Και δεν μπορούν και δεν θέλουν

Αν δεν το έχετε καταλάβει τα νέα μέτρα είναι πολύ σκληρά. Σκληρά και βασανιστικά. Δεν προκαλούν Σοκ και Δέος, όπως εκείνα το μαζικών απολύσεων και των οριζόντιων μειώσεων μισθών και συντάξεων, αφαιρούν όμως κάθε μέρα χρόνο ζωής όπως οι μικρές δόσεις δηλητηρίου, στον καφέ.

Ένα παλαιότερο κείμενο που δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα επίκαιρα των ημερών.

Ουδέποτε συνέβη στην δημοκρατία να κρατεί ο Δήμος. Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα όπως και στο ρωμαϊκό κόσμο, που προσπάθησε να υπάρξει, έλυσε εν μέρη κάποια διοικητικά προβλήματα, κατέληξε όμως πάντοτε σε ολέθριες αναιρέσεις. Στις μέρες μας δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά περνάει «στην χλευαστική διάσταση της εγκληματικής φάρσας», όπως ορθά παρατηρεί σε άρθρο του ο Κωστής Παπαγιώργης.
Ο νεώτερος κόσμος που κράτησε την λέξη χάρη στο κύρος της και την αναγκάζει να ονομάζει απίστευτα καθεστώτα μαζικοποιημένης βούλησης με θεσμούς πολλαπλά ετεροκαθοριζόμενους, παρουσιάζεται απόλυτα κυνικός με τις ονοματολογίες του. Πίσω από την απατηλή πρόσοψη της αντιπροσώπευσης, οι αθέατες μεσιτεύσεις κατόρθωσαν να ασκούν εξουσία απολυταρχική και συνάμα να εμφανίζονται με περγαμηνές τυραννοκτόνου. 

Δεν είναι όσο ακραία ακούγονται. Η δημοκρατική αφέλεια – πιστή στην υγιή πολιτική κατ’ ουσία δεν υποψιάζεται ότι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, τα κόμματα αποτελούν ηγετικές ομάδες που διεκδικούν το μέγα δικαίωμα να «έρθουν στα πράγματα», χωρίς να μπορούν και χωρίς να θέλουν να τ’ αλλάξουν. Είναι αποδεδειγμένο άλλωστε και αυτό το βιώνουμε αυτές τις μέρες πολύ βαθιά στο πετσί μας, ότι ο κόσμος της οικονομία είναι πολύ πιο θεμελιώδης για την κοινωνία από τον κόσμο της πολιτικής, ο ρόλος του πολιτικού στην προκείμενη περίπτωση περιορίζεται στη δουλειά του μεσίτη μεγάλων συμφερόντων.
Όλα αυτά τα εισαγωγικά, εισαγωγικά θα μείνουν, γιατί η εντύπωση από τη κυβέρνηση που εξαγγέλλει και νέες θυσίες - αυτές δεν περνούν από δημόσια διαβούλευση - επιβεβαιώνει τους παραπάνω ισχυρισμούς και με οδηγεί στο συμπέρασμα του τίτλου.

Δεν έδωσε το παράδειγμα

Ήταν επόμενο, να οδηγηθούμε μέχρι εδώ. Όταν το μεγαλύτερο, τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια με λογικές αγοράς, στερούμενο παντελώς οράματος και αγάπης για την επιστήμη που υπηρετεί, τι να περιμένει κανείς από τα άλλα τμήματα της κοινωνίας;

Το πτυχίο του Πολυτεχνείου εδώ και κάποιες δεκαετίες, αποτελούσε εισιτήριο για οικονομική ανέλιξη. Έτσι μπήκε σφραγίδα νομιμότητας στην ασκήμια των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πλούτισαν, η υγεία όμως σήμερα πεθαίνει. Το ίδιο και η παιδεία, για την πολιτική και την δημοσιογραφία περιττεύουν τα σχόλια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στερούμενο οραμάτων και αγάπης για την ίδια την επιστήμη, ήταν φυσικό, όταν το χρήμα έγινε θεός, να μην υπάρχουν αντιστάσεις.

Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε το κακό που μας συμβαίνει και το μεγαλύτερο που ακολουθεί. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τι να περιμένεις σήμερα;

Δεν έχω καμία αμφιβολία, όσο η αποχή, η ανοχή, η απάθεια, η αδιαφορία θα συνεχίζονται, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση, με την εξουσία να εξουσιάζει και όχι να υπηρετεί και το λαό να σχολιάζει.
Δυστυχώς δημιουργούμε νέα δεδομένα και το χειρότερο μια νοοτροπία αγοράς που περνά σιγά σιγά και στις νέες γενιές.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο λαός έχει διαχωρίσει εδώ και καιρό τη θέση του και μπορεί να αποκαλείτε κυρίαρχος, αυτό όμως δεν προκύπτει από καμία διαδικασία.

