Το τέλος του φόβου σηματοδοτεί τη νέα εποχή

Όταν επιστρατεύεται ο φόβος, για να πνίξει κάθε αντίσταση, δεν είναι που δεν έχω τι να γράψω. Είναι που αηδιάζω να ακούω, αυτούς που δε ξέρουν πώς να πεθάνουν, γαντζωμένοι, σε ό,τι τους έχει απομείνει, να σπέρνουν φόβο, με φτηνά επιχειρήματα, επικαλούμενοι τη σωτηρία του Λαού, για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Υποκριτές! 

Όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να διαχειριστώ το θυμό μου, αυτή την περίοδο. Δεν άντεξα να βλέπω αυτές τις φιγούρες, του παλαιού πολιτικού συστήματος,  που ευθύνονται για την καταστροφή, να μου κουνούν το δάκτυλο. Σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, πριν το σύστημα χάσει τον έλεγχο, κάναμε λόγο για απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, για τακτικές που δεν συνάδουν με τη δημοκρατική λειτουργία, για μέσα που αγιάζονται από το σκοπό, μέχρι που μας έγιναν συνήθεια. Εκπαιδευτήκαμε στο αίμα και στο ψέμα. Τα λέγαμε, τα γράφαμε, σαν παρατήρηση, σαν υποσημείωση, χωρίς όμως ποτέ να υπολογίσουμε το χρόνο, όταν επιχειρηματολογούσαμε για την καταστροφή. Για να είμαι πιο ακριβής, αυτός ο χρόνος φάνταζε μακρινός και μέχρι τότε ευελπιστούσαμε. Δεν ήταν…

Τα διλήμματα και ο φόβος, ποτέ δεν έλειψαν από τις εκλογικές διαδικασίες στη χώρα μας, επιστρατεύονταν  από τους ισχυρούς,  για να φοβίζουν τους ψηφοφόρους και να οδηγήσουν την επιλογή τους στο παρόν που ζουν,  έστω και αν αυτό είναι τραγικό. 

Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που θυμάμαι,  από το 1974 μέχρι και σήμερα,  η επιστράτευση  του φόβου για το αύριο,  αποτελούσε κύριο συστατικό  της προεκλογικής διαδικασίας.  Θα περίμενε κανείς η εξέλιξη να μειώσει το φόβο, απεναντίας, ο  φόβος υπήρξε όχι απλός συντελεστής, αλλά πρωταγωνιστής.  Αν σήμερα μπορούμε να μιλάμε για τέλος εποχής είναι γιατί από τον περασμένο Ιανουάριο καταφέραμε να νικήσουμε το φόβο.  Την περασμένη Κυριακή όχι απλώς νικήσαμε, αλλά διαλύσαμε  κάθε φωνή του παρελθόντος που επιχείρησε να μας τρομοκρατήσει.  Και νικήσαμε  όχι κάτω από απειλές, αλλά από γεγονότα όμως είναι το κλείσιμο των τραπεζών.  Επιτέλους ο φόβος μας στράφηκε απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς σ’ αυτούς που προσπάθησαν να μας φοβίσουν:   στο Σημίτη, στο Μητσοτάκη, στο Βενιζέλο, στο Σαμαρά , στον Καραμανλή  στο Γιωργάκη,  σε όλο το σάπιο σύστημα  που κυβέρνησε  και κατάστρεψε την πατρίδα μας υποθηκεύοντας το μέλλον.

 Όλα αυτά τα χρόνια  ύστερα από κάθε εκλογική αναμέτρηση  γυρίζαμε  ηττημένοι, σήμερα μετράμε  νίκες, στον προαιώνιο αγώνα του φωτός και του σκότους.

Στο χέρι μας είναι να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια, να ξεκινήσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. Από την αρχή, χωρίς τους κλέφτες και τους ψεύτες στην παρέα. Να ξεκινήσουμε και πάλι την προσπάθεια, έχοντας πάντα κατά νου, ότι δεν είμαστε οι τελευταίοι κάτοικοι αυτής της χώρας. Να ξανατραγουδήσουμε με το μυαλό στους νέους και στο μέλλον.

«Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι…»

Είχα έτοιμο τον τίτλο του σημερινού  κειμένου σε περίπτωση που το ΝΑΙ στην υποτέλεια επικρατούσε . «Δεν μας συγχωρώ από φόβο χάσαμε».

Όμως νικήσαμε το φόβο και αυτό είναι το ηρωικό.

Γράφονται τόσα πολλά σήμερα, που δύσκολα θα μπορούσα να προσθέσω κάτι διαφορετικό, άλλωστε δεν θέλω να ξεχωρίζω . Θέλω να χαθώ μέσα στο πλήθος, σε εκείνο  το πλειοψηφικό ρεύμα  του λαού, που είπε το μεγάλο ΟΧΙ. Να πανηγυρίσω μ’ αυτόν  το λαό  που  μέσα σε ένα τόσο δυσμενές περιβάλλον με κλειστές τράπεζες,  με πρωτοφανή εκστρατεία φόβου από τους εταίρους, αλλά και τους  ντόπιους δορυφόρους τους και  με τα ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης να  επιχειρούν με κάθε μέσο να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, άντεξε και νίκησε.

Η ανάγκη θα μας οργανώσει και πάλι. Ο χρόνος θα κυλήσει στην ώρα του, θα αρχίσει να μετράει κανονικά και οι εικόνες θα έχουν διαπεραστικά χρώματα.

«Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης...

Το τέλος κάθε εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και είναι ώρες  που μας αναγκάζουν σε εξομολογήσεις. Να βγάλουμε ότι μας βαραίνει, για να μπορέσουμε να δούμε τη νέα εποχή με καθαρά μάτια…

Νοιώθω κάπως, ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, χαρά πρωτίστως και μια κάποια ανησυχία, γιατί  πρέπει να πετύχει η αριστερά  από τη θέση του οδηγού  και ο αγώνας  δεν θα είναι μόνο με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό.

Στο  τέλος και στην αρχή.  Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνει ο χρόνος.  Ίσως αυτό να είναι  το δώρο του.   Θα συμφωνήσω, με μείον ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι  πως το αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέω έχει μεγαλύτερο  βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα,  αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή.  Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο  και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!   

Η νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες,   δικαιολογημένα φέρνει ξέφρενους πανηγυρισμούς. Όχι με συν ούτε καν με μηδέν. Κουβαλάμε την ποινή λες και είχαμε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα. 

Με μείον ξεκινάμε. Δεν μπορεί να γίνει  διαφορετικά.  Η αφαίρεση δεν τελειώνει στα χαρτόκουτα, με τις παλιές φωτογραφίες.  Πρέπει να ξεριζώσει και μέρος εκείνου του πλαστού εαυτού,  που καλοπιάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Να του αφαιρέσουμε τη ψευτιά για να τον βρούμε. Απ’ αυτό το σημείο, μπορούμε να ξεκινήσουμε με ασφάλεια. Να βρούμε  τον εαυτό  μας για να μπορέσουμε και να τον χάσουμε. Έτσι θα βρούμε τον έρωτα, την αλήθεια, την αγάπη.  

Με μείον, χωρίς δεύτερη σκέψη, με απώλειες, που  χρόνια προστατεύαμε γιατί φοβόμαστε το τσαλάκωμα, δειλιάζαμε μπροστά στη συντριβή. Με μείον για να απαλλαγούμε από τις σιδερόμπαλες στα πόδια,  να βγάλουμε  φτερά και να πετάξουμε.