανειστές μας. Σε αυτήν την διαδικασία δεν μπορεί να είναι απούσα, έστω μια μικρή αντίδραση, γιατί υπάρχει ο φόβος, η χώρα να θεωρηθεί ακατοίκητη και τότε από ποιους θα εισπράξουν;

Να κάνουμε απεργία να κάνουμε και στάση, για να δείξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, μήπως όμως χρειάζεται να βρούμε τρόπο να τρυπήσουμε το χόνδρο πετσί τους; Να τους ενοχλήσουμε, εκεί που πονάνε, γιατί δεν μπορεί κάποιο αδύνατο σημείο θα υπάρχει.
Οι παραδοσιακοί τρόποι αντίδρασης σε μια χώρα, που δεν παράγει τίποτα, δεν είναι αποτελεσματικοί και αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα από τις σοβαρές απώλειες στις μέχρι τώρα κατακτήσεις. Οι τουφεκιές στον αέρα έχουν πάρει εθιμοτυπικό χαρακτήρα και καλό είναι να αλλάξουνε κατεύθυνση…

Σαν μια μετάγγιση αίματος

Από τις αποθήκες και σήμερα. Παλαιότερη απάντηση, σε παρόμοια ερώτηση.   Όχι που δεν με αφορούν, όμως αυτά που γράφω, δεν είναι προσωπικά. Για να εξηγούμαστε! Δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Αν το μυαλό δεν είχε βάλει τους αναγκαίους περιορισμούς, εγώ δεν θα έγραφα θα έφτυνα.

Για να μην ρωτάτε τι μου συμβαίνει, θέλω να σας διαβεβαιώσω: ποτέ δεν έχω εξομολογηθεί με την εκκλησιαστική έννοια του όρου. Έχω εξομολογηθεί σε φίλες και φίλους,  αποσπασματικά, ανάλογα πως ο καθένας είναι διαθέσιμος, τι θέλει και τι μπορεί να ακούσει. Για να γίνω πιο κατανοητός. Τι άλλο από ένα χέρι συγκατάβασης περιμένει κανείς από μια κατάθεση ψυχής; Για να το έχεις όμως πρέπει να μπορεί να σε καταλάβει ο άλλος. Υπάρχουν φίλοι αγαπημένοι που δεν μπορούν να καταλάβουν για την ερωτική απογοήτευση, γιατί απλούστατα ποτέ τους δεν βίωσαν κάτι τέτοιο. Άλλοι σε κοιτάζουν αμήχανα όταν τους μιλάς για κάποιο πρόβλημα με τα παιδιά σου και είναι φυσιολογικό αφού δεν έχουν παιδιά. Πώς να μεταφέρεις την πίκρα για την ήττα της ομάδος σου στη γυναίκα σου που χασκογελάει, όχι για την ήττα, αλλά γιατί ποτέ δεν έχει καταλάβει γιατί μαζεύονται εκατό χιλιάδες άνθρωποι σε ένα γήπεδο για να δουν 22 μαντραχαλάδες να τρέχουν πάνω κάτω επί ενενήντα λεπτά και να κλωτσάνε μια μπάλα. Πώς να σε καταλάβει ο πλούσιος φίλος σου που δεν ξέρει τι σημαίνει τα είσαι επτά μήνες απλήρωτος; Συμπέρασμα δεν υπάρχει εξομολόγηση εφ όλης της ύλης και αυτή που γίνεται στους παπάδες για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας ενώπιον του Θεού, δεν έχει νόημα. Το βάρος θα συνεχίσουμε να το κουβαλάμε ενώπιον των ανθρώπων και πρωτίστως ενώπιον του εαυτού μας.

