Είχε προηγηθεί εκπαίδευση του μυαλού και της ψυχής

Σε συνέχεια του χθεσινού. Δυστυχώς παρότι θα περίμενε κανείς περισσότερη αντίδραση από την κοινωνία, με όλα αυτά που έχουν συμβεί, και αυτά που συμβαίνουν. Αυτό δεν έγινε. Θα μπορούσε… αν δεν είχαν προηγηθεί τα χρόνια της εκπαίδευσης, του μυαλού και της ψυχής.

Μετά το μεγάλο παραμύθι των προηγούμενων δεκαετιών, ήρθε η ανώμαλη προσγείωση, φορτωμένη όμως από ενοχές. Πέραν όλων των άλλων, η ατομική ενοχή, αποτελεί ισχυρή τροχοπέδη στην έκφραση της αναμενόμενης αντίδρασης.

Αισθάνεται ένοχος που πήγε στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, για την αγορά ενός ψυγείου και αγόρασε 20 ηλεκτρικές συσκευές με 1.000 άτοκες δόσεις. Για το χρηματιστήριο, που έπαιξε και έχασε. Για το στεγαστικό, για το εορτοδάνειο. Για το καινούργιο αυτοκίνητο, παραπάνω κυβικών από τα κυβικά του.

Αισθάνεται ένοχος που βρήκε εργασία με την «βοήθεια» του βουλευτή, που δεν έκοψε απόδειξη, που δε ζήτησε απόδειξη, που έδωσε φακελάκι, που ακολούθησε το ρέμα… γιατί διαφορετικά… Αν δεν είχε αφομοιωθεί, δεν είχε εξομοιωθεί, δεν είχε γίνει φωτοτυπία, το σύστημα θα τον ανέκοπτε θα τον ξερνούσε, θα τον απομάκρυνε. Όποιος έκανε μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιούσε το βηματισμό του, ήταν σίγουρο που θα βρίσκονταν εκτός…και αυτός ήθελα να είναι εντός, μέσα στα μέσα, με τους πολλούς.

Έχει ενοχές γιατί δεν ήθελε ισότητα στην ένδεια, αλλά ισότητα ή πιο σωστά ανισότητα στην κατοχή, όπως όλοι δηλαδή.

Αυτά που του προσφέρθηκαν, ήταν μέρος του σταδίου της αποπλάνησης. Πάντα έτσι συμβαίνει άλλωστε. Καλοπιάσματα,

καραμελίτσες του συστήματος, χάπια για τον ύπνο. Άρτον και θεάματα. Τι ακολουθεί; Ο στιγματισμός που ενέδωσε στις απολαύσεις και χώθηκε στο βούρκο της ακολασίας.

Σήμερα απέναντι στην ισοπέδωση των πάντων και στην ολική καταστροφή, κυνηγημένος από τις Ερινύες, με σκυμμένο το κεφάλι υπομένει, περιμένει, ψάχνει να βρει τον εαυτό του. Εκεί τον βρήκαν και τον χτύπησαν, στο μαλακό υπογάστριο. Παντελώς ευάλωτο από τον φορτίο των ενοχών, που τον βαραίνουν.

Τι κάνουν όλοι μαζί μόνοι τους;

Σε πρώτη σκέψη: «Και αυτή η κοινωνία δεν αντιδράει…». Φράση κλισέ κολλημένη στα χείλη, της πλειοψηφίας των μελών,αυτής της κοινωνίας . Η κοινωνία είναι οι άλλοι, όλος ο κόσμος εκτός από εμάς. Εντελώς ασυνείδητα, κάνουμε ένα βήμα πίσω, εξαιρώντας τον εαυτό μας από το σύνολο. Το αποτέλεσμα, ένα σύνολο χωρίς μονάδες, μια κοινωνία χωρίς ανθρώπους. Ένα μηδέν. Πως ν’ αντιδράσει.

Λες και δεν μας αφορά. Λες και θα χάσουν οι άλλοι. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, γιατί κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουμε την ευθύνη. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν απλώς θα μετράμε ήττες.Σε δεύτερη σκέψη: οι περισσότεροι δείχνουν διάθεση για συμμετοχή, και τότε έρχεται η άλλη φράση για να αποκαταστήσει τα πράγματα. «εγώ μόνος μου τι να κάνω …» Και τι να κάνει πράγματι ο καθένας μόνος του, όταν τη στιγμή που νοιώθει την ανάγκη να αντιδράσει, έχει ξεχάσει ότι είναι μέλος αυτής της κοινωνίας; Τι κάνουν όλοι μαζί μόνοι τους; Τίποτα δε κάνουν και τίποτα δεν μπορούν να κάνουν, άλλα και τίποτα διαφορετικό δεν μπορούν να σκεφτούν, αν δεν βρεθεί μια παρέα να τους τραβήξει απ’ το χέρι.

Φυσικά και δεν φταίει η κοινωνία, που δεν αντιδρά, αλλά και ούτε ο και καθένας χωριστά που ’χει, μείνει με την απορία.

Οι πρωτοπορίες είναι εκείνες που την πρόδωσαν. Αυτό το άθλιο πολιτικό προσωπικό που εμπορεύτηκε ελπίδες καλλιέργησε τη συναλλαγή, έσπειρε τη διαφθορά, πώς να εμπνεύσει πίστη και κουράγιο στον δοκιμαζόμενο Λαό.
Η ιστορία όμως του καθενός, που πολλές φορές σ’ αυτή τη διαδρομή την έχει κλείσει σε χαρτόκουτα, για άλλη μια φορά θα εγγυηθεί τη συνέχεια της πορείας και το δικαίωμα στο όνειρο.

“Οι Τούρκοι να είναι καλά...”

Για την τελετή, για την σημαία, για την φανέλα, για την ελευθερία. Πλησιάζει η εθνική επέτειος, ο λαός γιορτάζει την αρχή του πόλεμου.Παρελάσεις ξεκομμένες από τον Λαό, με την νέους να γυρίζουν την πλάτη στους «επισήμους», συμβολίζοντας την αποστροφή στην κλεψιά, στη ψευτιά στη διαφθορά. Την αποστροφή στην εξουσία, που οδήγησε τη χώρα στην κατοχή και την εξαθλίωση.Πάμε παρακάτω…αιτία ο ανεπίκαιρος εαυτός μου.

Δεν χρειάζεται να το ξαναγράψω, ο εθνικισμός, ο τοπικισμός και όλα τα συναφή, είναι από τα πράγματα που μου προκαλούν αποστροφή, μέχρι αηδίας.

Για να πούμε την αλήθεια, όταν παίζει η Ελλάδα, την παίζεις στάνταρ. Η πρόσφατη ιστορία της, από τον καιρό που προσπαθούσε να γίνει οργανωμένο κράτος - και ποτέ δεν έγινε - μας παρέχει απλόχερα, τα ασφαλή προγνωστικά για την πορεία της. Θα κάνουμε και αυτόν τον κύκλο. Θα ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση, θα ξαποστάσουμε για λίγο καιρό, όπως λέει και το εθνικό εμβατήριο και «ξανά προς την δόξα … τραβά»
Τι να προβλέψουμε; ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα. Και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι.
Να την κάνουμε την θυσία, δεν λέω, άλλωστε δεν είναι και προαιρετικό. Η άπνοια πάντως θα παραμείνει και ο ζητούμενος ούριος άνεμος για τις καλλίτερες μέρες των υποσχέσεων, θα κρατήσει δεμένα τα πλοία στα λιμάνια. Όσες θυσίες και να κάνουμε δεν πρόκειται να πάμε ούτε μίλι μπροστά. Αυτή η χώρα από τότε που έν χορώ τραγουδούσαμε ήτανε ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξίδευτο… Εκεί έμεινε μικρό και αταξίδευτο.Και ο κλήρος παρά την προσπάθεια των αντιπάλων μερών να τον ξεφορτωθούν, έπεσε και στα αγόρια και στα κορίτσια, έπεσε σε όλους, σ’ αυτόν το φτωχό Λαό, γι’ αυτό εν συνεχεία παραδεχτήκαμε ότι «την κάναμε λαχείο».

Να πληρώσουμε και πάλι τώρα που το κράτος χρεοκοπεί, αλλά γιατί να πληρώσουμε; Γιατί να κάνουμε ακόμα μια θυσία; Έτσι και αλλιώς τα πλοία θα παραμείνουν στα λιμάνια και το ταξίδι που περιμέναμε θα μείνει ανεκπλήρωτο…
Αν το καλοσκεφτούμε, θα διώξουμε κάθε ανησυχία. Αυτή τη χώρα την όρισαν οι προστάτες της, ξεκινώντας από τα σύνορα, που αποφάσισαν χωρίς εμάς, μέχρι τη θέση της μέσα στην αγορά. Και αν υπάρχουμε, "οι Τούρκοι να είναι καλά..."