Η εξουσία, νομιμοποιημένη από κανόνες, που έχει αυτή ορίσει, κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση υπερασπιζόμενη τα δικά της ζωτικά συμφέροντα.

Δυστυχώς η επιστημονική κοινότητα, χωρίς βεβαίως να αποκλείουμε τις φωτεινές εξαιρέσεις, από την μεταπολεμική περίοδο μέχρι σήμερα, ακολούθησε μια φθίνουσα πορεία, υπερασπιζόμενη τα στενά της οικονομικά συμφέροντα ενώ παράλληλα υπήρξε, χείριστο παράδειγμα για το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας.

Το κίτρινο αίμα κόκκινο νερό δεν γίνεται

Το κύπελλο στην ΑΕΚ και η χαρά σε όλους εμάς τους οπαδούς της, που τα τελευταία χρόνια πικραμένοι για τον υποβιβασμό στην Γ' κατηγορία, περιμέναμε την επάνοδο της. «Όλα μπορούν να συμβούν στο ποδόσφαιρο» λέγαμε και αναπαυόμαστε στην δρομολογημένη από τους επιτήδειους «Έκπληξη». Μας νανούριζε το γεγονός, ότι αυτά που μπορεί να συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο είναι παρανυχίδες μπροστά στα σκάνδαλα της εξουσίας. Ακόμα και σήμερα που ένα σάπιο κομμάτι έγινε ορατό, αυτή η άποψη δεν αλλάζει. Γιατί στο ποδόσφαιρο υπάρχει ακόμα ψυχή και πόδια που μπαίνουν στη φωτιά και τσακίζονται. Τρία δόντια έχασε χθες ο Αραβίδης από μια αγκωνιά κατά την διάρκεια του αγώνα και δεν πτοήθηκε, πανηγύριζε ξέφρενα μαζί με τους συμπαίχτες του, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν φίλαθλοι που δεν περιμένουν στο προθάλαμο βουλευτικών γραφείων, που υποστηρίζουν την ομάδα τους χωρίς ανταλλάγματα. Δεν υπάρχουν αναποφάσιστοι, που καθορίζουν το αποτέλεσμα, υπάρχουν αποφασισμένοι πρωταγωνιστές και οπαδοί. Στο ποδόσφαιρο χύνεται ιδρώτας και αίμα.
Εμείς όμως οι παλιοί των ημερών, που ζήσαμε το ποδόσφαιρο, μόνο με την αξία της φανέλας, θα συνεχίσουμε, ακόμα και σήμερα που μπήκε στο χρηματιστήριο να είμαστε κοντά του. Και θα συνεχίσουμε, γιατί οι πρωταγωνιστές, που είναι οι αθλητές που αγωνίζονται, ακόμα την ιδρώνουν αυτήν την φανέλα. Θα συνεχίσουμε γιατί η σαπίλα, δεν έχει την δύναμη να χαλάσει την μαγεία του ποδοσφαίρου. 

Είναι μερικά βράδια που είναι πράγματι μαγικά, σ’ ανοίγουν ρωγμές στον χρόνο. Διαπιστώνεις ότι ακόμα και το παρελθόν είναι χρόνος ρευστός, σου φανερώνει πτυχές που απαιτούσαν ρυτίδες. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο «Κώστα Νεστορίδης ο μάγος της μπάλας» εκδόσεις «Άγκυρα», που υπογράφει ο Δημοσιογράφος Νίκος Κατσαρός, η μνήμη μου κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της. Τον εαυτό μου τότε δεν τον θυμάμαι και μια παλιά φωτογραφία που σώζεται ακόμα, δεν την πιστεύω. Τον Κώστα Νεστορίδη όμως τον θυμάμαι με τον δικέφαλο στο στήθος, έτοιμο να μαγέψει και να παρασύρει τα όνειρα μας. Ακριβώς την ίδια φωτογραφία του εξωφύλλου, την έχω από τις «τύχες» που πουλούσαν τότε τα περίπτερα για να μας ξεγελούν. Όμως ο Νεστορίδης δεν μας γέλασε ποτέ, ήταν πάντα συνεπής σ΄ αυτό που τόσο καλά έκανε, και το έκανε για μας.

Πριν πέντε χρόνια μια παρόμοια χαρά με την χθεσινή...

«Το έβαλε ο θεός», οι αιώνια ερωτευμένοι με τη μαγεία του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι υπάρχει, αγνή, ολοζώντανη, στρογγυλή, απρόβλεπτη, όσο η εικόνα του χθεσινού παιγνιδιού, ΑΕΚ - Παναθηναϊκού, για το Κύπελλο Ελλάδος. Είχαν συμπληρωθεί τα λεπτά της καθυστερήσεως, ένα φάουλ από το κέντρο του γηπέδου και η μπάλα πεφταστέρι, λάμπει ψηλά στον ουρανό, διαγράφει μια καμπύλη τροχιά και χάνεται στο βάθος της εστίας του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού. Το πράσινο έγινε κίτρινο στα πρόσωπα των παικτών και των φιλάθλων του τριφυλλιού. Η Απογοήτευση των Αεκτζήδων, σε κλάσματα δευτερόλεπτου έγινε πανηγύρι. Η μπάλα καταργεί κάθε νόμο των πιθανοτήτων και στέλνει την ΑΕΚ στους τέσσερις του κυπέλλου Ελλάδος. Αυτή είναι η δύναμη του ποδοσφαίρου. Αυτή είναι η δύναμη του παιγνιδιού, όπως θέλουμε εμείς να το βλέπουμε”.

«Πριν από εφτακόσια χρόνια» γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος «ο Εδουάρδος B’, o βασιλιάς της Aγγλίας, την έθεσε εκτός νόμου. Ο Σαίξπηρ τη διακωμώδησε. Οι «διανοούμενοι» της επιτέθηκαν με μίσος. Αλλά, παρ’ όλες τις διώξεις και τις προσβολές, η Αυτού Εξοχότητα η «μπάλα» νίκησε! Οι υπήκοοι της αυτοκρατορίας του ποδοσφαίρου ξεπερνούν το άθροισμα των υπηκόων του Μεγαλέξανδου, του Τζένγκινς Χαν και του Ταμερλάνου. Στον πλανήτη του 21ου αιώνα είναι πια βέβαιο: Οι φιλόσοφοι, αν θέλουν να είναι συνεπείς με την αρχή του Περικλή «φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας», όταν μιλούν για το ποδόσφαιρο, πρέπει πλέον να έχουν στοιχειώδη επίγνωση της σοβαρότητας του θέματος».
Ίσως να μην ταιριάζει στο ύφος της στήλης η αναφορά στο παραπάνω γεγονός, συγχωρείστε με, για λίγες ώρες ακόμα δεν θέλω να ξυπνήσω.
Παρακολουθώ ποδόσφαιρο με δόση φανατισμού, ζω τον αγώνα με ένταση και πάθος. Πιστεύω πως μόνο με αυτά τα στοιχεία έχει ενδιαφέρον να παρακολουθείς αυτό το ομαδικό άθλημα.
Τα αποτελέσματα του κάθε αγώνα της ομάδος μου, επηρεάζει άμεσα τη διάθεση μου και αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό. Πίκρες και χαρές εναλλάσσονται σε μια μετάγγιση ζωής.
Η κατάκτηση του κυπέλου από την ΑΕΚ απέναντι στον παντοδύναμο Ολυμπιακό,μου δημιούργησε τόση ψυχική ευορία, που σήμερα νοιώθω την ανάγκη να την καταθέσω. Άλλωστε, εμείς οι «φανατικοί» ύστερα από τέτοιες νίκες δεν έχουμε μυαλό να γράψουμε τίποτα άλλο…

Μια απλή κίνηση είναι τελικά

Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και ο χώρος, είχε αποκλείσει.

Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως της δημοσιότητας. Είναι το κάτι παραπάνω που πάντα προκύπτει από το διάλογο. Περισσότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι το ίδιο κείμενο, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο, αποκτάει μια καινούργια διάσταση και γίνεται άλλο. 

«Συνειδητοποιώ πως αυτήν την εποχή εκείνα που με βοηθάνε να συνεχίζω είναι αυτά που ξεχνάω», έγραφε σε ένα παλαιότερο κείμενο ο Οδυσσέας Ιωάννου, “όχι τα άλλα. Οι ευτυχισμένες στιγμές, οι εύκολες νίκες, τα γκολ από θέση οφσάιντ που δεν μου ακύρωσαν. Δεν θέλω να θυμάμαι αν κάποτε ζούσα καλύτερα. Τι σημαίνει καλύτερα; Το μόνο μέτρο σύγκρισής μου είναι το παρόν και η μόνη ιστορία μου το μέλλον. Τα υπόλοιπα –αναφορές, καταγωγές, βιώματα- έτσι κι αλλιώς κάπου υπάρχουν, τι νόημα έχει να κάνω καταμέτρηση και να βάλω τάξη στην αποθήκη;»

Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας αριστερά και αφήνεις πίσω τον μικρόκοσμο σου,τον απέραντο, πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα, που σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς με ανάσες που ολοκληρώνονται, σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου, που κατοικούνται, από ανθρώπους, που έχουν αίμα. Που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή. Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών αισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος, ο μεγάλος, είναι κόσμος μας.

Σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο, όλα εκείνα τα μεγάλα που μας βασάνιζαν στο προηγούμενο περιβάλλον του μικρόκοσμου μας, μοιάζουν αστεία. Τα διλήμματα, η ψυχολογική πίεση, η αγωνία, η ανασφάλεια, μοιάζουν ξεθωριασμένοι εφιάλτες από το φως της μέρας.

Τερατούργημα 2

Το τραγούδι που… νίκησε στην Eurovision έχει τον τίτλο «1944» και πρόκειται για ένα μοιρολόι που γράφτηκε και αφιερώνεται σε συνεργάτες των ναζί κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ορισμένους από τους λεγόμενους Τατάρους της Κριμαίας!

Δεν αποτελεί είδηση ότι ο διαγωνισμός της Eurovision, είναι ένα σικέ παιγνίδι, που δεν έχει καμία σχέση με την μουσική και την τέχνη.

Η φετινή διοργάνωση είχε έντονο πολιτικό χαρακτήρα. Το τραγούδι της Ουκρανίας αναφέρεται και υπερασπίζεται τους Τάταρους, οι οποίοι μετακινήθηκαν κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από την ΕΣΣΔ επειδή συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Η Κριμαία ως γνωστό πριν δύο χρόνια προσχώρησε στη Ρωσία κατόπιν δημοψήφισματος.

63 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν και οι μνήμες ξυπνούν, όχημα ένας διαγωνισμός με μεγάλη τηλεθέαση, κάπως έτσι η Ε.Ε. προχωρά τους σχεδιασμούς της για ένταξη της Ουκρανίας στην «Ευρωπαϊκή αγκαλιά», προβάλλοντας όμως τον αντισιοβιετισμό, τον αντικομουνισμό και τη φασιστική ιδεολογία μέσα και από αυτόν τον θεσμό.

Ήταν επόμενο ένας γελοίος διαγωνισμός εκεί να οδηγηθεί κάποια στιγμή στην πορεία του, πριν μια δεκαετία όταν η διοργάνωση είχε γίνει στην χώρα μας νόμιζα ότι δεν είχε άλλο παρακάτω. Και όμως.. το πράγμα από γελοίο άρχισε να γίνεται επικίνδυνο. Το κείμενο που ακολουθεί, το έγραψα το 2006. τότε που η Ελλάδα τα έδινε όλα με την Βίσση και 170.000 ευρώ για το φόρεμα της.
 

“O φετινός διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision αποκατέστησε την τάξη. Τα τέρατα, στο φυσικό τους χώρο επικράτησαν σε μια διοργάνωση, που δεν είναι για τη μουσική, που δεν είναι πανηγύρι ούτε γιορτή, που τελικά δεν είναι ούτε και σώου. Ένα τερατούργημα είναι, που δεν έχει σχέση με κανένα πολιτισμό, με καμία χώρα που συμμετέχει.

Αυτή τη φορά έχουμε ένα λόγο παραπάνω να διαμαρτυρόμαστε, γιατί κανείς δεν μας ρώτησε αν θέλαμε να αγοράσουμε τόσο ακριβό φόρεμα στη Βίσση. Γιατί κανείς δεν θα μας ρωτήσει σε μια ενδεχόμενη αύξηση της εισφοράς υπέρ ΕΡΤ για να καλύψουμε τη ζημιά.

Διάβασα ότι τα κέρδη από τη διαφήμιση της χώρας μας είναι πολλαπλάσια από την ζημιά. Μα αυτή είναι η Ελλάδα; Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Αυτή είναι η μουσική μας; Αυτή είναι η γλώσσα μας; Δυσφήμηση είναι για κάθε χώρα που συμμετέχει και κρύβει την εικόνα της πίσω από ηλίθιους μιμητισμούς. Πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η φαρσοκωμωδία. Πρέπει να γυρίσουμε τη πλάτη σ’ αυτή την διοργάνωση που τείνει να γίνει εθνική μας υπόθεση. Ακόμα και σαν παιχνίδι να δούμε είναι ένα παιχνίδι σικέ. Από όσο θυμάμαι η Κύπρος μας δίνει 12 είναι δεν είναι «καλό» το τραγούδι το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με αλλά κράτη φιλικά μεταξύ τους.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο διαγωνισμός γίνεται για 12χρονα παιδιά δεν τα μαθαίνουμε καλά πράγματα, δεν τους λέμε την αλήθεια. Φαντασθείτε το παιδάκι να σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτή τη μουσική ακούνε στη Ρωσία ή έστω στη Φιλανδία.”