Για να εξηγούμαστε: δεν βγάζω τα απωθημένα μου, απ’ αυτήν εδώ την στήλη, προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις λέξεις τέτοια, που το προσωπικό να εισχωρεί βαθιά στο κοινωνικό, σαν μια μετάγγιση αίματος. Δεν με αφορούν μόνο, μας αφορούν.
Σε έναν επίλογο παλαιοτέρου κειμένου, είχα δώσει μια εξήγηση, φαίνεται, όμως πως η περιέργεια κάποιων αναγνωστών επιβάλλει να ξαναδώσουμε εξηγήσεις.
«Δεν ξέρω τι με έπιασε, θέλω να γράψω για τη μοναξιά του έρωτα. Την ερημιά του πλήθους και την παρηγοριά της γραφής. Το βάσανο που γίνεται βάλσαμο αλλά όμως δεν μεταβάλλει την ζωή. Μονάχα εκείνο το δηλητήριο στο αίμα μας το μετατρέπει σε τοξίνη των γραμμάτων. Κι αυτό το αντιλαμβάνεται ο τυχαίος παραλήπτης, ο ευαίσθητος. Ενώνει τα δικά του βιώματα κι είναι κι αυτό, ξέρετε, μια δύναμη μια ζεστασιά…»
Για να εξηγούμαστε, δεν μου συμβαίνουν πάντα, αυτά που καταθέτω κάθε μέρα, με αφορούν όμως. Και αν τα καταθέτω σε πρώτο πρόσωπο, είναι γιατί αυτή η σχέση όλα αυτά τα χρόνια, απέκτησε αυτό το δικαίωμα

Με το παράπονο δεν θα ξεμπερδέψουμε…

Η βαρυθυμία αυξάνει καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές. Η οικονομική κρίση ήρθε να ενισχύσει τη συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, να οξύνει την κοινωνική και να επιβεβαιώσει την κρίση θεσμών και αξιών.

Χριστούγεννα και πάλι, με την κρίση να ψαλιδίζει ταπεινές επιθυμίες,  ο μόνος σύμμαχος το παρελθόν που ζήσαμε.  Ακόμα ένας βαρύς χειμώνας, αναμενόμενο και ο  χρονικός ορίζοντας σκοτάδι. 

Χριστούγεννα και πάλι. Τελευταίες μέρες και αυτού του χρόνου, που φεύγει, χωρίς δυστυχώς να μας απελευθερώνει. Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη. Κάπως έτσι είναι η λογική σειρά, κάπως έτσι συνέβαινε, σήμερα μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, η μεταφορά υπολοίπου μας έχει δεσμεύσει, όχι μόνο για τον χρόνο που έρχεται, αλλά για μια ζωή.

Χριστούγεννα και πάλι,  αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου δεν τις σπαταλάω με τίποτα. Γιατί είναι σπατάλη χρόνου, η συμμετοχή στην επανάληψη της καθημερινότητας. Οι συνομήλικοι το έχουν παρατηρήσει: τρέχει πιο γρήγορα το ρολόι του χρόνου, τώρα που μεγαλώσαμε. Όχι δεν χάλασε, το μυαλό μας χάλασε που αρνείται να ονειρευτεί. Αν γυρίσετε προς τα πίσω οι δεκαετίες της αγίας νεότητας μας, φαντάζουν αιώνες. Ήταν γεμάτες με δράση μα πιο πολύ με όνειρα. Σήμερα μια ευθεία, ένα τρενάκι που τρέχει στο κάμπο χωρίς μηχανοδηγό. Κοιμάσαι χειμώνα και όταν ξυπνάς έχει φτάσει η άνοιξη. Ώσπου να γίνει πανσέληνος έχουμε χάσιμο φεγγαριού.

Χριστούγεννα και πάλι. Με το παράπονο δεν θα ξεμπερδέψουμε. Όσο και να πολεμάς  με τον εαυτό σου,  έρχεται η  τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της.   Ειδικά αυτές τις μέρες…  Είναι τόση η πίκρα  στην περιρρέουσα   ατμόσφαιρα,  που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από  τις αναμνήσεις  και αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Εκεί που νομίζω,  πως έχω κερδίσει την προσωπική  μου  μάχη,  βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια μιας ζωής,  που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου ας εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει.